ישׂראל, מיטל־מיזרח, פּובליציסטיק

בײַנאַכט נצחונות – בײַטאָג לוויות

Victory By Day, Funerals By Night

פֿון יצחק לודען

(די 2 טע זײַט פֿון 4)

יאָ, פֿאַר די אַדװאָקאַטן איז דער פּסיכישער צושטאַנד דער בעסטער מאָטיװ צו פֿאַרטײדיקן זייערע פּאַטענטן און צו באַפֿרײַען די מערדער פֿון אַחריות פֿאַר זייערע פֿאַרברעכנס. נאַציאָנאַלע סאָלידאַריטעט אין אַ פֿאַרטײדיקונגס-מלחמה איז אַ געזונטער אינסטינקט פֿון אַן אָנגעגריפֿענעם פֿאָלק. אָבער ווען דער דאָזיקער געזונטער אינסטינקט ווערט אויסגענוצט דורך די אומגעצוימטע פֿאַנאַטיקער װי אַ פֿרוכטיקער באָדן פֿאַר זייער שאָװיניסטיש-ראַסיסטישער העצע, װערט די העצע לײַכט פֿאַרװאַנדלט אין דעם שװעבעלע, װאָס צינדט אָן דאָס פֿײַער פֿון דעם מאַסן-פּסיכאָז, פֿון דעם געזעלשאַפֿטלעכן עקסטאַז.

ראַסיזם און קאָלעקטיװע שׂינאה זײַנען עפּידעמישע קראַנקײטן, װאָס װירקן אָנשטעקנדיק, באַזונדערס אין קריטישע צײַטן.

עס איז קײן ספֿק נישט, אַז דער איצטיקער בלוטיקער קריזיס איז אַ דירעקטער רעזולטאַט פֿון דעם צוזאַמענברוך פֿון דער שלום-איניציאַטיוו פֿון דזשאָן קערי, װאָס איז טאָרפּעדירט געװאָרן דורך די צדדים. דורך וועלכן פֿון זיי? — דאָס געהערט שוין צו דער פּאָליטישער אינטערפּרעטאַציע פֿון יעדן צד, װאָס װאַרפֿט אַרויף, װי געװײנטלעך, די שולד אויף דעם אַנדערן.

װען עס האָט שוין געהאַלטן, דעם 29סטן אַפּריל ד”י, דעם לעצטן טאָג פֿון דער 9 חדשימדיקער שלום-שװאַנגערשאַפֿט ממש אָט-אָט-אָט בײַם חתמענען אַ ראַמען-הסכּם פֿאַר קאָנקרעטע פֿאַרהאַנדלונגען, האָט די שװאַנגערשאַפֿט געמפּלט, און יעדער צד האָט אַרויסגערוקט אַ נײַעם באַדינג, אַ נישט אָננעמלעכן פֿאַר דעם אַנדערן צד, די פֿאַרהאַנדלונגען פֿאָרצוזעצן. די שװערסטע שטרויכלונגען זײַנען אָבער געווען די פּראָװאָקאַטיווע בוי-פּראָיעקטן פֿון דעם מיניסטער פֿאַר וווינונגס-בוי אורי אַריאל אין די קאָלאָניעס אויף די אָקופּירטע שטחים; און אונטערן דרוק פֿון מיניסטער נפֿתּלי בענעט, דעם מיליטאַנטישן מנהיג פֿון „הבית היהודי‟, האָט נתניהו מבֿטל געמאַכט דאָס באַפֿרײַען די 43 פּאַלעסטינער טעראָריסטן-אַרעסטאַנטן, װי דעם לעצטן אַקט אין די ראַמען פֿון דעם פֿריִער אונטערגעשריבענעם אָפּמאַך מיט די פּאַלעסטינער.

אין אָט דער געשפּאַנטער אַטמאָספֿער אין די באַציִונגען מיט די פּאַלעסטינער זענען דרײַ ייִדישע יוגנטלעכע געװאָרן „געקידנעפּט‟ אין גוש־עציון, און נתניהו האָט געעפֿנט אַ העפֿטיקע העץ-אַטאַקע קעגן אַבו מאַזענען, אַרויפֿװאַרפֿנדיק אויף אים די פֿולע אַחריות פֿאַר דער פֿאַרכאַפּונג, נישט געקוקט דערויף, װאָס דאָס איז געשען אויף דעם טייל פֿון דער פּאַלעסטינער אינסטאַנץ, אויף וועלכן דער קאָנטראָל איבער דער זיכערהייט איז אונטער דער עקסקלוסיווער אַחריות פֿון מדינת-ישׂראל.

גראָד אין אָט דער צײַט האָט אַבו מאַזען זיך אויסגעצייכנט ווי אַן אַחריותפֿולער מנהיג, וועלכער האָט זיך נישט אונטערגעגעבן דעם דרוק פֿון דער פּאַלעסטינער „גאַס‟, און האָט עפֿנטלעך געטאַדלט אויף אַראַביש, און אויף דער קאָנפֿערענץ פֿון די אַראַבישע אויסער-מיניסטאָרן דאָס פֿאַרכאַפּן די דרײַ ייִדישע ייִנגלעך פֿון די „שטחים‟, נאָך דעם ווי ער האָט פֿריִער, אין יאָרטאָג פֿון ייִדישן אומקום און גבֿורה, זיך עפֿנטלעך סאָלידאַריזירט און אָפּגעגעבן כּבֿוד די קרבנות פֿונעם נאַצישן באַרבאַריזם.

אָבער נתניהו האָט זײַן העץ-קאַמפּאַניע קעגן אַבו מאַזענען נישט אָפּגעשטעלט. אויך נישט נאָך דעם ווי עס האָט זיך אַרויסגעװיזן, אַז די געקידנעפּטע ייִנגלעך זײַנען דערמאָרדעט געװאָרן דורך טעראָריסטן קורץ נאָך זייער פֿאַרכאַפּונג. נתניהו האָט געטענהט, אַז דער פּאַלעסטינער מנהיג איז „ערגער און געפֿערלעכער פֿון ׳כאַמאַס׳‟, און ער האָט אים באַצײכנט ווי NON PARTNER, דעם געפֿערלעכן שׂונא פֿון דער מדינה און ייִדישן פֿאָלק.

צו דעם איז צוגעקומען נתניהוס קעגנערשאַפֿט צום הסכּם, וועלכן אַבו מאַזען האָט געשלאָסן מיטן אָנפֿירער פֿון „כאַמאַס‟ אין עזה װעגן צוריקקערן עזה אונטער דעם קאָנטראָל פֿון אַ בשותּפֿותדיקער פּאַלעסטינער רעגירונג, בראש מיט אַבו מאַזענען. דאָס װאָלט געעפֿנט אַ גלענצנדיקע געלעגנהייט אַרויפֿצוגיין אויפֿן װעג צו אַ פֿרידלעכער לייזונג פֿאַר דעם קאָנפֿליקט פֿון ישׂראל, נישט בלויז מיט די פּאַלעסטינער, נאָר אויך מיט די אַראַבישע לענדער אין דעם ראַיאָן.