דער דורשט צו הריגה

The Thirst for Killing


פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published April 09, 2015, issue of May 01, 2015.

זינט קין האָט דערהרגעט זײַן ברודער הבֿל איז די מענטשהייט נישט זיכער מיטן לעבן, און אויב קין איז דער מענטש, פֿון וועלכן מיר שטאַמען, איז דען אַ וווּנדער, אַז מיר האַלטן זיך אין איין האַקן און בראָקן, שיסן און פֿליקן, הרגענען און ממיתן, און מאַכן איינס ס׳אַנדערע מיט אַ קאָפּ נידעריקער? און אויב דאָס איז נישט גענוג, האַלט מען אין איין דערפֿינדן נײַע וועגן און מיטלען ווי אָפּצוּווישן אונדזער מענטשלעכן שטאַם מיט איין טראַסק.

איז מען געפֿאַלן אויף אַ פֿאָרטל, מ׳האָט דערפֿינדן אַ קעגנזאַץ וואָס מיר רופֿן „ציוויליזאַציע!‟ אונטערן אײַנדרוק, אַז אויב מיר וועלן לייענען פּושקינען און טאָלסטויען, עדגאַר אַלען פּאָו און דזשעי. די. סאַלענדזשערן, פֿרוידן, באַוווּנדערן גאַנדין און מאַנדעלאַן, ווערן פֿאַרגאַפֿט פֿון וואַן גאָכן און פּיקאַסאָס „גערניקאַ‟, זיך אַרײַנלאָזן אין קונסט, וועט מען קומען צום שׂכל און פֿאַרניכטן אין זיך דעם דורשט צו קוילען; ערשט דעמאָלט וועט זײַן שׂשׂון־ושׂימחה און מיר וועלן אויסגעלײזט זײַן פֿון יענעם מענטשלעכן פּגם, וואָס לאָזט אונדז נישט רוען.

האָט מען זיך געשליפֿן און געהובליעוועט, געשאַרפֿט און געאיבט, געשולט אין די אַקאַדעמיעס, באַזוכט מוזייען, אָפּערע, באַלעט און סימפֿאָנישע אָרקעסטערס, אָנגעפּיקעוועט זיך מיט הויכער קונסט, ביז מען האָט זיך אויסגעצײכנט אין טויט־פֿאַבריקן, מיט גאַז־קאַמערן, אָנפֿאַלן ווי די הײשעריקן אויף גאַנצע פֿעלקער, אויסראָטן אַלט און יונג, ממש נעם זיך ס׳לעבן.

איך האָב מיט אַ לענגערער צײַט צוריק געזען אַ בראָדוויי־פּיעסע, געשריבן פֿון פּיטער אוסטינאָוו, דעם באַרימטן האַליוווּדער פֿילם־אַקטיאָר, און געהייסן האָט די פּיעסע „דער אומבאַקאַנטער סאָלדאַט און זײַן פֿרוי‟, וווּ ער שילדערט אַ סאָלדאַט, וואָס ווערט געהרגעט אויפֿן פֿראָנט אין אַ געוויסער מלחמה, און לאָזט איבער זײַן טראָגעדיקע פֿרוי אין די הויכע חדשים. דאָס קינד וואַקסט אויף, גייט אין מיליטער און פֿאַרלירט זײַן לעבן אין אַ ווײַטערדיקער מלחמה; אָבער ער לאָזט איבער זײַן פֿרוי ווען זי גייט צו קינד, און ווען דאָס קינד וואַקסט אויף, ווערט ער אַ סאָלדאַט און פֿאַרלירט זײַן לעבן אין אַ קומענדיקער מלחמה… און אַזוי ציט זיך די אייביקע קייט דורך דורות, יעדער דור גייט אַדורך די זעלבע שחיטה, ווײַל צו די מלחמות נעמט נישט קיין עק און קיין סוף.

