אַ וואָך נאָכן אויסברוך פֿון מעסער-טעראָריזם

A Week After the Outbreak of Knife Terrorism

וואָלונטירן פֿון ז״קא און זיכערהייטס־כּוחות דינסטיק, דעם 13טן אָקטאָבער, נאָך דעם טעראָר־אַטאַק אויף דער אויטאָבוס־סטאַנציע אין ירושלים
Getty Images
וואָלונטירן פֿון ז״קא און זיכערהייטס־כּוחות דינסטיק, דעם 13טן אָקטאָבער, נאָך דעם טעראָר־אַטאַק אויף דער אויטאָבוס־סטאַנציע אין ירושלים

פֿון עמיל קאַלין

Published October 15, 2015, issue of October 30, 2015.

גייענדיק אויף די תּל-אָבֿיבֿער גאַסן שפּירט מען זייער ווייניק דעם גערוך פֿון פּולווער, וואָס פֿאַרשפּרייט זיך אין דעם לאַנד די לעצטע וואָכן. מע איז בײַ אונדז, אין ישׂראל, נוהג זיך באַציִען צו דער שטאָט, ווי צו „אַן אַנדער מדינה‟, אָבער דער אַראַבישער טעראָר גייט כּסדר אָן, און יעדעס מאָל, וואָס די שפּאַנונג שטײַגט, קומט אויך תּל-אָבֿיבֿס ריי.

אַ „ייִדישער אויטאָבוס‟ איז אַטאַקירט געוואָרן מיט שטיינער אויף אַ הויפּט־גאַס אין יפֿו; און אַ טעראָריסט איז אָנגעפֿאַלן מיט אַ מעסער, און פֿאַרוווּנדעט פֿיר מענטשן אויף זייער אַ צענטראַלער אַרטעריע, נישט ווײַט פֿון דער מיליטערישער באַזע „הקריה‟, דאָס „קלאַפּנדיקע האַרץ‟ פֿון צה״ל.

די אײַנוווינער זענען שוין צוגעוווינט צו דעם, אַז אויב דער אַטענטאַט האָט נישט געקאָסט קיין מענטשלעכע לעבנס, ווערט ער תּיכּף פֿאַרגעסן. דאָס לעבן אין שטאָט מוז אָנגייען ווײַטער, ווי קיינמאָל גאָרנישט. דאָס קען אויסזען ווי האַרצלאָזיקייט אָדער גלײַכגילטיקייט, נאָר אין דער אמתן איז עס אַ פּאַנצער, אַ מין רויִקייט, וואָס אַ ישׂראלי מוז אָפֿט אָנטאָן אויף זיך, כּדי צו זײַן מסוגל איבערצולעבן די שווערע צײַטן.

אין יפֿו איז מען שוין צוגעוווינט צו לעבן אויף אַזאַ אופֿן: דער טראַפֿיק פֿון די קונים אין די קלייטן איז די פֿאַרגאַנגענע וואָך געווען פֿיל שוואַכער ווי געוויינטלעך, און די סוחרים, נישט דערוואַרטנדיק אויף עפּעס אַנדערש, האָבן פֿאַרמאַכט די קלייטן פֿרי. אי די ייִדן, אי די אַראַבער האָבן אויסגעדרוקט זייער האָפֿענונג, אַז דאָס לעבן וועט זיך, סוף־כּל־סוף, אומקערן צום גלײַכן וועג, ווײַל אַלע פֿאַרשטייען, אַז מע לעבט האַנט בײַ האַנט, און אַזוי וועט מען לעבן אויך ווײַטער.

די אַראַבישע תּושבֿים טענהן, אַז „אַל-אַקצאַ‟ איז נאָר אַ תּירוץ, דער עיקר, באַקלאָגן זיי זיך אויף דעם צושטאַנד פֿון זייערע גאַסן, ענגשאַפֿט, מאַנגל אין דירות, צו הויכע פּרײַזן און פֿולגעפּאַקטע קינדער־גערטנער און שולן.

צוריק גערעדט, די אייגענע טענות לאָזן זיך שטענדיק הערן אויך צווישן די ייִדן — מאַנגל אין די דירות און משוגענע הויכע פּרײַזן זענען צווישן די אייביקע תּל-אָבֿיבֿער אָנשיקענישן; נאָר די ייִדן האַלטן נישט, אַז דאָ האַנדלט זיך אין דיסקרימינאַציע. יעדנפֿאַלס, די אויסגעפֿרעגטע אַראַבער האַלטן, אַז דאָס נישט האָבן קיין האָפֿענונג אויף אַ בעסער לעבן — סײַ וואָס שייך דעם פּערזענלעכן מצבֿ און סײַ דעם שלום-פּראָצעס — זענען די סיבות פֿון די איצטיקע גוואַלד־פּראָטעסטן.