מגן־דוד אױפֿן װעגקרײץ

Star of David at the Intersection

Yehuda Blum

פֿון מיכאל פֿעלזענבאַום

Published January 13, 2016, issue of February 05, 2016.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

— אַדון, אַדון… אפֿשר האָט איר אַ פֿרײַע מינוטקעלע?

װאָס טוט אַ נאַיִװער ייִד האַלב פֿינעף אין דער פֿרי? ער ענטפֿערט: יאָ, אַדרבא, און גײט אַרױס אין דרױסן צו די אױסגעבליאַקעװעטע פּאַרשױנען, אַן ער און אַ זי. גײ װײס, אפֿשר האָבן זײ זיך אַ ביסל פֿאַרנעפּלט די מוחות מיט דער ניטל־משקה און קענען ניט געפֿינען אַ גלײַכן װעג אין דער װעלט אַרײַן.

הקיצור, גײ איך אַראָפּ צום פּאָרל און װיל זײ װײַזן די סטעזשקע צום אױטאָבוס־אָפּשטעל, נאָר זײ האָבן מיר פֿאַרשטעלט דעם װעג און כּמעט אַװעקגעלײגט מיט אַן אומגעריכטער פֿראַגע:

— צי װילט איר װיסן, װער איז דער אמתער גאָט? מיר קענען אײַך אַנטפּלעקן דעם פּשוטן און גלײַכן װעג צום אמתן גאָט.

װיל איך עפֿענען דאָס מױל פֿאַר אַן אײדעלן ענטפֿער: האָט מיר אַ גוטן תּמיד און פֿאָרט אײַך געזונטערהײט, און טאַקע װאָס װײַטער פֿון דאַנעט; נאָר דאָס אױסגעבליאַקעװעטע פּאָרל קען די „שײנע מלאָכה‟ ניט ערגער פֿון אַ פּיאַװקע. און זײ שיטן מיט די זיסע װערטער, און זײ װערן צערונען אינעם גײַסטלעכן עקסטאַז, נאָר צו פֿאַרשטעלן מיר דעם צוריקװעג פֿאַרגעסן זײ ניט.

— ניט נאָר ייִדן, נאָר אױך אַ סך פֿאַרבלאָנדזשעטע קריסטן װײסן ניט װאָס פֿאַר אַ װיכטיקע נאַכט איז הײַנט, װאָס פּראַװען זײ אין דער אמתן. נו, אונדזער ברודער, זאָגט אונדז, ביטע, װאָס פּראַװען מיר הײַנט?

— װאָס הײסט, „מיר‟? — מאַך איך אַ טעות און פֿרעג װי בײַ זיך אַלײן, — קײן זאַך פּראַװען מיר ניט. מיר גרײטן זיך צו קבלת־שבת.

— ניט ריכטיק, ניט ריכטיק, — האָבן זיך דערפֿרײט די אױסגעבליאַקעװעטע, — די, װאָס בלאָנדזשען אין דער פֿינצטער, מײנען, אַז זײ פּראַװען דאָס נײַע יאָר אָדער אַ „סילװעסטער‟. נײן, אונדזער ליבער ברודער, נײן.

דאָס פּאָרל האָט זיך אָנגעזעצט אױף מיר, װי אַ קװאָטשקע אױף די עופֿעלעך.

— אונדזער ליבער ברודער, מיר ברענגען דיר די גוטע בשׂורה. פּונקט הײַנט בײַ נאַכט, נאָר מיט אַריבער צװײ טױזנט יאָר צוריק, האָט מען מלע געװען דעם אמתן משיח, ישו הנוצרי, די ישועה…

שױן, איך האָב דערפֿילט, אַז כ׳װער פֿאַרפֿאַלן. אַ ברית אַהער, אַ ברית אַהין… איז װאָס?… מע האָט געייִדישט אַ ייִדיש קינד, װאָס איז אַזױ גרױס דער טומל? גאָטעניו, לישועתך קיװיתי, אױף דײַן ישועה האָב איך געהאָפֿט… און די ישועה איז געקומען… װער דען, אױב ניט מײַן טײַערע פֿרױ: — מעכל, װוּ ביסטו מיר נעלם געװאָרן? קום שױן, דײַן קאַװע װערט קאַלט.

נײן, מײַנע טײַערע דאַמען און הערן, װי זאָלט איר ניט האַלטן, נאָר איך קער זיך אום אין מײַן פֿריִערדיקן צימער; די קעץ, זאָלט איר װיסן, זײַנען ניט ערגער פֿון די מיסיאָנערן.