(די 2 טע זײַט פֿון 2)
קיין ערנסטן קאַמף האָט מען ניט געפֿירט, ווײַל ס׳איז ניט געווען באַזונדערס מיט וועמען צו קעמפֿן. דאָס לעבן אַליין האָט זייער היפּש אָפּגעשוואַכט די השפּעה פֿון פֿרומע ייִדן. פֿאַרבונדן איז עס געווען, קודם־כּל, מיט דעם פֿאַקט, וואָס פֿרומע עלטערן פֿלעגן, בדרך־כּלל, „פֿאַרלירן‟ זייערע קינדער. קיין אַנטוויקלטע סיסטעם פֿון ייִדישע לערן־אַנשטאַלטן איז דעמאָלט ניט געווען, און דערפֿאַר האָבן ייִדישע קינדער זיך געלערנט אין אַלגעמיינע אַמעריקאַנער שולן. דער סוף איז געווען, אַז ס’רובֿ פֿון זיי זײַנען אויסגעוואַקסן אָפּגעריסן פֿון די טראַדיציעס, וועלכע זײַנען געווען טײַער זייערע עלטערן. ראָגאָף האָט עס געוווּסט זייער גוט — זײַנע עלטערן זײַנען געווען פֿרום.
די צווייטע „מפּלה‟ פֿון די פֿרומע ייִדישע אימיגראַנטן איז געווען פֿאַרבונדן מיט שבת. כּל־זמן די געשעפֿטן, וווּ די ייִדן האָבן געאַרבעט, האָבן זיך קאָנצענטרירט אין דער ייִדישער געגנט — קודם־כּל אין איסט־סײַד, האָט מען געקענט אַרבעטן זונטיק, אַנשטאָט שבת. אָבער ביסלעכווײַז זײַנען אַ סך ייִדישע אונטערנעמונגען אַריבער אין אַנדערע, געמישטע געגנטן, און דאָס האָט געפֿאָדערט פֿון די ייִדן, וועלכע האָבן דאָרטן געאַרבעט, זיך אָפּצוזאָגן פֿון האַלטן שבת.
מיט כּשרות איז אויך געווען אַ פּראָבלעם. פֿאַרלאָזלעכע כּשרע פֿלייש און אַנדערע מינים עסנוואַרג האָבן געקאָסט טײַער, און גאָר ניט אַלע ייִדן האָבן געקענט און געוואָלט האָבן אַזעלכע הוצאָות. פֿלעגט מען קויפֿן אָדער אין אַזעלכע קראָמען, וואָס זײַנען געווען כּמו־כּשר און ביליקער, אָדער פּשוט גיין אין ניט־כּשרע קראָמען.
עס הייסט ניט, אַז סאָציאַליסטן האָבן אין גאַנצן ניט געפֿירט קיין דעבאַטן מכּוח רעליגיע און ייִדישע מינהגים. אָבער דאָס האָט געהאַט אַ קנאַפּן שײַכות צום קאַמף קעגן רעליגיע. אין דער אמתן, איז עס געווען אַ וויכּוח וועגן דער נאַציאָנאַלער פֿראַגע. די סאָציאַליסטן, וועלכע האָבן געשטיצט די טראַדיציע (צווישן זיי איז געווען אַבֿ. קאַהאַן, דער רעדאַקטאָר פֿון „פֿאָרווערטס‟ ביז 1951), האָבן געקוקט אויף די מינהגים ווי אויף אַ וויכטיקן טייל פֿון דער ייִדישער קולטור־ירושה, וועלכע מע האָט געדאַרפֿט אַזוי אָדער אַנדערש אָפּהיטן.
ראָגאָף האָט מסכּים געווען, אַז אין די 1950ער יאָרן זײַנען די פֿרומע קרײַזן אין אַמעריקע געוואָרן שטאַרקער. ער האָט דערמאָנט אַ פּאָר סיבות פֿאַר אַזאַ שינוי. קודם־כּל, האָט צו יענער צײַט אַ גרעסערע צאָל קינדער און יונגע לײַט זיך געלערנט אין ייִדישע לערן־אַנשטאַלטן. זייער וויכטיק איז געווען אויך דאָס אײַנפֿירן, אין יאָר 1940, פֿון דעם סוף־וואָך — מיט שבת און זונטיק ווי פֿרײַע טעג. דאָס האָט געמאַכט אַ סך גרינגער צו היטן שבת. און דאָך האָט ראָגאָף געהאַלטן, אַז אין דער צײַט, ווען ער האָט געשריבן דעם אַרטיקל, איז די אַמעריקאַנער „ייִדישע גאַס‟ ניט געוואָרן באמת פֿרום. עס האָבן סײַ־ווי־סײַ דאָמינירט וועלטלעכע קרײַזן.
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.