אַ ספּעציעלע מתּנה פֿון אַן אויגן־דאָקטערין

A Special Gift From an Opthalmologist

Yehuda Blum

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published June 26, 2015, issue of July 24, 2015.

דעם בראַצלאַווער רבינס הויף האָט אַמאָל געשמט. די בראַצלאַווער חסידים האָבן געהאַט גרויס אָפּשײַ און פֿאַרערונג פֿאַר זייער הייליקן רבין. דער ייִראת־הכּבֿוד איז געווען פֿאַרבונדן מיט ייִדישן גלויבן און איבערגלויבן, מיט קרובֿהשאַפֿט און ייִחוס, דער עיקר, מיט כּבֿוד.

חסידים פֿלעגן איבערלאָזן ווײַב און קינד, שוואַרצן גרענעצן און אַלץ אויף צו פֿאַרברענגען שבת אָדער יום־טובֿ מיטן רבין. אַגבֿ, האָט דער בראַצלאַווער זיך אויסגעטענהט מיטן רבונו־של־עולם אויף מאַמע־לשון.

הײַנט בין איך נאָר באַקאַנט מיט די טויטע־חסידים, זיי קומען אין די טויזנטער פֿון דער גאַנצער וועלט אויף קבֿר־אָבֿות, דער עיקר, פֿאַרזאַמלען זיי זיך בײַם רבינס קבֿר אויף די ימים־נוראָים, באַלאַגערן דאָס שטעטעלע אומאַן, וואָס געפֿינט זיך אין אוקראַיִנע. דאָרט זאַמלען זיך בײַם רבי נחמן בראַצלאַווערס קבֿר זײַנע הײַנטיקע חסידים, נישט געקוקט אויף דעם, וואָס זייער רבי איז שוין טויט איבער 200 יאָר, איז ער פֿאַרבליבן פֿאַרהייליקט און לעבעדיק. דער גלויבן בײַ די טויטע חסידים איז אַזוי גרויס, אַז זיי פֿאַראייניקן זיך מיטן רבינס זכר, ווי ער וואָלט ערשט אויסגעהויכט די נשמה. דער רבי לעבט צווישן די בראַצלאַווער חסידים.

דערצו האָבן די בראַצלאַווער חסידים אויף אַזוי פֿיל גורם געווען אַ מין תּחית־המתים פֿונעם שטעטל, אַז די אוקראַיִנער האָבן ממש אויפֿגעלעבט. מ’האָט אין אומאַן אויפֿגעבויט האָטעלן מיט מיקוות, אויפֿגעשטעלט כּשרע רעסטאָראַנען, און צוגעשטעלט אַרבעט די אוקראַיִנער שערער, שוסטער און אַ וועלט מיט אַנדערע בעלי־מלכות. ס’איז געקומען אויף די אוקראַיִנער ממש אַן אויסלייזונג.

איז צוליב וואָס דערצייל איך אײַך די גאַנצע געשיכטע? צוליב מײַנס אַ נאָענטע חבֿרטע לאה, וועלכע האָט אַרומגעזוכט אַן אויגן־דאָקטער אין אונדזער געגנט, ביז זי האָט זיך אָנגעטראָפֿן אויף אַ דאָקטערשע, דווקא אין דער זעלבער געגנט, נישט ווײַט פֿון איר הויז. אָנגעקלונגען, באַשטעלט אַ וויזיט, געקומען צו דער מינוט און צו דער רגע און דערזען, אַז די דאָקטערשע איז יונג, טראָגט אַ שײַטל, דווקא אַ שיין שײַטל; הײַנטיקע שײַטלען זעען אויס עלעגאַנט, מ’קען זיך אַפֿילו אַמאָל טועה זײַן און אָננעמען זיי פֿאַרן עכטן פּועל־יוצא.

צופֿרידן מיט די רעזולטאַטן, האָט לאה שוין געהאַלטן בײַם געזעגענען זיך, ביז די דאָקטערשע האָט איר אויפֿמערקזאַם געמאַכט, אַז זי דאַרף צוריקקומען אין זעקס חדשים אַרום און באַשטעלן אַ צווייטן וויזיט. ווי נאָר מײַן חבֿרטע האָט דערהערט זעקס חדשים, אַזוי האָט זי שעלמיש אַ שמייכל געטאָן:

„הלוואי דערלעב איך נאָך זעקס חדשים, ווײַל לויט מײַן לעצטע דיאַגנאָזע האָבן מיר די דאָקטוירים געגעבן בלויז אַ פּאָר חדשים צו לעבן.‟

די דאָקטערשע איז געבליבן שטיין פּריטשמעליעט:

„איר מאַכט שפּאַס, נישט אַזוי?‟