דער לעצטער „קלעזקעמפּ‟

The Last KlezKemp

מע טאַנצט אויף דעם פֿאַראַיאָריקן „קלעזקעמפּ‟
Bob Blacksberg/Youtube
מע טאַנצט אויף דעם פֿאַראַיאָריקן „קלעזקעמפּ‟

פֿון דזשאָרדין קוציק

Published August 14, 2014, issue of August 29, 2014.
הענעך סאַפּאָזניק
הענעך סאַפּאָזניק

הײַיאָר אין דעצעמבער וועט מען פּראַווען דרײַסיק יאָר „קלעזקעמפּ‟. עס וועט אָבער ניט זײַן אין גאַנצן קיין פֿריילעכער יובֿל, ווײַל ווי הענעך סאַפּאָזניק, דער דירעקטאָר פֿון דער אָרגאַניזאַציע „לעבעדיקע טראַדיציעס‟ און שערי מײַרענט, די וויצע־דירעקטאָרשע פֿון „קלעזקעמפּ‟ האָבן לעצטנס איבערגעגעבן אין אַן עפֿנטלעכן בריוו די מיטגלידער פֿון זייער אָרגאַניזאַציע, וועט דער הײַיאָריקער „קלעזקעמפּ‟ אויך זײַן דער לעצטער.

בעת אַ טעלעפֿאָנישן שמועס מיטן „פֿאָרווערטס‟, האָט סאַפּאָזניק דערקלערט, אַז דער פֿעסטיוואַל איז מער ניט נייטיק, און אַז ער און „לעבעדיקע טראַדיציעס‟ טראָגן דעם ציל ווײַטער ממשך צו זײַן מיט זייער קולטורעלן שליחות אויף אַנדערע אופֿנים. „דרײַסיק יאָר זענען פֿאַרבײַ זינט איך האָב געגרינדעט ׳קלעזקעמפּ׳, און די וועלט פֿון ייִדיש איז דעמאָלט געווען אין גאַנצן אַנדערש‟ — האָט סאַפּאָזניק געזאָגט. „פֿאַר ׳קלעזקעמפּ׳ זענען ניט געווען קיין ענלעכע פּראָגראַמען; ניט געווען קיין אָרט, וווּ מע וואָלט געפֿײַערט ייִדיש און די טראַדיציאָנעלע ייִדישע קולטור. מע האָט יאָ געהאַט קונסט, אָבער ניט קיין טראַדיציאָנעלע מוזיק. ס׳זענען ניט געווען קיין קאָנצערטן, קיין פֿעסטיוואַלן. ס׳זענען ניט געווען קיין פּראָגראַמען אויפֿן סמך פֿון פֿאָלקמוזיק־לאַגערן, וווּ מע לערנט זיך מוזיק בײַ מײַסטערס. הײַנט איז דער מצבֿ גאַנץ אַנדערש, ס׳זענען דאָ אַ סך פֿאַרשידענע פֿאָרקומענישן, וואָס זענען באַזירט אויף „קלעזקעמפּ‟. נאָך דרײַסיק יאָר ווי די פּראָגראַם, וואָס האָט געלייגט דעם סטאַנדאַרד פֿאַר אַזעלכע אונטערנעמונגען, — קען איך עס לאָזן אין אַ זײַט און איבערגיין אין אַן אַנדער ריכטונג, כּדי מע זאָל קענען טאָן אַנדערע זאַכן מיט רעסורסן פֿונעם 21סטן יאָרהונדערט, וואָס האָבן פֿריִער ניט עקזיסטירט. דערפֿאַר איז עס הײַנט ווייניק וויכטיק צוזאַמענצוברענגען מענטשן אויף אַ פֿעסטיוואַל‟.

סאַפּאָזניק האָט דערקלערט וועגן דעם נאָוואַטאָרישן מאָדעל פֿון „קלעזקעמפּ‟, און פֿאַר וואָס נײַע טעכנאָלאָגישע מיטלען וועלן אים באַלד פֿאַרטרעטן. „בײַם אָנהייב איז דער ציל געווען צו אידענטיפֿיצירן די גרעסטע קולטור־מײַסטערס, וואָס האָבן נאָך אַלץ געלעבט צו יענער צײַט, אַזעלכע מוזיקער ווי סידני בעקערמאַן, מאַקס עפּשטיין און האָויִ ליס; די ייִדישיסטן ווי פּסח פֿישמאַן, מענטשן, וואָס זענען ממש אויפֿגעוואַקסן מיט דער קולטור. מע האָט זיי געבראַכט פּנים־אל־פּנים צו אַ נײַעם דור סטודנענטן, אַז די סטודענטן זאָלן קענען זיך אָפּלערנען בײַ זיי‟.

„מיר האָבן געוואָלט מאַכן אַזאַ קולטורעלן שידוך, אַ בריק צווישן די דורות. דאָס איז געווען די עיקר־זאַך. און ס׳איז טאַקע געלונגען. זייערע סטודענטן פֿירן איצט אָן מיט דער אַרבעט פֿונעם אַלטן דור מוזיקער און זענען אַ המשך פֿון אים. אָבער די וועטעראַנען, די וואָס זענען אויפֿגעוואַקסן אין אַזאַ ייִדישער וועלט, זענען, לײַדער, מער ניטאָ. און דערפֿאַר דאַרף אונדזער מיסיע זיך בײַטן‟ — האָט סאַפּאָזניק דערקלערט.

„מיר האָבן אַ קאָלעקציע פֿון 9000 פּלאַטעס, די קאָלעקציע אויפֿן נאָמען פֿון שערי מיירענט, וואָס איז באמת אָן קיין גלײַכע, וואָס וועט באַלד אַרויפֿגעשטעלט ווערן אויף דער אינטערנעץ. די קולטורעלע המשכדיקייט איז געווען אַזוי וואַקלדיק, אַז צוליב דעם זענען אָט די רעקאָרדירונגען אַזוי וויכטיק, ווײַל מע האָט געליטן פֿון אַ טיפֿן קולטורעלן איבעררײַס צוליב דעם חורבן, ציוניזם, די אַסימילאַציע בכלל און די אַלע אַנדערע פֿאַקטאָרן וואָס האָבן געמאַכט, אַז מע האָט ניט איבערגעגעבן די קולטור פֿון דור צו דור.‟