אַ ביסל מוסר שאַט נישט

A Little Reprimanding Doesn’t Hurt

Yehuda Blum

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published May 29, 2015, issue of June 26, 2015.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

געקומען איז דער זון פֿרײַטיק, און שבת וויל דער טאַטע אים מיטנעמען אין שיל דאַווענען.

„איך גיי נישט, טאַטע!‟ זאָגט דער דאָקטער.

„דו שעמסט זיך מיט מיר?‟ פֿרעגט דער טאַטע.

„גאָט באַהיט, טאַטע!‟ ענטפֿערט אים דער זון.

און אין דעם וויל דער טאַטע וויסן:

„נו, אַז מען איז שוין אַ דאָקטער, דאַרף מען שוין נישט גאָט לויבן?‟

„נישט דאָס,‟ ענטפֿערט אים דער זון.

„איז וואָס דען?‟ חידושט זיך דער טאַטע.

„נו! ווי זאָל איך עס דיר אויסטײַטשן?‟ מאַכט דער זון. „טאַטע! ווי וואָלט דיר געפֿעלן, ווען עמעץ זאָגט דיר אין די אויגן אַרײַן: ׳ביסט אַ וווילער שנײַדער! אַ גוטער שנײַדער! אַן ערלעכער שנײַדער! אַן איינציקער שנײַדער!׳‟

„אַך!‟ ענטפֿערט אים דער שנײַדער, „וואָס רעדסטו?‟

„אָבער טאַטע! מאַכט דער זון, „גאָט איז קליגער פֿאַר אונדז, און ער, מיינסטו, דאַרף אונדזער לויב דרײַ מאָל אַ טאָג און דערמאָנען אים ווי גרויס ער איז?‟

פֿאַרטראַכט זיך דער טאַטע אַ רגע און גיט אים צו פֿאַרשטיין:

„אַלץ איז ריכטיק, מײַן זון, אָבער דאַווענען מוז מען דאָך!‟

און דאָס רופֿן מיר ייִדן „טראַדיציע!‟ מינהגים, ריטואַלן, געוווינהייטן, פֿאָלקס־גלויבן, דער עיקר, מוזן מיר דאָך געהערן צו אַן עדה ייִדן, מען איז דאָך מיט זיי אויסגעוואַקסן, און זיי זײַנען פּונקט אַזוי צעשפּאָלטן און צעשפּליטערט, צעקרישלט און צעברעקלט ווי מצה־מעל, ווען עס קומט צו אונדזער אמונה און גלויבן; נישט בחינם, ווײַל וווּ איז דער אויבערשטער געווען, ווען מען האָט אים נויטיק באַדאַרפֿט?

אפֿשר דאַרף גאָט אַ מוכיח, ער איז געבליבן גרויס בײַ זיך, דאַרף מען אים אַ צי טאָן בײַ דער פּאָלע און אָנווײַזן:

„האַלט זיך נישט אַזוי אין גרויסן, לאָז אָפּ דײַן גדלות, דײַנע ייִדן טאַפּן אין דער פֿינצטער; פֿאַרזעץ דאָס לעצטע העמד און זײַ אַ מענטש.‟