אפֿשר וועלן די סגולות העלפֿן

Doing More Mitzvahs Can't Hurt

Yehuda Blum

פֿון חנה־פֿײַגל טערטלטויב

Published August 07, 2016, issue of August 29, 2016.

(די 3 טע זײַט פֿון 3)

ווען ס׳איז אָנגעקומען דער טאָג זיך צו טרעפֿן האָב איך זיך שיין אויסגעקליידט: נישט שבתדיק, נאָר פּאַסיק פֿאַר אַ פּשוטן מיטוואָך. כ׳האָב געבעטן דעם טאַקסי־שאָפֿער מיך אַפּלאָזן אַ בלאָק פֿונעם רעסטאָראַן, וווּ מיר האָבן זיך געזאָלט טרעפֿן, און איך האָב אָנגעהויבן רעדן צו זיך אַליין: ער איז אַ גוטער, ער העלפֿט וועטעראַנען וואָס לײַדן פֿון טראַוומע־קרענק. דאָס וואָס ער איז נישט קיין שיינער… נו, טראַכט אין גאַנצן נישט וועגן דעם! געדענק דער מאַמעס ווערטער: „אַז אַ מאַן איז שענער ווי אַ מאַלפּע, איז שוין גוט“.

איך בין שוין געווען נאָר עטלעכע מעטער פֿונעם רעסטאָראַן און וואָס האָב איך געזען פֿאַר די אויגן: דער מאַן, מײַן זיווג, קליין געוווּקסן, שטייט אויף רעכטס פֿון דער טיר, קוקט פֿון איין זײַט גאַס צום צווייטן און צוריק. די אויגן גייען אויך נערוועזערהייט פֿון איין זײַט צו דער אַנדערער. ווען איך בין צו אים צוגעגאַנגען האָט ער זיך אַזש דערשראָקן, אָבער ער האָט טיף אָפּגעאָטעמט און זיך אַ ביסל באַרויִקט. ”גוט וואָס דו ביסט איצט געקומען. איך זע דערווײַל נישט קיין שׂונאים“.

„וואָסערע שׂונאים? וואָס רעדסטו?“

”ס׳מאַכט נישט אויס. איכ׳ל דיך באַשיצן“.

ווען מיר זענען שוין געווען אינעווייניק איז אַ קעלנער צוגעקומען און געפֿרעגט מײַן קאַוואַליער, צי ער וויל ׳זײַן׳ טיש.

”וואָס מיינט ער, דײַן טיש?“

”אָט איז מײַן טיש,“ און ער ווײַזט אָן אַ טישל אין אַ טונקלן ווינקל. זייער ראָמאַנטיש, האָב איך געטראַכט, אָבער איך האָב זיך נישט געפֿילט ראָמאַנטיש. דער מאַן מיט די ווילדע האָר און די ווילדע אויגן איז מיר אין גאַנצן נישט געפֿעלן. כ׳האָב געוואָלט אַנטלויפֿן, נאָך איידער כ׳האָב זיך אַוועקגעזעצט. ווען איך האָב אָנגערירט דעם אָנלען פֿון אַ בענקל, האָט ער שאַרף געזאָגט: ”נישט דאָרט! דאָרט זיץ איך!“ און ער האָט מיר דערקלערט, אַז ער מוז זיצן מיט דער פּלייצע צו דער וואַנט, כּדי צו קענען אַלעמען זען.

כ׳האָב מורא געהאַט צו זאָגן אַ וואָרט, האָב איך געשוויגן. ווען ער איז געווען זיכער, אַז עס זײַנען נישטאָ קיין „שׂונאים“ אין רעסטאָראַן האָט ער מיך באַשאָטן מיט פֿראַגעס אַזוי ווי איך וואָלט געווען אַ געפֿאַנגענע. און קיין מעניו האָט מען נישט צוגעברענגט צום טיש, נאָר צוויי גלעזער וואַסער. ס׳איז געווען גענוג ווײַל כ׳האָב שוין געהאַט פֿאַרלוירן דעם אַפּעטיט. מײַן בליק האָט זיך שוין אויך גערוקט אַהין־אַהער ווײַל איך האָב געזוכט אַלע אַרויסגאַנגען.

ביז איך האָב זיך געכאַפּט, אַז ער פֿרעגט מיך שוין די זעלביקע פֿראַגע עטלעכע מאָל, אָבער איצט כּמעט אויף אַ קול: „וואָלסט געוואָלט וווינען מיט מיר אין בני־ברק?“

כ׳בין געווען שאָקירט. איך וויל אַנטלויפֿן און ער וויל מיט מיר וווינען אין בני־ברק.

עס איז בײַ מיר געוואָרן אַ ווירבל אין קאָפּ: דער טשודאַק, דער טונקעלער ווינקל, דאָס נישט עסן און יעצט מיט אַ מאָל — בני־ברק גאָר!

”צו פֿיל מענטשן אײַנגעפּאַקט אין איין אָרט. צו פֿיל ייִדן,“ האָב איך צו אים געשעפּשעט. האָט ער אָנגעהויבן צו שרײַען: „דו, דו ביסט אַן אַנטיסעמיט! דו ביסט אַן אַנטיסעמיט! איך וויל נישט וווינען מיט דיר.“ און ער האָט זיך אויפֿגעשטעלט, איז אַרויס און מיך געלאָזט זיצן אַליין.

עס האָט געדויערט אַ מינוט צוויי ביז איך האָב זיך אויך אויפֿגעשטעלט און, נישט קוקנדיק אויף קיינעם, בין אַרויס אויף דער גאַס. זיצנדיק אין טאַקסי האָב איך געטראַכט: אפֿשר האָב איך טאַקע געדאַרפֿט אַרויפֿקלעטערן אויף אַ לייטער און אַוועקטרײַבן אַ מאַמע פֿויגל פֿון איר נעסט? אפֿשר וואָלט דאָס געווען די ריכטיקע סגולה? און אפֿשר בין איך אין גאַנצן אַ נאַרעלע, און דער אייבערשטער וויל מיר זאָגן אויף זײַן אופֿן, אַז איך זאָל זיך נישט אַזוי יאָגן חתונה צו האָבן.

כּדי זיך צו פֿאַרבינדן מיט חנה־פֿײַגל טערטלטויב, שרײַבט איר אויף דעם אַדרעס: doctorkf@gmail.com