אַ קאַלטער שפּיץ־מעסער לעבן מײַן אויג

A Cold Knife Next to My Eye


פֿון עמיל קאַלין

Published August 08, 2014, issue of August 29, 2014.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

בשעתן רעדן האָב איך געוואָרפֿן פֿאָרשנדיקע בליקן אויף זײַן פּנים, אויף זײַנע הענט, טאָמער באַרעכנט ער זיך און שטעלט ווידער אָן אויף מיר דעם מעסער?!

דער חלום האָט זיך אויסגעוועפּט. אַ ווײַטער אַלאַרעם האָט מיך אויפֿגעוועקט. איך האָב געפּרוּווט אויפֿהייבן דעם קאָפּ. ער איז געווען שווער. מײַן ווײַב איז שוין געשטאַנען לעבן מיר. איך האָב זיך נאָך נישט מישבֿ געווען, צי איך זאָל זיך אויפֿשטעלן, צי נישט. זאָלן זיי שיסן. עס איז שבת, אַזייגער זעקס אין דער פֿרי. איך לויף נישט טרעפּ אַראָפּ.

זי האָט מיר דערלאַנגט די ברילן. „נאַ, דו הערסט דען נישט, אַז מע אַלאַמירט שוין ווידער?‟

שוין זיצנדיק אין די פּיזשאַמעס אויף די שטויביקע טרעפּ, האָט זי געקריצט מיט די ציין: „כ’האָב פֿײַנט ׳כאַמאַס׳!‟ איך האָב צוגעשאָקלט מיטן קאָפּ. מײַן מוח איז געווען פֿול מיטן שלאָף-טשאַד, וואָס האָט נישט צוגעלאָזט קיין שׂינאה.

צוויי הילכיקע אויפֿרײַסן האָבן זיך דערהערט. דאָס האָט מיך אויפֿגעוועקט ענדגילטיק. איך האָב געפֿילט ווי אַ כּעס — אַ שטילער, אָבער אַ פֿעסטער, האָט געבולבעט אין מיר. עס איז אויפֿגעשוווּמען פֿאַר מײַנע אויגן דער שער-בלאַט פֿון דעם לעצטן נומער „עקאָנאָמיסט‟, וואָס איז מודיע געווען, אַז ישׂראל האָט געוווּנען דעם שלאַכט און זיגט אין דער מלחמה. איך האָב געלייענט דעם תּמצית אויף דער אינטערנעץ: די באַקאַנטע זאַצן, וואָס ווערן שוין דערעסן: „ישׂראל פֿאַרלירט שטיצע! ישׂראל וועט זיך נישט קענען פֿאַרלאָזן אויף אייראָפּע! ישׂראל איז איזאָלירט! אייראָפּע ווערט איסלאַמיזירן!…‟

די זשורנאַליסטן, פּראָפֿעסאָרן און חכמי־הדיפּלאָמאַטיע זאָגט אונדז, דער יונגער, פֿאַרפּיזשאַמטער פּאָר, צו אַ ביטערן גורל?! אין זייערע רייד איז דאָך נישטאָ קיין ברעקל נחמה, אַ שפּור פֿון פֿאַרשטענדעניש אָדער מיטלייד. גאָר־גאָרנישט. נאָר האַרטע, קאַלטע אַנאַליזן, פֿול מיט שׂכל-הישר, וואָס קומען פֿון אַן אַנדער פּלאַנעט, זיי קומען נישט אין באַריר מיט די געפֿילן, וואָס שווימען אויף בײַ אונדז אַצינד: שׂינאה, פֿאַרלוירנקייט, פֿאַרצווייפֿלונג, מורא.

וואָס טויגן זייערע טעאָריעס? זייער פּאָסט-מאָדערניזם? זיי קענען דען אונדז פֿאַרשטיין, מיטפֿילן? איך בין געווען גרייט זיי צערײַסן אויף שטיקער. זיי דאַרפֿן מײַן טויט. מײַן טויט איז זייער „קאַטאַרסיס‟.

וועמען גיי איך אָן? ווער קען מיך פֿאַרשטיין? און מײַן ווײַב? מע וועט אונדז פֿאַרדאַמען, ווי די ערגסטע גײַסטלעכע קריפּלונגען. און דאָס נאָך-נישט-געבוירענע נפֿשל אין זײַן מאַמעס בויך? וואָס פֿאַר אַ גורל זאָגן זיי אים צו? וואָס ווינטשן זיי אים? אונטערגאַנג?..

עס זענען אַריבער אַ פֿינף מינוט, און מיר האָבן אַרויפֿגעקלעטערט צוריק צו אונדזער צימער. איך בין אַנטשלאָפֿן געוואָרן גיך: איך בין אַרײַנגעפֿאַלן אין אַ שוואַרצן שלאָף, אָן חלומות. אפֿשר איז עס טאַקע אַ פּלאַן, איבערצולאָזן די חלומות אויף בעסערע, זיכערערע צײַטן.