„אהבֿת־חינם‟ קעגן „שׂינאת־חינם‟

Boundless Love and Boundless Hatred

פֿון לײבל באָטװיניק

Published July 31, 2014, issue of August 15, 2014.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

צה”ל עפֿנט שפּיטעלער פֿאַר פֿאַרװוּנדיקטע טעראָריסטן-זעלנער צי קינדער, אָדער אַנדערע געליטענע ציװילע לײַט. מיר באַזאָרגן אונדזערע שׂונאים אין עזה מיט עסן, מעדיצין און עלעקטריע. אונדזערע סאָלדאַטן, און איבערהױפּט אַטאַק-עראָפּלאַנען באַמיִען זיך מיט אַלע כּוחות (אַפֿילו עס דראָט זײער אײגן לעבן) ניט שאַטן די אומשולדיקע, װי װײַט מעגלעך.

[זעט קאָלאָנעל ריטשאַרד קעמפּ, אַ בריטישער מיליטערישער עקספּערט, װי ער קלערט אױף, אַז די ישׂראל-אַרמײ איז אפֿשר אײנע פֿון די „ציװיליזירטסטע‟ אַרמײען אין דער געשיכטע פֿון דער װעלט, לױט זײַן שטודירן די אױפֿפֿירונג, בעת אַ פֿריִערדיקער מלחמה קעגן טעראָר, חנוכּה-צײַט, 2008: https://www.facebook.com/photo.php?v=4474399069330.

דער היים-פֿראָנט (די עלטערן, משפּחות און פֿרײַנד)

מיר האָבן שטאַרק ליב אונדזערע סאָלדאַטן. יעדער אײנער פֿון זײ איז אונדז טײַער װי אַן אײגן קינד. מיר טוען אַלץ, כּדי זײ צו שטיצן און מונטערן: מיר קלײַבן פֿאַר זײ עסן און אונטערקלײדער, אין װעלכע זײ נױטיקן זיך זײער, און שיקן עס אָדער ברענגען עס ממש ביז צום פֿראָנט. צווישן די ערשטע קרבנות פֿון דער איצטיקער מלחמה קעגן „כאַמאַס‟ איז געװען דרור חנין, אַ 37־יעריקער בירגער, װאָס איז ספּעציעל צוגעפֿאָרן נאָענט צו דער פֿראַנט־ליניע, כּדי אױסצוטײלן עסן און מאָראַליש צו שטיצן די יונגע סאָלדאַטן.

ניט געקוקט אױף דער טראַגעדיע, פֿאַרנעמען זיך טאָג-טעגלעך די ייִדישע משפּחות, אַפֿילו אויב מ‘האָט נישט קײן קרובֿים צי פֿרײַנד אין אַרמײ, מיטן זאַמלען און צוגרײטן פּעקלעך לטובֿת די סאָלדאַטן. איך בין אַלײן אַן עדות אויף דעם, װי אַ ייִד איז געפֿאָרן אין דרום אָפּצופֿירן זײַן לופֿטקילער פֿאַר דעם װױלזײַן פֿון אַ צאָל סאָלדאַטן, װאָס לײַדן דאַרט פֿון די שװערע היצן.

די טײַערע סאָלדאַטן אונדזערע (סײַ בחורים און סײַ מײדלעך)

ניט נאָר בחורים, נאָר אױך מײדלעך זײַנען אַנגאַזשירט אין דער מלחמה פֿאַר דער עקסיסטענץ פֿון מדינת־ישׂראל. צווישן די װיכטיקסטע אױפֿגאַבעס, װאָס די ישׂראל־סאָלדאַטקעס פֿאַרנעמען זיך, איז צו זײַן אָבסערװירערינס איבער גרױסע שטחים. זײ אַרבעטן שעהען-װײַז אונטער שװערע באַדינגונגען און דורך װײַט-קוקנדיקע מכשירים סקאַנירן זײ שטחים און ספּעציפֿישע סענסיטיװע ערטער, כּדי צו דערשפּירן, צי עס דרינגען ניט אַרײַן טעראָריסטן דורכן ים צי פֿון דער יבשה.

