אַ מעשׂה וועגן נײַע ישׂראלים

A Story About New Israelis


פֿון גענאַדי עסטרײַך

Published September 01, 2015, issue of September 18, 2015.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

שטודירט האָט וולאַדימיר אַראַביש און געפּרוּווט אויך גיין אין קלאַסן פֿון העברעיִש. אָבער דער לעקטאָר — אַ ייִד — האָט אים געעצהט צו פֿאַרגעסן וועגן העברעיִש. די זאַך איז, אַז דער רוס וולאַדימיר האָט באַקומען זײַן פּנים דווקא פֿון דער מוטער, און קיין ייִדן, אַפֿילו מיט אַ רוסישן טאַטן, האָט מען צו העברעיִש־קלאַסן ניט צוגעלאָזט. 

קיין פֿרײַנד זײַנען מיר ניט געוואָרן; ניט צוליב זײַן האַלבער ייִדישקייט צי זײַן פֿרויס פֿולער רוסישקייט. ער איז פּשוט געווען פֿון דעם שניט מענטשן, מיט וועלכע איך חבֿר זיך ניט. אַזוי איז פֿאַרבליבן, אַז צו מאָל פֿלעגן מיר זיך איבערוואַרפֿן מיט אַ פּאָר ווערטער, און שוין. דערנאָך זײַנען מיר אַריבערגעפֿאָרן אין אַן אַנדער „קאָ־אָפּ‟. אין 1990 בין איך צום ערשטן מאָל געפֿאָרן קיין ישׂראל, און אין קורצן האָט וולאַדימיר מיר פּלוצעם אָנגעקלונגען. פֿון עמעצן האָט ער דערהערט וועגן מײַן נסיעה און געוואָלט וויסן, וואָס איך האָב דאָרטן געזען און צי מיר איז דאָרטן געפֿעלן געוואָרן. מער האָב איך פֿון אים ניט געהערט… 

ניט לאַנג צוריק האָט מיר מײַן טאָכטער געזאָגט, אַז זי האָט דורך דער אינטערנעץ זיך פֿאַרבונדן מיט וולאַדימירס עלטערער טאָכטער. זיי האָבן זיך אַ מאָל, ווי קינדער, געחבֿרט. מײַן טאָכטערס אַמאָליקע חבֿרטע האָט פֿאַרענדיקט דעם העברעיִשן אוניווערסיטעט, געמאַכט אַ דאָקטאָראַט און פֿאַרבליבן דאָרט אַרבעטן. איר מאַן שטאַמט פֿון די מאַראָקאַנער ייִדן, זיי האָבן צוויי קינדער. די ייִנגערע שוועסטער האָט שוין אויך אָפּגעדינט אין דער אַרמיי, חתונה געהאַט, האָט אַ קינד. און דער טאַטע זייערע, וולאַדימיר, אַ דאַנק וועמענס האַלב־ייִדישקייט איז די עליה זייערע דערמעגלעכט געוואָרן, האָט זיך לאַנג אין ישׂראל ניט פֿאַרהאַלטן. ער האָט זיך געגט מיט זײַן פֿרוי (זי האָט זיך דווקא גוט אײַנגעאָרדנט אין ישׂראל) און איז ווידער געוואָרן אַ מאָסקווע תּושבֿ, דרייט זיך דאָרטן בײַ עפּעס אַ געשעפֿט.

איך האָב זיך ניט איין מאָל דערמאָנט אין אָט דער געשיכטע, בעת כ’האָב מיט אַ פּאָר חדשים צוריק פֿאַרבראַכט עטלעכע טעג אין ישׁראל. אין די אויגן האָבן זיך אומעטום ממש געוואָרפֿן אויסגעשפּראָכן סלאַווישע פּנימער — אי מיט פּאות, אי מיט „עוזיס‟. ווי מײַן מאַמע פֿלעגט זאָגן, ווען זי האָט זיך אַרומגעקוקט אין ישׂראל: „אַ מאָדנע וועלט‟.