פּובליציסטיק

אַטענטאַטן אין פֿראַנקרײַך — אַ קוק פֿון פּאַריז

Assassinations in France – A Parisian's Perspective

פֿון יצחק ניבאָרסקי

די דרײַ מאָרדנפֿאַלן אין פּאַריז וואָס האָבן אויפֿגעטרייסלט די וועלט, זענען קענטיק נישט געווען קיין דרײַ אָדער צוויי באַזונדערע עפּיזאָדן, נאָר איין קאָאָרדינירטע ריי.

די קרבנות געהערן צו די דרײַ גרופּעס, צו וועלכע די איסלאַם–פֿאַנאַטיקער אין אייראָפּע לאָזן אויס סיסטעמאַטיש זייער רציחה–לוסט זינט עטלעכע יאָר: פֿרײַדענקערישע זשורנאַליסטן (אין איצטיקן פֿאַל — קאַריקאַטור–צייכענערס), פּאָליציאַנטן און מיליטער–לײַט (דער עיקר די, וואָס שטאַמען פֿון דער צפֿון–אַפֿריקאַנישער אָדער צענטראַל–אַפֿריקאַנישער אימיגראַציע), און ייִדן.

די דרײַ אומגעקומענע טעראָריסטן ווײַזן אויך אַ כאַראַקטעריסטישן פּראָפֿיל: געבוירענע אין פֿראַנקרײַך, אָפּשטאַמיקע פֿון דער מוסולמענישער אַראַבישער אָדער שוואַרץ–אַפֿריקאַנישער אימיגראַציע, זענען זיי אויפֿגעוואַקסן אין די פֿאַרוואָרלאָזטע הינטערשטאָטישע געגנטן, וווּ עס הערשט זינט יאָרצענדליקער אַרבעטסלאָזיקייט און פֿרוסטראַציע. אַזעלכע יונגע–לײַט, דער עיקר, די גײַסטיק שוואַכערע פֿון זיי, פֿאַלן טייל מאָל אַרײַן אין פֿאַרברעכערישקייט. צווישן די יוגנטלעכע פֿאַרברעכערס האָבן די גרעסטע הצלחה די עקסטרעמע דזשיהאַד–פּריידיקערס (גאַנץ אָפֿט — אינטערנעץ–פּריידיקערס), וואָס לייזן זיי כּלומרשט אויס פֿון דער אונטערוועלט, כּדי צו מאַכן פֿון זיי בלינדע פֿאַנאַטיקער. נאָר דער וויכטיקסטער צד–השווה צווישן די דרײַ טעראָריסטן (און צווישן די שולדיקע אין די פֿריִערדיקע בלוטיקע אַטענטאַטן) איז דאָס, וואָס זייער מיליטערישע אויסשולונג האָבן זיי באַקומען אויף די דזשיהאַד–פֿראָנטן אין אַפֿגאַניסטאַן צי איראַק, סיריע, תּימן אָדער ליביע.

די רעאַקציע פֿון פֿראַנצייזישן עולם איז געווען אַן עמאָציאָנעלע און אַן אימפּאָזאַנטע, אין דער פֿאָרעם פֿון דעמאָנסטראַציעס, וואָס האָבן מאָביליזירט מיליאָנען מענטשן איבערן גאַנצן לאַנד, און אין וועלכע עס האָבן זיך אָנגעשלאָסן — מסתּמא נישט אָן אייגענע אויסרעכענונגען — אָרטיקע פּאָליטיקערס און מלוכה–לײַט פֿון צענדליקער לענדער. אַזאַ דעמאָנסטראַציע ווירקט גוט אינעם מאָמענט אויף דער קאָלעקטיווער שטימונג, אָבער קיין רפֿואה צו דער מכּה איז זי נישט. אמת, זי האָט געוויזן, אַז אויך מאַסן מוסולמענישע אײַנוווינערס טאַדלען די מערדערס נישט ווייניקער ווי אַלע אַנדערע סעקטאָרן פֿון דער באַפֿעלקערונג. אָבער וואָס זאָלן טאָן די פֿראַנצייזישע מלוכה–אָנפֿירערס, פּונקט ווי די פֿון די אַנדערע אייראָפּעיִשע לענדער, כּדי צו פֿאַרקלענערן אויף להבא די מעגלעכקייט פֿון אַזעלכע אַטענטאַטן?

אײַנפֿירן אַ שטרענגע באַוואַכונג פֿאַר ייִדישע שולן און קהילה–צענטערס — דער באַשלוס ווערט שוין דורכגעפֿירט — איז אַוודאי דערווײַל נייטיק. די רעגירונג — אַלע אייראָפּעיִשע רעגירונגען — זאָגט אויך צו בעסער צו קאָנטראָלירן און אונטערדריקן די מקורים פֿון טעראָר. דאָס צו דערגרייכן באמת וועלן זיי זיך מוזן אָפּטרייסלען פֿון צוויי דעמאַגאָגישע צעקרימונגען, וואָס זענען שוין קענטיק זינט אַ שיין ביסל יאָרן. פֿון איין זײַט, גייט אָן אַ העצע, וואָס באַשולדיקט אַלע מוסולמענער, און זייער אמונה גופֿא, אינעם עקספּאַנסיע–משוגעת פֿון די דזשיהאַדיסטן. דאָס איז פֿאַלש. דער איבערוועגנדיקער רובֿ פֿון די מוסולמענער אין אייראָפּע פֿירט און וויל ווײַטער פֿירן אַ פֿרידלעך צוזאַמענלעבן, און די העצע קען זיי נאָר דערנענטערן צו די עקסטרעמיסטן. אין די לעצטע פֿינף טעג האָט מען פֿאַרצייכנט אַרום צוואַנציק אַטענטאַטן אויף מעטשעטן. צי דאַרף מען אויך דאָרטן אַוועקשטעלן וואַכן? די בלינדע אַנטי–מוסולמענישע העצע איז אַ סכּנותדיקע פּאַסטקע.