דעמאָלט לאָזן זײ װיסן אינעם קאָמאַנדיר-צענטער, און די סאָלדאַטן אָדער אַנדערע מיטלען װערן אױסגענוצט צו נייטראַליזירן די סכּנה. אַזױ אַרום, ממש אין די ערשטע טעג פֿון דער איצטיקער אַקציע קעגן „כאַמאַס‟, האָבן אַזעלכע סאָלדאַטקעס דערשפּירט אַן אַרײַנדרינג פֿון ספּעציעלע שװער־באַװאָפֿנטע ים-קאָמאַנדאָס פֿון „כאַמאַס‟־טעראָריסטן, װאָס זײַנען אָנגעקומען אויפֿן ברעג־ים לעבן קיבוץ זיקים (דרום פֿון אַשקלון), כּדי צו באַפֿאַלן די ייִשובֿים. די װאַכקײט פֿון אונדזערע סאָלדאַטקעס האָט געראַטעװעט אַ סך מענטשן.

די בחורים אויפֿן פֿראָנט װײסן גוט אין װאָס פֿאַר אַ געפֿאַר זײ גײען. און דאָך, שטאָלץ און מיט ליבע אין האַרצן טוען זײ זײערס; זײ פֿאַרטײדיקן מיט זײער גוף די משפּחות, װאָס שטײען הינטער זײ און טוען אַלץ, כּדי אין ישׂראל זאָל זײַן שלום און רו (פּונקט פֿאַרקערט, װי מיר װײסן, פֿירט זיך אויף „כאַמאַס‟). זעט: //www.aish.com/jw/me/Who-is-Responsible-for-the-Suffering-in-Gaza.html.

אָבער אַפֿילו אין אַזאַ שווערן מצבֿ, פֿאַרלאָזט זיי נישט דאָס שפּרודלדיקע געפֿיל פֿאַר הומאָר, ווי למשל אויף אַ פֿאָטאָ פֿון אַ סאָלדאַט, װאָס האָט זײַן גוף אַרומגעבונדן מיט כּלערלײ קאָלירטע זעקעלעך מיט זיסװאַרג און קאַרטאָפֿל-טשיפּס, װאָס מענטשן האָבן צוגעשיקט. די סאָלדאַטן וויצלען זיך:

„זײ וויקלען זיך אַרום מיט אױפֿרײַס-מאַטעריאַל, און מיר — מיט דער ליבע פֿון עם-ישׂראל‟…

די מלחמה פֿון ליבע קעגן האַס

מע זאָגט, אַז דער חורבן בית־שני, איז געשען צוליב „שׂינאת־חינם‟. װען די רױמישע אַרמײ האָט אַרומגערינגלט ירושלים, דערציילט מען, אַז די ייִדן זײַנען געװען בכּוח נאָך לאַנג אױסצוהאַלטן קעגן זײ. אָבער צוליב קלײן-קעפּלדיקער שׂינאה-קינאה האָבן די ייִדן זיך געקריגט צווישן זיך, דערפֿירט צו דער צעשפּאַלטונג פֿון דעם טראַדיציאָנעלן אַחדות; און דאָס האָט געשאַפֿן אַן אָפּשװאַכונג אינעם כּוח זיך קעגנשטעלן דעם רױמישן אָנפֿאַל, און ירושלים איז געפֿאַלן, און דעם בית־המקדש איז חרובֿ געװאָרן.

דעמאָלט, נאָכן רױמישן זיג, איז עם-ישׂראל געװאָרן צעזײט און צעשפּרײט איבער דער װעלט, אָדער ווי מיר רופֿן עס — „גלות‟. דער ציל פֿון אונדזערע שׂונאים איז שטענדיק געװען, מיר זאָלן װי אַ פֿאָלק פֿאַרשװינדן. מיר האָבן זיך אָבער ניט געלאָזט, און געהאַלטן זיך אײניק בײַ אײן תּורה און בײַ אײן געדאַנק — שיבֿת־ציון, צוריקקומען אין אונדזער לאַנד, ארץ-ישׂראל.

דער ענטפֿער צו דער נײַער „שׂינאת־חינם‟ פֿון אונדזערע שׂונאים, איז „אַהבֿת־חינם‟, די אומאָפּהענגיקע ליבשאַפֿט פֿונעם פֿאָלק צו אירע ייִנגלעך און מײדלעך, און פֿאַרקערט. מיר קענען נאָר האָפֿן, אַז עס װעט װאָס גיכער מקוים ווערן דעם נבֿיא ישעיהוס חלום, ווען פֿון שװערדן וועלן אויסגעשמידט ווערן אַקער-אײַזנס, און מענטשן װעלן אױפֿהערן האַסן אײנעם דעם אַנדערן.

װי עס האָט די פּרעמיער־מיניסטאָרין גאָלדע מאיר זיך אַ מאָל אױסגעדריקט: „דער שלום װעט קומען, װען די אַראַבער װעלן ליב האָבן זײערע קינדער מער װי זײ האַסן אונדז‟.