אויס מאַנצביל

No Longer a Man


פֿון נח באַרעראַ

Published November 18, 2015, issue of December 11, 2015.

סרולי שטײַן האָט זיך געלערנט אין דער וויזשניצער ישיבֿה, חתונה געהאַט צו 18 יאָר, און אָנגעהויבן צו האָבן קינדער. נישט געקוקט אויף דעם, אָבער, וואָס ער האָט אויסגעזען ווי יעדער נאָרמאַלער חסיד, האָט ער זיך לאַוו־דווקא געפֿילט באַקוועם אין זײַן גוף. אין דער חרדישער קהילה האָט, אַוודאי, קיינער נישט געהאַט קיין אַנונג, אַז סרולי איז געבוירן געוואָרן אין דעם „פֿאַלשן מין‟.

„זינט איך בין געווען 6 יאָר אַלט‟, — האָט אַבי (Abby), וואָס האָט ערשט געביטן דעם געבוירן־נאָמען פֿון „אַבֿרהם‟, איבערגעגעבן דעם „פֿאָרווערטס‟, — „האָב איך זיך דערוווּסט, אַז עפּעס איז נישט געווען ריכטיק מיט מיר‟.

ממש פֿאַר דעם אינטערוויו, אין די לעצטע 12 שעה, האָט אַבי מודיע געווען, דורך איר בלאָג, וועגן דעם „איבערגאַנג‟ צו ווערן אַ פֿרוי (זע: //thesecondtransition.blogspot.com/2015/11/and-time-has-come-coming-out.html). איך בין ערשט דעמאָלט געזעסן אַנטקעגן איר אין דעם אינטערנאַט — באַקאַנט ווי דער „ביתּ“ — אַ ייִדישער „קאָאָפּ“ פֿאַר סטודענטן פֿון „קאָלאָמביע‟־אוניווערסיטעט און „באַרנאַרד‟, און געקוקט אויף אַ מענטש, וואָס האָט זיך געפֿילט זייער באַקוועם אין איר נײַער סבֿיבֿה.

מיט אַ יאָר צוריק האָט אַבי אָנגעהויבן שטודירן אין „קאָלאָמביע‟־אוניווערסיטעט — גאָר אַ לאַנגער מהלך פֿון דער וויזשניצער ישיבה. ווי זי האָט דערקלערט, איז דער „איבערגאַנג‟ אָנגעקומען שווער, אָבער אַ דאַנק דער הילף פֿון די אַנדערע געוועזענע חסידים און איר אייגענעם ווילן, איז עס געוואָרן אַ דערפֿאָלג.

באַזונדערס אינטערעסאַנט איז, ווי אַזוי זי איז געקומען צום באַשלוס צו פֿאַרלאָזן איר געזעלשאַפֿט, וואָס האָט גאָר אַ טשיקאַוון קנײטש, אין פֿאַרבינדונג מיט איר ביאָלאָגישן מין. אַבי באַשרײַבט די דאָזיקע אַנטפּלעקונג פֿון איר אמתדיקן מין, ווי אַ „שטופּ‟, וואָס האָט זי דערמעגלעכט סײַ אונטערצוזוכן איר קהילה, סײַ צו באַטראַכטן איר אייגענע אידענטיטעט. צווישן די ערגסטע חסרונות, וואָס זי האָט דערנאָך אַנטדעקט וועגן איר קהילה, זענען די עם־הארצות און פֿאַראורטיילן לגבי די ענינים פֿון „טראַנס־מין‟. „די חסידים האָבן עס נישט ליב. דאָס נישט רעדן דערפֿון האָט שווער געטראָפֿן מײַן מאָראַל. ס׳האָט מיך געמאַכט פֿילן אַ סך מער צעבראָכן. איך מיין, אַז ווען איך וואָלט געוווּסט, צו 12 יאָר, אַז דאָס עקסיסטירט, וואָלט עס מיר אַ סך געהאָלפֿן‟.

אַבי באַטאָנט, אַז דער באַגריף פֿון „טראַנס־מין‟ האָט נישט קיין קאָנטעקסט אין דער חרדישער קהילה און אַז ער איז דערפֿאַר זייער אַ וויכטיקע טעמע צו לערנען די חסידים. „איך וויל, אַז מענטשן זאָלן וויסן, אַז עס זענען דאָ אַנדערע חסידים, וואָס פֿילן זיך אַזוי ווי איך‟. אַבי האָט דערמאָנט, אַז אַן ערך 15 נפֿשות פֿון דער חסידישער וועלט האָבן זיך שוין געשטעלט אין קאָנטאַקט מיט איר, בלויז אינעם ערשטן טאָג, נאָך דעם וואָס זי האָט געשריבן וועגן דעם אויף איר בלאָג, ווײַל זיי געפֿינען זיך אין אַן ענלעכן מצבֿ.

