ווען וועט מען שוין דערלעבן צו אהבֿת־ישׂראל?

When Will We Achieve Brotherly Love?

Yehuda Blum

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published December 11, 2015, issue of January 08, 2016.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

הײַנט, ווען איך הער זיך צו צו דער ראַדיאָ־סטאַנציע WNPR, און הער ווי די זשורנאַליסטקע “לאַקשמי סינג” און “יוקי נאַגוטשי,” גרויסן זיך מיט זייערע נעמען, בין איך זיי מקנא און טראַכט, אַז בײַ אונדז שעמט מען זיך מיט די ייִדישע נעמען. אויף דער טעלעוויזיע־סטאַנציע, קאַנאַל 4, קוועלט אָן פֿון איר נאָמען די שיינע זשורנאַליסטקע “רוטאַביי שאַבאַזי”, קוועל איך מיט איר מיט, און טראַכט, ווי די וועלט האָט אונדז באַאַרבעט, ייִדישע נעמען זײַנען טריף.

אין מיצקעדרינען דערמאָן איך זיך אין דעם ליד, וואָס אונדזער ייִדישער שעקספּיר, אַבֿרהם סוצקעווער, האָט געשריבן וועגן דעם פּייטן (פּאָעט) שבזי. דאָס ליד הייסט טאַקע, “שבזי,” בעת אונדזער פּייטן אַבֿרהם סוצקעווער האָט באַדויערט זײַן פּאָעטישע דאָליע אין אונדזער אייגענער ייִדישער מדינה. ער שרײַבט:

דרײַ הונדערט אײזלען באַלאָדן מיט לידער,
אַזוי ווערט דערציילט, האָט דער פּייטן שבזי ־
געטריבן פֿון תּימן קיין ארץ־ישׂראל,
דרײַ הונדערט אײזלען באַלאָדן מיט לידער.

(…)

פּייטן שבזי, איך בין דיך מקנא,
ס’זײַנען די אײזלען אומזיסט נישט געגאַנגען,
אויף דײַן אייניקלס חתונה
שוועבן די קלאַנגען ווי טויבן,
מיט גילדענע גלעקלעך באַהאָנגען.
און מײַנע אײזלען, אָן עקשנות,
האָבן נישט דערשלעפּט די געזאַנגען.
(1950)

מיט איין וואָרט, אַהבֿת־ישׂראל ליגט טיף טײַער אין דער אַדמה און באַקט בייגל. און אַנשטאָט אויסלאָזן אונדזער כּעס אויף דער וועלטס פֿאַראורטייל קעגן אונדז, לאָזט מען אונדזער רוגזה אויס צו אונדזערע אייגענע בלוט־ברידער.