שפּראַכן קען ער, אָבער רעדן מיט פֿרויען — ניט

Speaks Many Languages but Can‘t Speak to Women

מײַקל לוי האַריס ווי „דזשייק‟ אינעם „פֿיל־שפּראַכיקער‟
מײַקל לוי האַריס ווי „דזשייק‟ אינעם „פֿיל־שפּראַכיקער‟

פֿון דזשאָרדין קוציק

Published November 14, 2014, issue of December 05, 2014.

ווי אַ סך יונגע אַקטיאָרן, וואָס ווילן שפּילן אין קינאָ, פּרובירט מײַקל לוי־האַריס זיך אויסצוטיילן פֿון די טויזנטער אַנדערע אַקטיאָרן, וואָס ווילן מאַכן פֿאַר זיך אַ קאַריערע אינעם גאָר קאָמפּעטיטיוון פֿעלד. צום גליק, פֿאַרמאָגט האַריס אַ טאַלאַנט, וואָס איז כּמעט אוניקאַל: ער האָט אַ געוואַלדיקן חוש פֿאַר שפּראַכן. עס גייט ניט בלויז אין דעם, וואָס ער קען רעדן אַ סך שפּראַכן; ער פֿאַרמאָגט אויך אַ זעלטענע פֿעיִקייט פֿאַר אַקצענטן, און קען נאָך אַ ביסל פּראַקטיק גרינג נאָכמאַכן די קלאַנגען פֿון שפּראַכן, וואָס ער קען ניט.

האַריס׳ לינגוויסטישע געניטשאַפֿטן ווערן אַרויסגעהויבן אינעם נײַעם קורצן פֿילם The Hyperglot (דער פֿיל־שפּראַכיקער), אַ ראָמאַנטישע קאָמעדיע, אין וועלכער דער העלד דזשייק, אַ טאַלאַנטירטער שפּראַכן־קענער, געשפּילט דורך האַריס, פּרובירט צו געפֿינען אַ פֿרוי, אין וועלכער ער האָט זיך גלײַך פֿאַרליבט, ווען ער האָט זי דערזען אויף דער אונטערבאַן. צוליב דעם, וואָס זי האָט איבערגעלאָזט אַ בוך אויף מאַלטעזיש, הייבט ער זיך אָן צו לערנען די זעלטענע שפּראַך, טאָמער וועט ער זיך ווידער טרעפֿן מיט איר. בעת דזשייק זוכט אויס דאָס שיינע מאַלטעזיש מיידל, פֿאַלט ער אַרײַן אין אַ ריי קאָמישע סיטואַציעס, אין וועלכע ער האָט די געלעגנהייט צו רעדן אַ סך שפּראַכן. בײַם סוף פֿונעם פֿילם רעדט דער העלד אויף אַראַביש, איסלענדיש, איטאַליעניש, פּאָרטוגעזיש, יאַפּאַניש, רוסיש, נאָרוועגיש, סײַ דאָס אַמעריקאַנער, סײַ דאָס בריטישע שטום־לשון, און לסוף - ייִדיש. פֿון זײַנע איבערלעבונגען דערוויסט מען זיך, אַז כאָטש דזשייק קען רעדן אויף עלף שפּראַכן, קען ער אָבער ניט געהעריק פֿלירטעווען מיט מיידלעך אויף קיין איינער פֿון זיי.

ניט געקוקט אויף דעם, וואָס The Hyperglot איז צום טייל אַ מיטל צו ווײַזן האַריס׳ טאַלאַנט פֿאַר שפּראַכן, האָט דער פֿילם אַ סך מער מעלות ווי סתּם דער פֿיל־שפּראַכיקער „דזשימידזשיק‟. דער קלוגער סצענאַר, געשריבן פֿון לוי־האַריס אַליין, ברענגט אַרויס אַ ריי קאָמישע און אַבסורדישע מאָמענטן, אָבער פֿאַרמאָגט אויך טיפֿע אַנטפּלעקונגען סײַ וועגן דעם העלד דזשייק און סײַ וועגן די שוועריקייטן פֿון די הײַנטיקע ניו־יאָריקער יונגע־לײַט אויף דער „ראַנדקע־סצענע‟. דאָס וויכטיקסטע פֿונעם סצענאַר באַשטייט אָבער אין זײַן באַנוץ פֿון צײַט: האַריס איז מצליח בײַם געבן זײַן 23־מינוטיקן פֿילם דעם עמאָציאָנעלן כּוח פֿון אַ פֿילם, וואָס דויערט דרײַ מאָל אַזוי לאַנג. אין דער זעלביקער צײַט פֿילט מען ניט, אַז דער פֿילם איז אַ קורצער.

„דאָס איז פֿאַקטיש מײַן ערשטער סצענאַר‟, האָט האַריס דערקלערט אין אַ בליצבריוו צום „פֿאָרווערטס‟. „ס׳איז געווען אַ וווּנדערלעכע איבערלעבעניש, אָבער אויך משונה־שווער. איך האָב געדאַרפֿט אים ניט איין מאָל איבערשרײַבן. אין דער ערשטער סצענע, אַז מע קוקט אויף מײַנע אויגן, קען מען זען, אַז זיי זענען געווען גאַנץ רויט, ווײַל די נאַכט פֿאַר דעם בין איך געשלאָפֿן בלויז 4 שעה צוליב דעם, וואָס איך האָב געדאַרפֿט ווידער איבערשרײַבן אַ סצענע, און אין די 2 וואָכן פֿאַרן פֿילמירן בין איך איך געשלאָפֿן נאָר אַרום 4 שעה. איך בין אויך געווען דער עקזעקוטיוו־פּראָדוצענט, דערפֿאַר איז אָפֿט געווען מײַן אַחריות צו לייזן די פֿאַרשידענע פּראָבלעמען, וואָס האָבן זיך באַוויזן בשעתן פֿילמירן. אין דער זעלביקער צײַט האָט דאָס מסתּמא פֿאַרבעסערט מײַן שפּילן, ווײַל איך האָב געדאַרפֿט האַלטן אין איין טראַכטן וועגן אַלצדינג, אַחוץ דעם שפּילן די ראָלע‟.