װוּהין זײַנען אַהינגעקומען די אמתע מענער?...

Where Have the Real Men Gone?

Max Gershman

פֿון מיכאל פֿעלזענבאַום

Published January 18, 2015, issue of February 06, 2015.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

די דאָזיקע דיספּראָפּאָרץ באַװײַזט נאָר אײן זאַך, אַז דער סאָציאַלער אַמט, די פּאָליצײ און די מלוכה האָבן געלאָזט אױף הפֿקר אָט די־אָ שרײַענדיקע פּראָבלעם. און נאָך ערגער מאַכט די סיטואַציע דער פֿאַקט, אַז נאָר צװאַנציק פּראָצענט פֿון די מאָרדן אין די מוסולמענישע משפּחות זײַנען אױפֿגעדעקט געװאָרן. דאָס הײסט, אַז ס’רובֿ מערדער האָבן געפֿונען אַ שטיצע בײַ די קרובֿים און שכנים, און זײַנען געבליבן אױף דער פֿרײַ, לעבן זיך װײַטער, גלײַך װי קײן זאַך איז ניט געשען.

לױט מײַן מײנונג, האָט טאַקע די אומזיטלעכקײט אין באַציִונג צו די בידנע אומגעבראַכטע פֿרױען, װי אויך צו די גרונטלעכע געזעצן פֿון אַ דעמאָקראַטיש לאַנד געדאַרפֿט װערן די הױפּט־סיבה פֿון אַװעקשיקן צו אַל די רוחות די הײַנטיקע ישׂראלדיקע רעגירונג; דווקא די ניט־מענטשלעכע אומזיטלעכקײט, און ניט די שמוציקע מחלוקתן איבער די גאָלדענע פֿאָטעלן… װײַל נאָר די יושרדיקע באַציִונג צו די מינדערהײטן קען דינען װי אַ צײַגער, אַ באַװײַז פֿון דער באמת דעמאָקראַטישער אַנטװיקלונג פֿון דער געזעלשאַפֿט, און נאָר די באַזונדער בכּבֿודיקע באַציִונג צו יעדער פֿרױ איז אַ באַװײַז פֿונעם מאָראַלישן געזונט און קולטורעלן ניװאָ פֿון מדינת־ישׂראל. קײן אַנדער סקאַלע קען פּשוט, און דאַרף פּשוט ניט זײַן.

עס איז שװער צו גלײבן, אָבער אין דער מאָדערנער װעלט זײַנען דאָ אַ סך לענדער, אין װעלכע צו זײַן אַ פֿרױ באַדײַט צו לעבן אין אַ טאָג־טעגלעכן פּחד. אין אינדיע, צום בײַשפּיל, ווערט יעדע צװאַנציק מינוט פֿאַרגװאַלדיקט אַ פֿרױ. אין יאָר 2014, בעת די מאַסן־דעמאָנסטראַציעס אױפֿן באַװוּסטן טאַכריר־פּלאַץ אין קאַיִר זײַנען פֿאַרגװאַלדיקט געװאָרן אַרום דרײַ הונדערט פֿרױען. די מענטשפֿרעסער פֿונעם „איגיל‟ האָבן באַגראָבן לעבעדיקערהײט אַריבער צװײ טױזנט פֿרױען־איזידן, װעלכע האָבן זיך אָפּגעזאָגט אָנצונעמען דאָס מוסולמענישע גלױבן. טױזנטער קריסטלעכע פֿרױען װערן פֿאַרקױפֿט אין אַ סעקסועלער קנעכטשאַפֿט אױפֿן שקלאַפֿן־יריד אין ראַקאַ, דער הױפּטשטאָט פֿונעם אַזױ גערופֿענעם איסלאַמישן קאַליפֿאַט. די מערדער פֿון דער ניגעריער „באָקאָ־כאַראַם‟־אַרמײ האָבן געפֿאַנגען אַריבער דרײַ הונדערט קריסטלעכע שילערינס און ס’רובֿ פֿון זײ געצװוּנגען איבערגײן אין איסלאַם. די מײדלעך, װעלכע האָבן זיך אָפּגעזאָגט צו בײַטן זײער גלױבן, זײַנען אַחזריותדיק פֿאַרגװאַלדיקט און שפּעטער פֿאַרקױפֿט געװאָרן װי סעקס־שקלאַפֿערינס.

עס װײַזט אױס, אַז די שװערע און זײער אָפֿט אױך שרעקלעכע סיטואַציע מיט די רעכט פֿון די פֿרױען אין אַ גרױסער רײ לענדער, האָט באַאומרויִקט די צװישנפֿעלקערלעכע הומאַניסטישע אָרגאַניזאַציעס און קאָמיטעטן, און איך מײן, אַז גאָר ניט צופֿעליק איז דער פּרעסטיזשפֿולער נאָבעל־פּרײַז צוגעטײלט געװאָרן דעם מוטיקן פּאַקיסטאַנער מײדל מאַלאַלאַ יוסופֿזײַ, װעלכע האָט ריזיקירט מיטן לעבן, כּדי אױסקעמפֿן פֿאַר די פּאַקיסטאַנער מײדלעך די רעכט צו לערנען זיך.

דעם אמת געזאָגט, נאָך דעם, װאָס איך האָב זיך איבערצײַגט אין דער פּינקטלעכקײט פֿון די אַלע שרעקלעכע פּרטים אױפֿן געביט פֿון די פֿרױענרעכט האָב איך אױסגעשריִען: צו װאָס פֿאַר אַ קרענק האָט מען געגרינדעט די „יו־ען‟?… שוין זשע קענען ניט די בראַװע אַרמײען פֿון דער גאַנצער ניכטערער װעלט באַזיגן אַ פּאָר טױזנט אַכזריותדיקע מענטשנפֿרעסער? צי אפֿשר, גאָט באַהיט, וויל מען עס ניט טאָן?!

מיר איר זײער געפֿעלן געװאָרן דער ברידערלעכער „נו־נו־נו‟ מצד די גרױסע דעמאָקראַטיעס אין אַדרעס פֿונעם טערקישן פּרעזידענט נאָך דעם, װי ער האָט מיט אַ פּאָר װאָכן צוריק הױך געמאָלדן, אַז אַ פֿרױ קען ניט און טאָר ניט האָבן די גלײַכע רעכט מיט אַ מאַן. דער טערקישער פּרעזידענט האָט זיך אױסגעפֿײַפֿט אױפֿן „שרעקלעכן נו־נו־נו‟ און איז ממשיך געװען מיט זײַן באַליבטן שפּיל, דהײַנו: צו באַשולדיקן מדינת־ישׂראל אין אַלע מעגלעכע און אוממעגלעכע חטאים. בײַ אונדז אין שטעטל פֿלעגט מען זאָגן: „בײַ מיר אין אױג האָסטו דערזען אַ שטײַבל, בײַ זיך אין אױג — אַ קלאָץ װילסטו ניט זען!‟