דער ערשטער, אויף וועמען זי האָט געוואָלט האָבן אַזאַ השפּעה, איז געווען איר טאַטע. איידער עס איז דערשינען איר בלאָג־פּאָסט, האָט זי גערעדט פּערזענלעך מיט אים וועגן איר „איבערגאַנג‟. אינעם שמועס מיט אים האָט זי, בעיקר, געוואָלט אים איבערצײַגן, אַז „טראַנס־מין‟־מענטשן זענען יאָ פֿאַראַן בײַ ייִדן. „כ׳האָב פּרובירט אויף אַן איידעלן, ייִדישן אופֿן, אים צו דערווײַזן, אַז עס עקזיסטירט אין מושׂגים פֿון קבלה און חסידות. כ׳האָב געזאָגט, אַז ‚דאָ‘ און ‚דאָרט‘ רעדן זיי וועגן אַ פֿרויערישער נשמה אין דעם גוף פֿון אַ מאַן‟. הגם איר טאַטע האָט דאָס באַשטעטיקט, האָט ער געטענהט, אַז קיינער איז ניט בכּוח איבערצומאַכן זײַנע אבֿרים, און אַז עס איז נישטאָ קיין וועג צו וויסן, צי עמעצער איז געבוירן געוואָרן מיט זײַן ריכטיקן מין צי נישט.

אויף דער פֿראַגע צי זיי קענען נאָך אַלץ האָבן אַ באַציִונג, האָט אַבי נישט געוואָלט געבן קיין ענטפֿער „אויפֿן אָרט‟, אָבער זי שטעלט זיך פֿאָר, אַז עס איז מעגלעך, אַז דער טאַטע וועט מער נישט רעדן מיט איר.

אַזאַ נעגאַטיווע רעאַקציע פֿון איר טאַטן, פֿאַרשטייט זיך, וועט איר וויי טאָן, ווײַל אַבי וויל באמת זײַן אַ קוואַל פֿון „נחת‟, נישט בלויז פֿאַרן טאַטן, נאָר אויך פֿאַר דער גאַנצער משפּחה. זי האָט דערפֿאַר אויסגעקליבן דעם נאָמען „אַבי‟, וואָס איז קורץ פֿאַר אַבֿיגיל, כּדי אָפּצושפּיגלען אַזאַ וווּנטש. דער נאָמען, וואָס האָט לכתּחילה געהערט צו דעם צווייטן ווײַב פֿון דוד המלך אינעם ספֿר „שמואל‟, איז טײַטש „דעם טאַטנס נחת‟.

אַחוץ איר טאַטן, האָט זי גערעדט מיט מיר וועגן איר געוועזענער ווײַב און איר זון, כאָטש זי האָט, פֿאַרשטייט זיך, נישט געוואָלט איבערגעבן צופֿיל פּרטים. זי זעט איר זון „גאַנץ אָפֿט‟, לויט דעם הסכּם צווישן איר און איר געוועזענער פֿרוי, אָבער נישט געקוקט אויף דעם, האָט אַבי זי נישט געזען, זינט זיי האָבן זיך אָפּגעגט, ווען אַבי איז געוואָרן אַ פֿרײַער. דערפֿאַר ווייסט זי נישט, צי זי איז שוין געווויר געוואָרן וועגן איר „מין־איבערגאַנג‟. כאָטש זי האַלט אין מיטן איר „איבערגאַנג‟, זאָגט זי, אַז די, וואָס האָבן זי שוין געזען, האָבן באַמערקט, אַז עפּעס איז אַנדערש, אָבער זיי האָבן נישט געוווּסט פּינקטלעך וואָס. די פֿראַגע בלײַבט, ווי אַזוי די סיטואַציע וועט זיך אַנטוויקלען, ווען אַלע באַקומען די נײַעס.

איבערהויפּט איז אַבי אָפּטאָמיסטיש וועגן איר צוקונפֿט. זי פֿרייט זיך מיט איר נײַער געזעלשאַפֿט, סײַ אין „קאָלאָמביע‟־אוניווערסיטעט, סײַ אין איר עגאַליטאַרישער שיל, „רוממו‟, ווײַל ס׳זענען פֿאַראַן דאָרט אַ סך אָפֿנהאַרציקע מענטשן און געלעגנהײטן, וואָס מאַכן איר אַדאַפּטאַציע גרינגער. אין די קומענדיקע וואָכן וועט זי פּראַווען אַן „איבערגאַנג‟־צערעמאָניע אין „רוממו‟. די צערעמאָניע וועט זײַן אַ מין בת־מיצווה און שׂימחת־בת, ווען זי וועט באַשטעטיקן איר נײַעם נאָמען „אַבי‟ און זי וועט לייענען פֿון דער תּורה.

אַבי דערציילט וועגן אירע איבערלעבענישן: