אַ שאָד, וואָס „סוירקל לאַדזש‟ דויערט בלויז איין וואָך

Too Bad Circle Lodge Lasts Just One Week


פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published August 07, 2015, issue of September 04, 2015.

(די 2 טע זײַט פֿון 3)

די רונדיקע טישלעך אין עס־זאַל זײַנען תּמיד פֿול, אַרומגעזעצט מיט געסט און יונגע מענטשן אויף באַזוך. מ’סערווירט זיך אַליין, באַלאַגערנדיק די אכילה־טישן דרײַ מאָל אַ טאָג.

דער עיקר, באַקענט מען זיך מיט נײַע געסט, מ’שמועסט, מ’באַטשקעט, מ’באַרעדט, מ’דערמאָנט זיך, מ’דערקענט זיך, מ’דערוויסט זיך ווער ס’וווינט שוין אין פֿלאָרידע און ווער ס’האַלט שוין מער נישט אויס פֿון די שרעקלעכע ווינטערס אין און אַרום ניו־יאָרק.

אונדזער טיש איז געווען דער לאַכעדיקסטער טיש, ווי אַלעמאָל. יאָרן לאַנג קומען מיר זיך צונויף, גוטע פֿרײַנד, ייִנגער און עלטער ס’מאַכט נישט אויס, מיר קומען זיך צונויף הנאה האָבן פֿון אונדזער אייגענער געזעלשאַפֿט און פֿון דער הנאה פֿון כאָכאָטשען.

יעדן פֿרימאָרגן, אַרום זיבן אין דער פֿרי בין איך שוין אין דרויסן כאַפּן אַ שפּאַציר, דער עיקר — אויף מיט ווײַסן קרײַד אָנגעוויזענע וועגן, וווּ מע קען סײַ לויפֿן, סײַ גיין פּאַוואָליע.

ווי נאָר דער זייגער האָט אויסגעקלאַפּט זיבן, פֿלעגט איין פּאָרל געסט לויפֿן. זי, אין די פֿריִע זיבעציקער, פֿלעגט לויפֿן און אויסדעכען פֿון זיך די נשמה; ער, עלטער פֿון איר, פֿלעגט מאַכן אַ שנעלן מאַרשרוט נאָך איר, שוין אַביסל פּאַמעלעכער. ביידע האָבן יעדן פֿרימאָרגן אַוועקגעלייגט קילאָמעטראַזשן לויפֿנדיק און גייענדיק, אַזוי יעדן פֿרימאָרגן אויספֿילן די געזונט־פֿאָדערונג פֿון פֿיזישער איבונג.

פֿאַרשטייט זיך, אַז אָן אַ מעשׂה גייט עס נישט. וויסנדיק אַז איך שרײַב פֿאַרן ייִדישן עולם וואָס לייענט דעם פֿאָרווערטס, פֿלעגט מען מיך באַלאַגערן מיט אויסטערלישע געשיכטעס, וואָס ליגן שוין ערגעץ פֿאַרבאָרגן אין מײַן זכּרון. האָבנדיק אַן אויער, און אַ ציל דאָס צו באַשרײַבן, שילדערן דאָס אויסטערלישע, פֿלעג איך דאָס פּרובירן צו פֿאַרגעדענקען.