דער קאַמף איבער גיור צעפֿלאַקערט זיך

Ongoing Feud Over Conversion to Judaism

דער געוועזענער פּרעזעדענט שמעון פּערעס צו גאַסט בײַ „מועצת הרבנות הראשית לישראל”
דער געוועזענער פּרעזעדענט שמעון פּערעס צו גאַסט בײַ „מועצת הרבנות הראשית לישראל”

פֿון עמיל קאַלין

Published August 18, 2015, issue of September 04, 2015.

אַ מיינונג־קאָלום פֿון אַ לאַנג־יאָריקן זשורנאַליסט, אין אַ רעכט־געשטימטער צײַטונג, וואָס איר לייענערשאַפֿט באַשטייט, דער עיקר, פֿון רעליגיעזע מענטשן, האָט זיך געעפֿנט מיט די פֿאָלגנדיקע שורות:

„אויב רות־המואביה וואָלט געוואָלט זיך מגייר זײַן דורך דעם ראַבינאַט אין יאָר תשע”ה, וואָלט זי געהאַט אַ קליינעם שאַנס דורכצוגיין די שטרענגע גיור־קאָמיסיעס.‟

ווײַטער ווערן פּרטימדיק אָנגערופֿן די סיבות, וואָס האָבן לויט זײַן מיינונג געבראַכט דערצו: „די חרדישע הערשאַפֿט אין דער אויסווײַל־קאָמיסיע רעדוצירן צום מינימום דעם רצון פֿון אירע רבנים, אויסצואַרבעטן אַ פּלאַן צו לייזן די אַקטועלע פּראָבלעם — דעם גיור פֿון דער מאַסן־עוליה.‟

אָט די שורות רעזומירן, בקיצור, די שפּאַנונגען און חילוקי־דעות, וואָס שטייען הינטער דער נײַער איניציאַטיוו, וועלכע קומט אַרויס פֿון דער אָרטאָדאָקסישער וועלט — צו גרינדן אַן אַלטערנאַטיוון בית־דין, וואָס וועט זיך באַשעפֿטיקטן נאָר מיט גיור.

אין וואָס גייט עס דאָ? די רבנים, וואָס האָבן געגרינדעט די „מכונים‟, די אומאָפּהענגיקע גיור־אַנשטאַלטן האַלטן, אַז צו „ייִדישן‟ די נישט־ייִדן, וואָס זענען עולה געווען לויטן מדינה־געזעץ פֿון צוריקקער, איז אַן ערשט־ראַנגיקע מיסיע, און זיי פֿאַרגלײַכן זי מיט די שטרויכלונגען אין די צײַטן פֿון עזרא־הסופֿר.

הײַנט גייט די רייד וועגן 280־350 טויזנט נפֿשות, נישט ייִדן לויטן ייִדישן דין, וואָס זענען שוין כּמעט פֿולשטענדיק אינטעגרירט געוואָרן אין דער ייִדישער באַפֿעלקערונג; אויב אַ מאָל האָבן עקזיסטירט מחיצות פֿון קולטורעלער און שפּראַכלעכער פֿרעמדקייט, זענען אין די הײַנטיקע צײַטן אָט די מחיצות כּמעט אין גאַנצן געפֿאַלן. 25 יאָר נאָכן אָנהייב פֿון דער עליה־כוואַליע, זענען די קינדער פֿון די עולים געוואָרן עכטע ישׂראלים: זיי באַהערשן העברעיִש בעסער פֿון רוסיש, דער אַקצענט איז פֿאַרשוווּנדן, זיי לערנען זיך אין די זעלבע שולן, דינען אין די זעלבע איינהייטן, אָדער זענען קאָלעגעס בײַ דער אַרבעט.

די נעמען פֿון די קינדער, וואָס זענען געבוירן געוואָרן דאָ, זענען ישׂראלדיק: יעל, תּמר, אורי און מאיה; זיי קלינגען שוין ווי די נעמען פֿון די אײַנגעזעסענע ישׂראלים. די רבנים פֿאַרשטייען, אַז די „רוסישע‟ וועלן נישט אייביק חתונה האָבן צווישן זיך. אַ רוסיש־ישׂראלדיקע חתונה ווערט הײַנט אָנגענומען ווי אַ זעלבסטפֿאַרשטענדלעכע שׂימחה. און אויב דער רוסישער צד איז נישט ייִדיש, פֿאָרט מען קיין פּראַג, וווּ מע רעגיסטרירט דעם שידוך — און געלייזט די פּראָבלעם. דאָס וואָס אַ גרויסע צאָל מענטשן קען נישט געזעצלעך חתונה האָבן אין דער מדינה, אין וועלכער זיי לעבן, וועט פֿאַרשטאַרקן דעם דרוק פֿאַר אַן אָפֿיציעלער, נישט רעליגיעזער חתונה, וואָס מע וויל דאָס אויך אויסמײַדן.