אוצרות צווישן מײַנע פּאָטשטאָווע בריוו

Treasures Among My Postal Letters

ד״ר גרשון ווײַנער (רעכטס) און יצחק קאָרן
ד״ר גרשון ווײַנער (רעכטס) און יצחק קאָרן

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published October 16, 2014, issue of November 07, 2014.

(די 4 טע זײַט פֿון 5)

דעם אמת געזאָגט דערמאָנט מיך זײַן בריוו אין מײַן מאַמעס אַ שוועסטער־קינד. ער האָט געהייסן שימשע, און ער פֿלעגט זאָגן: „מעטשע! מעטשע!‟ (מ’וועט שוין! מ’וועט שוין!) קען איך אײַך פֿאַרזיכערן, אַז קאָרנס איניציאַטיוו און בלאָף וואָלט מען אים געקענט אַ נאָמען געבן: „איטשע מעטשע! מעטשע!‟

דער ייִד האָט אַרומגערײַזט איבער דער וועלט, אײַנגעשטאַנען אין די בעסטע האָטעלן, געלעבט אַ גוטן טאָג אויף אונדזערע ייִדישע געלטער, וואָס וועלט ייִדנטום האָט בײַגעשטײַערט צו דעם קאָמיטעט פֿאַר ייִדישער קולטור אין ישראל.

אַן אויסגעבלאָזן איי, אַ קו איז געפֿלויגן איבערן דאַך און פֿאַרלוירן אַן איי. און אויב מײַנע ליבע לייענער איז עס בלויז געווען איטשע מעטשע־מעטשע, זײַנען מיר געבליבן בײַם מעטשע! מעטשע! מעטשע! ייִדיש האָט נישט קיין מזל.

***

שרײַבט מיר אַ ייִד:

ליבע מרים,

אין מײַנע יאָרן האָבן מיר געהאַט אין ייִדישן לערער־סעמינאַר אין ווילנע אַ דערקלערונג פֿאַר ׳גראַם־שטראַם — מאַך מיר אַ לעטניק׳.

אַ לעטניק איז אַ זומערדיק רעקל, אַן אונטערשלאַק, אויפֿגענייט אויף דער נײַ־מאַשין. ס’איז באַטראַכט געוואָרן ווי אַ בגד, האָט מען עס פֿאַרגליכן מיט אַ גראָפֿאָמאַן וואָס האַלט זיך פֿאַר אַ פּאָעט.

מיט פֿרײַנטשאַפֿט, אבֿרהם גורוויטש.