וועלטלעכע אַלטערנאַטיוו צום גיירות?

Secular Alternative to Conversion?

סטיווען כּהן און קערי אָליצקי
סטיווען כּהן און קערי אָליצקי

פֿון סטיווען כּהן און קערי אָליצקי (ייִט״אַ)

Published December 03, 2013, issue of December 20, 2013.

אויפֿן הײַנטיקן טאָג, איז פֿאַראַן בלויז דער איינציקער אופֿן צו ווערן אַ ייִד — זיך מגייר צו זײַן דורך אַ בית־דין; סײַ בײַ די אָרטאָדאָקסישע קהילות, סײַ בײַ די קאָסנערוואַטיווע, רעפֿאָרמער, רעקאָנסטרוקטיוויסטישע און אַנדערע ייִדישע גרופּעס, טראָגט דאָס גיירות אַ בפֿירוש רעליגיעזן כאַראַקטער. הגם די גיירות־פּראָצעדורן שיידן זיך אונטער, מוזן די פּאָטענציעלע גרים אין אַלע באַוועגונגען באַקומען אַן ערנסטע רעליגיעזע בילדונג, זיך באַקענען מיט די ייִדישע מיצוות און צוזאָגן זיי צו פֿאָלגן.

אין די פֿאַראייניקטע שטאַטן, ווײַזן נישט ווייניק מענטשן אַרויס אַן אינטערעס זיך מגייר צו זײַן. אין אַ טייל פֿאַלן, איז עס אַ רעזולטאַט פֿון געמישטע חתונות, פֿרײַנדשאַפֿט צווישן ייִדן און נישט־ייִדן און דער אַלגעמיינער פּאָזיטיווער באַציִונג צו ייִדישקייט.

לויט אַ שטודיע פֿון דער ניו־יאָרקער ייִדישער קהילה, פֿאַרעפֿנטלעכט אינעם יאָר 2011, האָבן 7 פּראָצענט פֿון די דערוואַקסענע ניו־יאָרקער, וועלכער האַלטן זיך פֿאַר ייִדן, איבערגעגעבן, אַז זייערע ביידע עלטערן זענען נישט קיין ייִדן. בלויז 2 פּראָצענט האָבן זיך אָבער מגייר געווען אויף אַ פֿאָרמעלן אופֿן; די איבעריקע 5 האָבן באַטאָנט, אַז דאָס איז זייער פּערזענלעכע זעלבסט־אידענטיפֿיקאַציע.

אַ סבֿרא, אַז אַ טייל פֿון אַזעלכע מענטשן ווילן זיך נישט מגייר זײַן, ווײַל זיי זענען אינגאַנצן נישט רעליגיעז אָדער זענען אָנהענגען פֿון אַן אַנדער רעליגיע. ס׳קאָן זײַן, אַז אַ טייל פּאָטענציעלע גרים ווילן נישט באַליידיקן זייער משפּחה; אויב זיי וואָלטן זיך מגייר געווען, וואָלטן זיי געמוזט זיך אָפּזאָגן פֿונעם פּראַווען ניטל אָדער אַנדערע רעליגיעזע אונטערנעמונגען מיט זייערע נאָענטע. הגם גענוג וועלטלעכע ייִדן פּראַווען הײַנט ניטל ווי אַ נאַציאָנאַלן אַמעריקאַנער יום־טובֿ, טאָרן די פּאָטענציעלע גרים דאָס נישט טאָן.

מער מענטשן — לכל־הפּחות, אין טעאָריע — וואָלטן געקאָנט זיך באַטייליקן אינעם בויען דאָס ייִדישע לעבן אין אַמעריקע, אויב זיי וואָלטן געקאָנט פֿאַררעכנטן ווערן ווי ייִדן דורך אַ קולטורעלער, נישט רעליגיעזער, אינטעגראַציע. די רבנישע אינסטאַנצן זאָלן ווײַטער מגייר זײַן מענטשן אויף אַן אָפֿיציעלן אופֿן; די קולטורעלע אינטעגראַציע וואָלט אָבער געקאָנט דערנעענטערן פֿאַראינטערעסירטע מענטשן צו ייִדישקייט.

פֿאַר די, וואָס ווילן אָנערקענט ווערן אויף אַ פֿאָרמעלן אופֿן, וואָלט מען געקאָנט שאַפֿן אַ ספּעציעלע צערעמאָניע, בעת וועלכער מע וואָלט געגעבן אַזעלכע מענטשן אַ מיטגלידשאַפֿט־דאָקומענט, לויט וועלכן זיי זענען אַ טייל פֿונעם ייִדישן פֿאָלק אינעם וועלטלעכן קולטורעלן זין. אין דער בילדונג־פּראָגראַם וואָלט מען געקאָנט אײַנשליסן אַזעלכע ענינים, ווי באַקאַנטשאַפֿט מיט דער ייִדישער ליטעראַטור, מוזיק, קהילה־לעבן און ישׂראלדיקער פּאָליטיק.

אַזאַ קולטורעלע אינטעגראַציע מוז נישט קומען אין סתּירה מיט די רבנים. אַדרבה, זיי וואָלטן געקאָנט עס אָנערקענען ווי אַ וויכטיקן טראָט אויפֿן וועג צום רעליגיעזן גיירות. מיר וועלן זײַן צופֿרידן אויסצוהערן אײַערע מיינונגען וועגן דעם.

סטיווען כּהן איז אַ פֿאָרש־פּראָפֿעסאָר פֿון ייִדישער סאָציאַלער פּאָליטיק בײַם „העברעיִשן יוניאָן־קאָלעדזש‟. דער ראַבינער קערי אָליצקי איז דער אויספֿיר־דירעקטאָר פֿון דער קירובֿ־אָרגאַניזאַציע „Big Tent Judaism‟ („דאָס גרויסע ייִדישע געצעלט‟).