קונסט און קולטור, ישׂראל, מיטל־מיזרח

טאַנצנדיקע אַראַבער

Dancing Arabs

פֿון שׂרה־רחל שעכטער

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

פֿון דעסטוועגן, שאַפֿט זיך עיאַד צוויי גוטע פֿרײַנד. די ערשטע איז נעמי (דניאלה קיציס), אַ שיינע תּלמידה אין זײַן קלאַס, וואָס צווישן זיי אַנטוויקלט זיך אַ שטילע ליבע, ביז איר מאַמע דערוויסט זיך. „ס׳וואָלט שוין בעסער געווען, ווען דו זאָגסט מיר, אַז דו ביסט אַ לעזביאַנקע אָדער אַז דו האָסט אַ ראַק, איידער אַז דו גייסט מיט אַן אַראַביש ייִנגל,‟ זאָגט די אויפֿגעבראַכטע מאַמע.

אין אַמעריקע ווערט דער פֿילם טאַקע באַצייכנט ווי אַ „ראָמעאָ־און־דזשוליעט ראָמאַן‟, אָבער אין דער אמתן איז די ליבע צווישן עיאַד און נעמי נישט זייער איבערצײַגעוודיק. זיי רעדן ווייניק צווישן זיך, און דער צוקוקער פֿאַרשטייט בכלל נישט פֿאַר וואָס די פּרעכטיק שיינע נעמי ציט זיך אַזוי צו אים, בפֿרט אַז ער איז אַ צוריקגעהאַלטענער יונגערמאַן און נישט קיין איבעריק שיינער. איז עס צוליב דער יצר־הרע פֿון טאָן עפּעס וואָס איז פֿאַרווערט? אַ מיטל צו בונטעווען זיך קעגן טאַטע־מאַמע? אַן אויסדרוק פֿון אַ שפּראָצנדיקן אינטערעס אין דער אַראַבישער געזעלשאַפֿט? מיר ווייסן גאָרנישט.

אַ סך אינטערעסאַנטער איז עיאַדס צווייטע פֿרײַנדשאַפֿט. ווי אַ טייל פֿון דער שולס פֿאָדערונג, אַז יעדער סטודענט מוז זיך באַטייליקן אין אַ פֿרײַוויליקער אַרבעט לטובֿת דער געזעלשאַפֿט, קלײַבט עיאַד אויס אַן אויפֿגאַבע צו העלפֿן אַ בחור, וואָס לײַדט פֿון מוסקל־דיסטראָפֿיע — אַ קרענק וואָס צעשטערט ביסלעכווײַז אַלע מוסקלען פֿונעם גוף. דער בחור, יונתן (מיכאל מאָשאָנאָוו) און זײַן מאַמע, עדנה (יעל אַבעקאַסיס) — אַן אַדוואָקאַט און אַלמנה — זענען עיאַדס ערשטע באַגעגעניש מיט לינק־געשטימטע, אינטעלעקטועלע ייִדן.

יונתנס שוואַרצער הומאָר איז צו ערשט אַ שאָק פֿאַר עיאַד, אָבער צווישן זיי אַנטוויקלט זיך אַ שטאַרקער בונד, און מיט דער צײַט קומט עיאַד צו יונתן אַהיים, נישט בלויז ווי אַ טייל פֿון זײַן אויפֿגאַבע, נאָר ווײַל ער פֿילט זיך דאָרט ווי אַ בן־בית. עדנה ווערט אים אַ וואַרעמע מאַמע־פֿיגור, בעת ער דערווײַטערט זיך, צו־ביסלעך פֿון זײַן אייגענער משפּחה און אַפֿילו פֿון זײַן אַראַבישער אידענטיטעט.

אַז דער פֿילם דערנענטערט זיך צום סוף, נעמט דער סיפּור־המעשׂה אָבער אָן אַן אומגעריכטע ענדערונג. עיאַדס פֿרוסטירונג ווי אַן אַראַבישער ישׂראלי, וואָס קאָן זיך נישט אַרײַנפּאַסן נישט צווישן די אַראַבער, און נישט צווישן די ייִדן, צײַגט אים איבער דורכצופֿירן אַ פּלאַן וואָס איז, פֿון אַן עטישן קוקווינקל, זייער באַאומרויִקנדיק, בפֿרט נאָך דעם ווי עדנה באַשליסט אים צוצוהעלפֿן. און כאָטש זײַן פּלאַן רופֿט בײַ אונדז, די צוקוקער, אַרויס אַ שאָק און אַפֿילו דערווידער, ווערן מיר, נישט־וועלנדיק, אַרײַנגעצויגן אינעם שפּאַנענדיקן פֿינאַל.

הגם „אַן אויסגעבאָרגטע אידענטיטעט‟ האָט זיכער פּאָליטישע מאָטיוון, איז זײַן גרעסטער כּוח די שאַרפֿע אָפּשילדערונג פֿון פּשוטע, טאָג־טעגלעכע שמועסן און אַקציעס צווישן מענטשן, אָנגעפֿעפֿערט מיט הומאָר און אויטענטישקייט, וואָס דערמעגלעכט אונדז זיך צו אידענטיפֿיצירן מיט די העלדן, אַפֿילו ווען מיר זענען נישט תּמיד מסכּים, מיט דעם וואָס זיי טוען.

דער פֿילם A Borrowed Identity ווערט איצט געשפּילט אין קינאָ־טעאַטערס איבער די פֿאַראייניקטע שטאַטן.