(די 2 טע זײַט פֿון 2)
איך געדענק ניט, צי איך האָב שוין געשריבן, אַז בײַם לייענען אַלטע נומערן פֿון „פֿאָרווערטס‟ האָב איך, זוכנדיק מאַטעריאַלן פֿאַר אַן אַנדער טעמע, זיך אָנגעשטויסן אויף דער הייסער דיסקוסיע, וועלכע האָט זיך געפֿירט אין יאָר 1936 מכּוח דער סאָוועטישער קאָנסטיטוציע, וואָס האָט באַקומען דעם נאָמען פֿון דער „סטאַלינישער קאָנסטיטוציע‟. דער וויכּוח האָט זיך געדרייט, דער עיקר, אַרום איין פֿראַגע, דהײַנו: דעמאָקראַטיע, און צי מע קען עס האַלטן פֿאַר אַ דעמאָקראַטישער קאָנסטיטוציע, וועלכע האָט דערלויבט צו עקזיסטירן נאָר איין פּאַרטיי.
געחידושט האָט מיך דער פֿאַקט, וואָס אַ העלפֿט פֿון די בערך אַכציק בריוו, צוגעשיקט אין דער רעדאַקציע, זײַנען געווען אָנגעשריבן דורך די לייענער, מיזרח-אייראָפּעיִשע אימיגראַנטן, וועלכע האָבן דווקא געשטיצט די איין־פּאַרטיייִשע, דאָס הייסט, ניט קיין דעמאָקראַטישע, סיסטעם. אַזעלכע אַנטי-דעמאָקראַטיש געשטימטע לײַט האָבן באַפֿעלקערט די רייען פֿון אָנהענגער פֿון דעם סאָוועטישן רעזשים. און דעמאָלט, ווי הײַנט, האָבן קיין אַרגומענטן, בדרך-כּלל, ניט געהאָלפֿן.
וואָס שייך די הײַנטיקע אַמעריקאַנער אָנהענגער פֿון דעם רוסישן רעזשים, שפּילט צווישן זיי אַן אָנגעזעענע ראָלע דער ניו-יאָרקער פּראָפֿעסאָר סטיווען כּהן, וועלכער האַלטן אין איין שרײַבן הייסע פּראָ-פּוטינישע אַרטיקלען אין דעם זשורנאַל The Nation, רעדאַקטירט דורך זײַן פֿרוי (זי איז אויך די באַלעבאָסטע פֿון דער אויסגאַבע). לויט זײַן לאָגיק, איז אַמעריקע שולדיק אין דער גאַנצער איבערקערעניש, וואָס קומט איצט פֿאָר אין אוקראַיִנע, און אין דער גאָרער וועלט בכלל. דער פּראָפֿעסאָר-היסטאָריקער חזרט איבער די אַרגומענטן פֿון דער רוסישער פּראָפּאַגאַנדע, באַשרײַבנדיק די הײַנטיקע אוקראַיִנישע רעגירונג ווי אַגרעסאָרן. אינטערעסאַנט, אַז כּהן ציטירט דעם אַמעריקאַנער סענאַטאָר דאַניעל מויניהאַן, וואָס האָט אַ מאָל געזאָגט: „יעדן מענטשן איז דערלויבט צו האָבן אייגענע מיינונגען, אָבער ניט אייגענע פֿאַקטן‟. אָבער ער אַליין, כּהן, שפּילט זיך מיט פֿאַקטן. קודם-כּל, פֿאַרשווײַגט ער אָדער, לכל-הפּחות, מינימיזירט ער דעם פֿאַקט פֿון דער אָפֿענער אַגרעסיע מצד רוסלאַנד.
הײַנטיקע טעג איז שטילער געוואָרן אין אוקראַיִנע. ס‘איז קלאָר, אַז די סאַנקציעס, און נאָך מער — די סכּנה פֿון נײַע סאַנקציעס, האָבן פֿון דעסטוועגן אַ ביסל אָפּגעקילט די מאָסקווער פֿירער; קודם-כּל, פּוטינען. צוריק גערעדט, באַשטעטיקט די דאָזיקע שטילקייט, אַז דווקא רוסלאַנד פֿירט אָן מיט די סעפּאַראַטיסטישע כּוחות, וואָס האָבן נאָך אַ באַפֿעל פֿון מאָסקווע, אויפֿגעהערט צו שיסן. אָבער, לויט אַלע סימנים, וועט דער קאָנפֿליקט זיך ציִען נאָך אַ לענגערע צײַט, יאָרנלאַנג, אַזוי ווי ער ציט זיך אין אַנדערע ווינקלען פֿון דעם געוועזענעם סאָוועטן-פֿאַרבאַנד — אין גרוזיע, אין מאָלדאָווע, ווי אויך אין אַרמעניע און אַזערבײַדזשאַן, ווײַל עס לוינט מאָסקווע צו האָבן אַזעלכע „פֿאַרפֿרוירענע קאָנפֿליקטן‟ און מיט זיי מאַניפּולירן.
בינו-לבינו, גייט דורך — און וועט נאָך מוזן דורכגיין ניט איין מאָל — אַ טעסט אויף דעמאָקראַטיע אין אוקראַיִנע גופֿא. ס‘איז קלאָר, אַז אַ גרויסער טייל פֿון דער באַפֿעלקערונג איז געשטימט אַן ערך אַזוי, ווי אין רוסלאַנד; בײַ זיי רופֿט אַרויס אַ שוידער דער געדאַנק, אַז די „שעדלעכע השפּעה‟ פֿון די מערבֿדיקע ווערטן וועט אָפּסמען זייער לעבן. טויזנטער פֿון זיי זײַנען אַזוי איבערגעשראָקן, אַז זיי זײַנען גרייט צו גיין זיך שלאָגן און אַפֿילו שטאַרבן אין דעם קאַמף קעגן די פּראָ-מערבֿדיקע כּוחות.
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.