פּאָעזיע־פֿאַרמעסט אין „קאַװע־שטיבעל”

Hasidic Poetry Contest on the Web


פֿון שלום בערגער

Published February 13, 2015, issue of March 06, 2015.

װער ס׳װיל הײַנט לײענען אַ הײַנטיק חסידיש־ייִדיש װאָרט, װײסט אַװדאי, פֿון דעם װעבזײַטל „קאַװע־שטיבעל,” װוּ טױזנטער מיטגלידער שמועסן אַרום פֿאַרשײדענע טעמעס מיט דעם געװײנטלעכן אינטערנעץ־געמיש פֿון קלוגע, נאַרישע, גראָבע, פּראָסטע און גנאַי־רײד. אין מער װי אײן רובריק, פֿאַרשפּרײטן די דאָרטיקע שמועסניקע זײערע דיכטערישע פּרובירונגען.

איך דאַרף באַלד זאָגן, אַז איך האָב אױך פֿאַרפּירסומט מײַנע שאַפֿונגען דורך יענעם „שטיבל” (װוּ נאָך האָט מען אַזאַ געלעגנהײט?), און ס׳האָט זיך מיר געװאָרפֿן אין די אױגן די אונטערשײדן צװישן דער װעלטלעכער עסטעטיק און חסידישע מאָסן פֿון קונסט (אױב זײ זײַנען פֿאַראַן בכלל).

דאָס אַלץ איז מיר װידער געקומען אױפֿן זינען אין שײַכות מיט אַ פּאָעזיע־פֿאַרמעסט, צו װעלכן מע האָט מיך עטלעכע מאָל פֿאַרבעטן האַרט פֿאַר און בשעת חנוכּה. מיט אַ כאַראַקטעריסטישן ”קאַװע־שטיבעלדיקן” ענטוזיאַזם האָט מען כּסדר צעשיקט מעלדונגען, און געבעטן, מע זאָל אַרײַנשיקן דיכטונגען אױפֿן גרױסן פֿאַרמעסט. זײַענדיק אַ חסיד בלױז פֿון פּאָעזיע, און נישט פֿון קײן רבין, האָב איך זיך דערפֿרײט, אַז צום ערשטן מאָל זעצט מען אַװעק אױבן־אָן נישט אַ צדיק, נאָר דעם ציל פֿון רײנער פּאָעזיע.

פֿאַר יענעם װאָס אינטערעסירט זיך אין דעם גענױעם אינהאַלט, װעל איך דאָ אָנגעבן די פֿאַרבינדונג צו דער אױסגאַבע, װאָס מע האָט פֿאַרשפּרײט. //www.kaveshtiebel.com/viewtopic.php?f=50&t=7721

מע האַלט נאָך, בשעת איך שרײַב די שורות, אין זאַמלען די אָפּשטימונגען, כּדי צו באַקרױנען דעם געװינער מיטן טיטל פֿון „סאַמע בעסטן פּאָעט פֿון ׳קאַװע שטיבעל׳.”

זאָל עס אים, איר אָדער זײ װױל באַקומען. נאָכן בלעטערן די־אָ לידער איז מיר קלאָר, אַז איך, װי אַ מאָדערנער פּאָעט, און זײ, װי חסידישע דיכטער, װױנען און שרײַבן אױף װײַט אָפּגערוקטע פּלאַנעטן, מיזרח ממערבֿ.

כאַראַקטעריסטיש פֿאַר די לידער זײַנען געװיסע מעלות און חסרונות. די מעלות זײַנען געצײלטע, נאָר לשם ברײטהאַרציקײט איז װיכטיק זײ אױסצורעכענען אױך: אַ געװיסע אָרנטלעכקײט, אַן עמאָציאָנעלקײט, װאָס־אױף־דער־לונג־אױף־דער־צונג. מע דריקט אױס די אַנטױשונגען מיטן אײבערשטן. מע גראַמט װי ס׳איז אַ נאַטירלעכע זאַך צו גראַמען, װי אַ דיכטער מוז גראַמען, װײַל קײן אַנדער ברירה איז נישטאָ. מיט לשון־קודשדיקע אױסדרוקן קאַרגט מען נישט, װי אױך מיט פֿאַררופֿן זיך אױף מאמרי־חז”ל. דאָס זײַנען, מיט אײן װאָרט, הײַנטצײַטיקע ייִדיש־פּיוטים. נישט אַלע זײַנען דװקא באַגרענעצט מיט רעליגיעזע טעמעס (אײן זאַך, װאָס גיט זיך אָפּ מיט אַ מין קלאָזעט־הומאָר, וואָלט מען בעסער נישט געטאָרט אָפּדרוקן בכלל), נאָר דער טאָן און סטיל זײַנען אַלע ענלעכע.