די מאַסן־עמיגראַציע — אַ קוק פֿון ישׂראל

The Mass Migrations - A View From Israel

ישׂראלס הויכע וואַנט בײַ דער גרענעץ מיט עגיפּטן (אויפֿן בילד) האָט, אין אַ גרויסער מאָס, אָפּגעשטעלט דאָס שוואַרצן די גרענעץ מצד די פּליטים און דער „איסלאַמישער מדינה‟
Getty Images
ישׂראלס הויכע וואַנט בײַ דער גרענעץ מיט עגיפּטן (אויפֿן בילד) האָט, אין אַ גרויסער מאָס, אָפּגעשטעלט דאָס שוואַרצן די גרענעץ מצד די פּליטים און דער „איסלאַמישער מדינה‟

פֿון עמיל קאַלין

Published September 10, 2015, issue of October 02, 2015.

(די 3 טע זײַט פֿון 3)

אַזאַ צוגאַנג מצד אייראָפּע זעט מען לעצטנס אויך, ווען עס קומט צו ישׂראל. ישׂראל איז געוואָרן בײַ איר אַ מין „נעגעטיוו‟, אַ קליינטשיקע מדינה, באַוואָפֿנט ביז איבערן קאָפּ, מיט שטרענג באַוואַכטע גרענעצן און אַ באַשטימטער נאַציע; בשעת די אייראָפּעיִשע פֿאַראייניקונג האָט נישט קיין גרענעצן, פֿאַרמאָגט אַ שוואַכע אַרמיי און פּרעדיקט דעם טויט פֿון די נאַציעס און דעם פּאָסט-נאַציאָנאַליזם.

אינטערעסאַנט, דער אייראָפּעיִשער ריז האָט זיך פּלוצעם אַ וואַקל געטאָן אונטער דעם יאָך פֿון די פּליטים, און גיט זיך נישט קיין עצה מיט דער לאַגע, וואָס ער האָט אַליין געשאַפֿן; וואָס שייך ישׂראל, איז דער קאַרליק דערווײַל אַרויס פֿון דעם מצבֿ טרוקן.

הײַנט, ווילט זיך האָפֿן, פֿאַרשטייט מען אין ישראל, אַז אַן אָפֿענע געזעלשאַפֿט מיט אַלע אירע מעלות און חסרונות דאַרף זיך קענען באַשיצן. ישׂראל האָט אויפֿגעבויט אַ הויכע וואַנט בײַ דער גרענעץ מיט עגיפּטן און עס שײַנט, אַז אָט דער באַשלוס איז געווען אַ געלונגענער: די וואַנט האָט, אין אַ גרויסער מאָס, אָפּגעשטעלט דאָס שוואַרצן די גרענעץ מצד פּליטים און אַרבעט-זוכער פֿון אַפֿריקע; זי דינט אויכעט ווי אַ שפּיר-מיטל קעגן דער „איסלאַמישער מדינה‟ אין סיני.

איצטער איז צום דערוואַרטן, אַז דער פּראָיעקט פֿון בויען אַ וואַנט אויף דער מיזרחדיקער גרענעץ ליגט שוין אויפֿן טיש. דערווײַל, איז יאָרדאַניע פֿיל מער סטאַביל. דער קעניג אַבדאַלאַ גיט זיך אַן עצה מיט די דרוקן מצד דער „איסלאַמישער מדינה‟, סירישע און איראַקישע פּליטים, און דאָך, וואָלט געווען נישט פֿאַראַנטוואָרטלעך זיך צו פֿאַרלאָזן אויף דעם אייביק-שלאַבעריקן קעניגרײַך.

ווי ווײַט וועט ישׂראל קאָנען אויסמײַדן די אַרומיקע פּליטים־שטראָמען? דאָס קען מען נישט וויסן, נאָר איין זאַך איז קלאָר: ישׂראל קוקט זיך מיט אויפֿמערק צו צו די פֿאַרריסענע שכנים און לערנט זיך אָפּ. לאָמיר האָפֿן, אַז ירושלים וועט האַלטן די אויגן אָפֿן און דעם מוח לויטער, נישט נאָכצופֿאָלגן די פֿוסטריט פֿון דער אייראָפּעיִשער פֿאַראייניקונג, וואָס פֿאַלט אַ קרבן פֿון דער אייגענער רעטאָריק און פֿאַנטאַזיעס.