אַ בליק אין דער נשמה פֿון אַ פּאַציענט

Exploring the Heart and Mind of a Patient

אַ וואָלונטיר שטעלט אַ פֿראַגע דעם רעפֿערענט. לינקס: ד״ר נאָרמאַן בלומענטאַל
Jonathan Rosenstreich
אַ וואָלונטיר שטעלט אַ פֿראַגע דעם רעפֿערענט. לינקס: ד״ר נאָרמאַן בלומענטאַל

פֿון שׂרה־רחל שעכטער

Published November 15, 2015, issue of December 11, 2015.

(די 3 טע זײַט פֿון 3)

„ווען דער פּאַציענט רעדט אַזוי אינטים מיטן מבֿקר־חולה, קאָן עס אַרויסרופֿן קינאה און פֿאַראיבל בײַ זײַנע קרובֿים, ווײַל זיי ווייסן, אַז דער קראַנקער זאָגט אײַך מער וויפֿל ער זאָגט זיי,‟ האָט בלועמנטאַל באַטאָנט. „דאָס איז ספּעציעל אמת אין יענע פֿאַלן, ווען דער פּאַציענט האָט שוין אָנגעהויבן אונטערבאַוווּסטזיניק ׳צוריקציִען׳ זײַן ליבשאַפֿט צו דער משפּחה — נישט ווײַל ער האָט זיי נישט ליב, נאָר פֿאַרקערט — ווײַל ער ווייסט, אַז ער גייט שטאַרבן און וויל זיי גרינגער מאַכן דאָס ׳געזעגענען זיך׳.‟

די עקספּערטן האָבן אויך איבערגעגעבן אַ צאָל עצות וועגן דעם וואָס מע זאָל בפֿירוש נישט טאָן בײַם מבֿקר־חולה זײַן. ערשטנס, זאָל מען אויסמײַדן די פֿראַגע: „ווי פֿילט איר זיך?‟, ווען ס׳איז פֿאַרשטענדלעך, אַז דער פּאַציענט פֿילט זיך נישט גוט. צווייטנס, זאָל מען קיין מאָל נישט זאָגן: „איך ווייס, ווי איר פֿילט זיך‟, אַפֿילו אויב איר האָט אַ מאָל געליטן פֿון אַן ענלעכער קראַנקייט, ווײַל די איבערלעבונג פֿון יעדן פּאַציענט איז אַן אַנדערע.

ואַחרון אַחרון חבֿיב, האָבן די רעדנער זיך געוואָנדן צו די וואָלונטירן אַליין. „איר טוט זייער אַ וויכטיקע אַרבעט, אָבער געדענקט אויך נישט צו טאָן צו פֿיל,‟ האָט דערקלערט ליסאַ סאָץ, אַ סאָציאַלע אַרבעטערין בײַ „דורות‟, אַ סאָציאַלע דינסט־אָרגאַניזאַציע פֿאַר עלטערע ייִדן. „אַ מאָל זאָגט אַ וואָלונטיר דעם קראַנקן, אַז ער וועט קומען אויף אַ האַלבער שעה און בלײַבט מער ווי אַ שעה, אָדער אַפֿילו צוויי שעה. דערנאָך, ווען ער קומט צוריק אַ וואָך שפּעטער, בלײַבט ער נאָר אויף אַ האַלבער שעה, און דער פּאַציענט הייבט אָן טראַכטן: ׳וואָס האָב איך געטאָן, אַז ער איז דאָס מאָל געבליבן אויף אַזאַ קורצער צײַט?׳‟

די רעדעס און וואַרשטאַטן האָבן אַרויסגערופֿן אַ סך שאלות און קאָמענטאַרן בײַ די וואָלונטירן, וואָס אַ סך פֿון זיי האָבן שוין אָנגעזאַמלט גענוג דערפֿאַרונג אַליין אַרויסצוזאָגן אַ מיינונג אָדער אײַנפֿאַל. איינער האָט, למשל, באַטאָנט די וויכטיקייט פֿון הומאָר בײַם באַזוכן די קראַנקע; אַ צווייטער האָט באַמערקט, אַז מע דאַרף געדענקען צו באַגריסן דעם פּאַציענטס מיטוווינער, אַפֿילו אויב יענער איז נישט קיין ייִד; און אַ דריטער האָט געפֿרעגט וווּ קען מען געפֿינען וועלטסווערטלעך אויף ייִדיש אין שײַכות מיט קראַנקייט און געזונט, ווײַל אַ סך פֿון די עלטערע פּאַציענטן דערפֿרייען זיך, ווען זיי הערן אַ ייִדיש וואָרט.

די לעבעדיקע שמועסן, וואָס זענען אַרויסגעקומען פֿון די סעסיעס איז אַ באַווײַז, אַז די קאָנפֿערענצן שפּילן אַ וויכטיקע ראָלע בײַ די וואָס באַזוכן די קראַנקע — נישט בלויז צוליב די עצות פֿון די לעקטאָרן, אָבער אויך, ווײַל עס דינט ווי אַ פֿאָרום, וווּ די וואָלטירן קענען מאַכן נײַע קאָנטאַקטן, און טיילן מיט אַנדערע די פֿריידן און די פֿרוסטרירונגען פֿון זייער אַרבעט.