די „בויפֿרענדס‟

The Boyfriends

Courtesy of HBO

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published March 06, 2014, issue of March 28, 2014.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

זאָג איך איר:

„בהמה! ביסט משוגע צי חסר־דעה, נאַוויגירן אַליין אויפֿן ים בײַטאָג און בײַנאַכט; און וואָס איז לגבי דעם וועטער? די כוואַליעס? אַ פֿרוי אַליין ספּראַווען זיך מיט אַ מאָטאָר, מיט בענזין, מיט טויזנט און איין סכּנות, דאָס דאַרף מען קענען!‟

אָבער דאָ האָט מען שוין צו טאָן מיט דער צווייטער יוגנט, אין די זעכציקער הייסט נאָך דאָ יונג, און אַ „בויפֿרענד‟ איז אויך אַ געווינס, נאָך דערצו מיט אַ יאַכטע. אײַ, ער כראָפּעט און מ’קען אים קוים דערוועקן, דאָס איז אַ קלייניקייט.

דער פֿאַקט, וואָס ער איז אַ גוי, שפּילט דאָ נישט קיין ראָלע. זי איז אַן אַלמנה, פֿאַרמאָגט איין טאָכטער ערגעץ אין באָסטאָן. זי האָט אויך אַן אויסערגעוויינטלעכע „האַבי‟ — זי מאַכט עקסקורסיעס קיין אַפֿריקע, פֿאָטאָגראַפֿירן אַ געוויסע משפּחה מאַלפּעס. אַ צווייט מאָל ווײַזט זי מיר אַן אַלבאָם מיט בילדער פֿון רוואַנדאַ. דאָרט געפֿינט זיך אַ געוויסער העלפֿאַנט, וואָס איז אַ זעלטנהייט אין דער נאַטור. אַזוי אַז מ’יאָגט נאָך די יוגנט אַזש קיין אַפֿריקע, אָבער דער סוף איז, מען מוז איין פֿרימאָרגן אַנערקענען, אַז די יוגנט איז שוין אַריבער די הרי־חושך. זיכער, ווען זי קען אָנקומען אַהין און אויסזוכן איר יוגנט, וואָלט איך שוין אײַנגעגאַנגען דערויף.

די דריטע חבֿרהמאַנטע איז שוין אין די טיפֿע אַכציקער. זי הייסט, סאָפֿי. זינט איר מאַן איז געשטאָרבן, שוין אַ שפּאָר ביסל צײַט, האָט זי זיך שוין אײַנגעהאַנדלט אַ מולטי־ציפֿער „בויפֿרענדס‟ — אַלע אין די נײַנציקער. זי פֿאַרמאָגט צוויי דירות, איינע אין לאָנג־אײַלענד, און די צווייטע דאָ אין פֿלאָרידע. זי וווינט אין אַ „גייטעד קאָמיוניטי‟, וואָס דאָס מיינט, אַז מען פֿאָרט אַרײַן אין איר וווינונגס־קאָמפּלעקס, מוז מען זיך לעגיטימירן פֿאַרן שומר, וואָס שטייט אין אַ בודקע און קאָנטראָלירט די אַרײַנפֿאָרער. דער היטער מוז קודם לאָזן וויסן די בעלי־בתּים, אַז די אורחים זײַנען אָנגעקומען, און צי זיי שטימען אײַן זיי אויפֿצונעמען, גיט ער אַ קוועטש אַ קנעפּל, די באַריקאַדן עפֿענען זיך, איז הײַדאַ חבֿרה, מיסט איז וואָלוול.

אין דעם פֿאַל מוז דער „בויפֿרענד זײַן רײַך‟, אויך פֿאַרמאָגן צוויי דירות, איינע אין מאַנהעטן און די צווייטע דאָ. און אַז ער גייט אַדורך דעם עקזאַמען, קען מען פֿירן אַ „ליבע‟; און אַזוי ווי ער איז אַ גבֿיר, דערציילט זי אים, אַז איר זון איז אויף צרות, ער האָט נישט וווּ צו וווינען, ער איז אַרײַן אין אַ „פֿאָרקלאָוזשור‟ מיט דער באַנק און דראָט, אַז אויס ברירה וועט ער מוזן קומען וווינען מיט דער מאַמען און מיטברענגען די גאַנצע כאַליאַסטרע.

ווי דער „בויפֿרענד‟ האָט עס דערהערט, האָט ער אַרויסגענומען זײַן טשעק־ביכל און אויסגעשריבן אַ טשעק אויף הונדערט טויזנט דאָלער, אַבי צו פֿאַרשפּאָרן זיך די טירחה פֿון פֿאַרלירן אַזאַ טײַערע מציאה. ער פֿונדעוועט איר דרײַ מאָלצײַטן אַ טאָג, אַזוי אַז זי דאַרף נישט אַרײַנטאָן די האַנט אין קאַלטן וואַסער. זי קושט אים און האַלזט אים פֿאַר אַלעמען אין די אויגן און ער לאָזט זיך. דאָ האַנדלט זיך שוין נישט אין יוגנט, דאָ האָט מען צו טאָן מיט פּראַקטישע ענינים, עלטערע מענטשן וואָס ווילן אַרײַנכאַפּן וואָס מער פֿון עולם־הזה.

דאָס וואָס אַן אַלטער „בויפֿרענד‟ ווערט אָנגעגריפֿן פֿון אַן אומהיילבאַרע קרענק, מוז די פֿרײַנדינע אָפּליגן מיט אים אין שפּיטאָל ווײַזן, אַז זי איז געטרײַ. און אַז זי לייגט זיך אַוועק, רופֿט זי אירע קינדער צו קומען און זי ראַטעווען. אפֿשר טוט משפּיע די פֿלאָרידע־זון אויף די מוחות פֿון עלטערן דור, און אפֿשר זײַנען זיי אויסגעוואַקסן מיט זייער כאַראַקטער פֿון דער יוגנט אָן. ווער קען דאָס אַנטשיידן? נישט איך.