יענע צײַטן ווען איך פֿלעג זיך אָפּשערן אין גאַנצן...

That Time I Shaved My Head

Yehuda Blum

פֿון שירה שמעטערלינג

Published March 29, 2017, issue of March 29, 2017.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

דאָס צװײטע מאָל בין איך שױן טאַקע גרײט געװען. מער אָדער װײניקער. דורך די יאָרן האָב איך זיך צוגעװױנט צום געדאַנק. איך האָב געטראַכט אַז איך װאָלט נישט געװען דער בעסטער משל פֿון אַ חסידישער מאַמע פֿאַר מײַנע קינדער מיט די אײגענע האָר. און אױך האָב איך װײַטער זיך געשעמט אַז פֿון דרויסן זע איך אױס אַזױ חסידיש און דאָך שער איך זיך נישט אָפּ.

דאָס צװײטע מאָל איז מיר טאַקע געװען גרינגער. איך בין נישט געװען אַזױ דערשראָקן פֿון מײַן אָפּשפּיגלונג. (עס קען זײַן אַז מיט דרײַ קינדער האָב איך װײניקער צײַט געהאַט צו קוקן אין שפּיגל).

עס זענען אױך פֿאַראַן אַ פּאָר מעלות פֿון נישט האָבן קײן האָר:

  1. מ׳קען אַ סך שנעלער מאַכן אַ שפּריץ.

  2. ס׳איז כּמעט אוממעגלעך אַז מע זאָל כאַפּן לײַז.

  3. אַלע טיכלעך און שײטלען קלעפּן זיך גלײַך צום קאָפּ און מ׳דאַרף קײן מאָל נישט זאָרגן אַז עס גײט זיך אַראָפּגליטשן.

  4. קײן „מיקװה ליידי‟ [טוקערין] גײט דיר נישט מאָדנע אָנקוקן.

  5. ס׳איז אַ גרעסערע מעגלעכקייט, אַז אױב משיח װעט קומען װעט דײַן זון װערן כּהן־גדול (זע: יומא מז).

נו, דאָס זענען די מעלות װאָס איך קען איצט אױסרעכענען. האָב איך זיך אָבער געפֿילט הײליקער? אױף אַ העכערער מדרגה? נישט עכט, אָבער איך האָב זיך יאָ געפֿילט עכט חסידיש, װאָס איז מיר אַ מאָל געװען זייער חשובֿ. עס קען זײַן אַז ס׳איז פּסיכאָלאָגיש, אָבער ווען איך האָב זיך אָפּגעשוירן האָב איך געפֿילט מער אָנגענומען ווי אַ גלײַכע צװישן אַנדערע חסידישע פֿרױען. איך האָב תּמיד געוואָלט זיך פֿילן װי אַן אמתער מיטגליד פֿון אַ קהילה — אַ מצבֿ װאָס פֿעלט בײַ רובֿ אַמעריקאַנער — און מיטן אָפּשערן זיך האָב איך עס סוף־כּל־סוף דערגרײכט. גראַדע, איז געװען גאַנץ אײַנגענעם. איך האָב נאָך די האָר נישט געבענקט און זיך געגרײט פֿאַר אַ נײַער תּקופֿה אָן האָר.

ס׳קען זײַן, אַז ווען ס׳וואָלט בײַ מיר געווען אַ בעסערער שלום־בית, װאָלט איך אפֿשר אַ גאַנץ לעבן געבליבן אַן אָפּגעשױרענע. איך האָב זיך אָבער צעשײט פֿונעם מאַן, לאָז איך איצט די האָר צוריקװאַקסן. כ׳האָב שוין טאַקע געהאַט פֿאַרגעסן װי גוט עס איז צו האָבן האָר: איך זע אױס נאָרמאַל אין שפּיגל! אױב דער ווינט בלאָזט אַראָפּ מײַן טיכל אָדער שײטל, וועט מען נישט זען אַז איך בין אַ פּליכעװאַטע! איך קען קעמען און גלעטן די האָר (אַ מחיה…) איך גלײב נישט אַז איך וועל נאָך אַ מאָל זיך אַזוי אָפּשערן.

קוקנדיק אױף צוריק איז דאָס אָפּשערן זיך — בפֿרט דאָס צװײטע מאָל ווען איך האָב עס געטאָן פֿרײַװיליק — אָבער געװען דווקא אַ פּאָזיטיװע איבערלעבונג. בשעת מײַנע יאָרן װױנען צװישן חסידים האָב איך אָפֿט מאָל געפֿילט װי אַ שטיקל אַנטראָפּלאָג אַפֿילו אויב איך האָב גלײַכצײַטיק געװאָלט זײַן אַ טייל פֿון זיי. מע קען נישט פֿאַרגעסן װאָס מ׳איז און פֿון װאַנען מ׳איז געקומען. דורכן אָפּשערן זיך האָב איך אָבער ענדליך אַראָפּגעװאָרפֿן אַלע מחיצות, און איך בין אַרײַן גוף און נשמה אין חסידות. כאָטש איך װיל נישט צוריקגײן צו מײַן תּקופֿה פֿון אָפּשערן זיך, װעל איך זי קײן מאָל נישט פֿאַרגעסן. 

  • אין חסידיש־ייִדיש מיינט „אָפּשערן זיך די האָר‟ — זיך אָפּגאָלן דעם קאָפּ