מיט צוויי טויזנט יאָר צוריק האָבן די רוימער געהאַט אַן אַכזריותדיק מיטל צו טייטן אַ מענטשן דורך קרײציקן, אויפֿהענגען אים אויף צוויי ברעטלעך און מאַכן אַ סוף צו זײַן לעבן.

די פֿראַנצייזישע רעוואָליוציע האָט באַשאַפֿן די גיליאָטין און געקעפּט הורטעם קרבנות. הענרי דער אַכטער האָט אַלע אַכט פֿון זײַנע ווײַבער געשיקט צום טורעם און אָנגעזאָגט אָפּצוהאַקן זייערע קעפּ.

די ערשטע וועלט־מלחמה האָט אַנטדעקט אַ נישט־זעעוודיקן גאַז און גענומען פֿאַרסמען זייערע קעגנער. אין 20סטן יאָרהונדערט האָט מען אויפֿגעשטעלט גאַז־קאַמערן מיטן ציל צו טייטן אַ גאַנץ פֿאָלק… הײַנט, אין 21סטן יאָרהונדערט, פֿאַר אונדזערע אויגן, קעפּט מען לעבעדיקע מענטשן און מ’לויפֿט אַרום מיט זייערע אָפּגעהאַקטע קעפּ באַווײַזן זיך פֿאַר דער וועלט.

וואָס טוט מען אָבער מיט די פּאָר ציוויליזירטע פּאַרשוינען, וועלכע קוקן זיך צו מיט אָפֿענע מײַלער און גלייבן נישט וואָס זיי זעען? זיי פֿאָרשן פֿון וואַנען די פֿיס וואַקסן, און קענען בשום־אופֿן נישט דערגיין, וואָס פֿאַר אַן אָנשיקעניש דאָס איז. שטאַמען די מערדער פֿון גאָר אַנדערע ברואים? פֿון אַן אַנדער גזע? פֿאַרמאָגן זיי אַן אַנדער צונויפֿשטעל פֿון בלוט־געפֿעסן? איז זייער „די־ען־איי‟ אַנדערש געשליפֿן? פֿון וועלכע ווילדע פֿעלקער שטאַמען זיי?

הײַנט וווּנדערט מען זיך פֿון מערדערישע פּסיכאָפּאַטן ווי „אַל־קײַדאַ‟, „אײַסיס‟, „כעזבאָלאַ‟ און אַנדערע, וועלכע שפּינען אויס אויף דער אויבערפֿלאַך פֿון אונדזער ערד־קוגל, פֿאַר אונדזערע סאַמע אויגן דעם טויטן־טאַנץ. זיי הרגענען זיך אויס איינס ס’אַנדערע, כּן־ירבו, אָן אַ ברעקל געוויסן. גיי, פֿאַרשטיי עס…

איז לאָמיר נישט לייגן די גאַנצע שולד אויף נישט־קולטיווירטע פֿעלקער, וועלכע האַסן דעם מערבֿ מיט דער אויסגעשולטער ציוויליזאַציע, מיט די גרויסע קולטור־אויפֿטוען, ווײַל זיי דערשנאַפּן דעם אמת פּונקט ווי בלוט־דורשטיקע הינט, אַז ס’איז בלויז אַן אָנשטעל פֿון דער ציוויליזירטער וועלט צו מאַכן דעם אָנשטעל פֿון אַן אומגלויבלעכן זינגערמאַרינג.

איך האָב שוין פֿריִער געשריבן וועגן מײַן גרויסן אײַנפֿאַל צו אונדזער דורשט צו פֿאַרניכטן. און אָט איז דער ענטפֿער: ווי נאָר עס ווערט געבוירן אַ קינד, וווּ עס זאָל נישט זײַן, זאָל מען תּיכּף־ומיד אײַנפֿלאַנצן אינעם נײַ געבוירענעם קינד אַ „קאָמפּיוטער־טשיפּ‟, וואָס וועט אָפּהאַלטן עס פֿון מאָרד און רציחה, און אַנשטאָט דעם דערפֿרייען דאָס עופֿעלע מיט שלום־ושלווה.