אוקראַיִנע קריגט קלאָרן סיגנאַל פֿון וואַשינגטאָן

Ukraine Gets Clear Signal From Washington

אַ גרופּע רעקרוטן אינעם אוקראַיִנישן „אַזאָוו־באַטאַליאָן‟ נעמען אָנטייל אין מיליטערישע געניטונגען, דעם 13טן יוני, אויף זייער באַזע אין קיִעוו
Getty Images
אַ גרופּע רעקרוטן אינעם אוקראַיִנישן „אַזאָוו־באַטאַליאָן‟ נעמען אָנטייל אין מיליטערישע געניטונגען, דעם 13טן יוני, אויף זייער באַזע אין קיִעוו

פֿון גענאַדי עסטרײַך

Published June 16, 2015, issue of July 10, 2015.

אין דער „היברידער מלחמה‟ (אַזאַ נאָמען האָט מען פֿאַר איר צוגעטראַכט), וואָס רוסלאַנד פֿירט זינט פֿאַראַיאָרן האַלב־בגנבֿה און האַלב־אָפֿן קעגן אוקראַיִנע, זײַנען דאָ סיבות צו זײַן קריטיש ניט בלויז פֿון דעם אַגרעסאָר, נאָר אויך פֿון דעם צווייטן צד — אוקראַיִנע.

קודם־כּל, איז די געדיכטע קאַשע פֿונעם פּאָליטישן קריזיס פֿאַרקאָכט געוואָרן, פֿון דעסטוועגן, אין אוקראַיִנע גופֿא, וווּ עס האָט זיך במשך פֿונעם לעצטן פֿערטל יאָרהונדערט אויסגעבויט אַ דורכויס קאָרומפּירטע, מיאוסע פּאָליטישע און עקאָנאָמישע סיסטעם. בשעת־מעשׂה זײַנען צעטרענצלט געוואָרן די האָפֿענונגען פֿונעם פֿאָלק, דער אינדוסטריע און דער לאַנדווירטשאַפֿט.

מיט אַ פּאָר הונדערט יאָר צוריק האָט אַ פֿראַנצויזישער פֿילאָסאָף אַרויסגעזאָגט דעם געדאַנק, אַז „יעדעס פֿאָלק פֿאַרדינט צו האָבן די רעגירונג, וואָס עס האָט‟. דאָס הייסט ניט, אַז אין די אוקראַיִנישע צרות איז שולדיק ממש יעדער אוקראַיִנער. אָבער זיי, די אוקראַיִנער, האָבן דערוויילט די פֿירער, וואָס האָבן געבראַכט די מדינה צו אַזאַ טרויעריקן מצבֿ, אין וועלכן זי געפֿינט זיך איצט.

דעמאָקראַטיע איז דאָך, אין לעצטן סך־הכּל, אַן אינדיווידועלע פֿאַראַנטוואָרטלעכקייט פֿאַר דעם, וואָס עס קומט פֿאָר אין דײַן לאַנד. אַ בוידעם איז אַרויס פֿון דער גאַנצער „אָראַנזש־רעוואָלוציע‟, מיט וועלכער עס זײַנען געווען פֿאַרבונדן אַזוי פֿיל האָפֿענונגען; אָבער די לייצעס זײַנען נאָך דעם גאַנצן „אָראַנזש‟־טאַראַראַם סײַ־ווי פֿאַרבליבן אין די הענט פֿון גנבֿים אָדער אויסניצער.

די צווייטע זאַך, וואָס רופֿט אַרויס שווערע מחשבֿות מכּוח די געשעענישן אין אוקראַיִנע, איז דער פּרצוף פֿון אייניקע אַקטיוויסטן, בתוכם אַזעלכע, וואָס מע לויבט זיי ווי העלדן אין דער איצטיקער מלחמה. מע באַפּוצט זיי מיט כּלערליי באַלוינונגען און מע באַשטימט זיי אויף אָנגעזעענע שטעלעס. מע איגנאָרירט דעם פֿאַקט, אַז אידעאָלאָגיש זײַנען די דאָזיקע מענטשן פֿאַרזעענישן און פֿאַרמיסטיקן דעם אימאַזש פֿון זייער לאַנד.

איך האָב אפֿשר אַ ספּעציפֿישן קוק אויף אָט דער פֿראַגע, ווײַל מיר איז לעצטנס אויסגעקומען צו פֿאָרשן די געשיכטע פֿון פּאָגראָמען, וואָס זײַנען אָרגאַניזירט געוואָרן אין בערדיטשעוו און זשיטאָמיר, אין יאַנואַר 1919, דורך אַ מיליטערישער מחנה, געשיקט פֿון דער דעמאָלטדיקער אוקראַיִנישער רעגירונג. היסטאָריש און אַפֿילו פּשוט מענטשלעך איז, פֿאַרשטייט זיך, ניט ריכטיק דורכצופֿירן דירעקטע פּאַראַלעלן צווישן יענע און איצטיקע לײַט. און דאָך קריכט אַרויס עפּעס אַ פֿאַרגלײַך צווישן זיי, און דער פֿאַרגלײַך מאַכט נאָך שטאַרקער מײַן אומרו.