אַ שלאָפֿלאָזע נאַכט לעבן זונס וויגעלע

A Sleepless Night Next to My Baby’s Crib


פֿון עמיל קאַלין

Published November 14, 2014, issue of December 05, 2014.

(די 2 טע זײַט פֿון 2)

זי איז אַוועק צוריק אין איר צימער, און אַ שטילער רויש פֿון פּאָרעניש איז אַרויסגעקומען פֿון יענער זײַט טיר.

„איך דאַרף גאָרנישט!‟

פּלוצעם בליצט אויף אין מײַן קאָפּ די דערמאָנונג, אַז איך האָב געדאַרפֿט שוין אָנהייבן שרײַבן אָט דעם אַרטיקל. איך קוק אויף דער פּלוניתטע און די ווערטער, אויסגעשעפּטע, פֿאַרנעפּלטע, קריכן קוים אַרויס פֿון מויל: „איך דאַרף שרײַבן אַן אַרטיקל פֿאַרן ׳פֿאָרווערטס׳… ‟ איז וועגן וואָס זאָל איך שרײַבן?‟

„איך ווייס נישט‟ — ציט זי מיט די אַקסלען. אַ שיינעם דאַנק! איך מוז שוין ווידער אַליין לייזן די פֿראַגע.

איך עפֿן דעם שויס-קאָמפּיוטער און לייען די קעפּלעך פֿון די אַרטיקלען; אפֿשר פֿון זיי וועט אַרויסקומען די ישועה:

„יאָרדאַניע רופֿט צוריק דעם אַמבאַסאַדאָר, כּדי אַרומצורעדן די ישׂראלדיקע פֿאַרלעצונגען אין הר-הבית‟ — וועגן וואָס רעדן זיי, צו אַל די שוואַרצע יאַר? ייִדן טאָרן נישט שעפּטשען און זיך בייגן אויפֿן באַרג.

נו, מסתּמא פּונקט איצט זיצן די „ליבעראַלע‟ זשורנאַליסטן און גיסן טײַכן טינט צו באַרעכטיקט די אַראַבישע אומטאָלעראַנץ. ס’איז אַ געלעכטער, כ’לעבן. מע קען שוין מיינען, אַז די ייִדן ווילן אויפֿבויען דעם בית-המקדש — אַ נעכטיקער טאָג.

„אומרוען אין ירושלים — אַ דרײַ-חודשדיק עופֿעלע איז געשטאָרבן צוליב זײַנע וווּנדן‟ — מע ווײַזט אַ פֿאָטאָ פֿון דעם ברעקל, נעבעך. איך קוק אויף מײַן עופֿעלע. ער סמאָטשקעט, גלײַך ווי גאָרנישט; זיי זענען זייער ענלעך איינס צום צווייטן, דאָס אומגעקומענע מיידעלע און מײַן זון, אים צו לאַנגע יאָר.

איך מאַך אָפּ בײַ זיך, אַז ווײַטער וועל איך גיין מיט אים נאָר אויף זײַטיקע גאַסן. און זי, מײַן פֿרוי? איך וועל זי איבעררעדן זי זאָל נישט פֿאָרן מיטן אויטאָבוס, און אויך נישט מיט אַ טאַקסי. גיי ווייס, ווער עס זיצט בײַם רודער… דאָס בעסטע איז צו גיין צו פֿוס, אויף זײַטיקע גאַסן.

און איך פֿיל, ווי מײַן פּנים ווערט צעקנייטשטער ווי געוויינטלעך, און איך דערמאָן זיך ווידער אין מײַן באָבען… איך הער יענעם ווײַטן שטילן רויש פֿון פּאָרעניש…