פֿאַר וואָס איך בין אַנטלאָפֿן פֿון אַרגענטינע

Why I Fled Argentina

דער אַרגענטינער זשורנאַליסט דיימיאַן פּאַכטער, נאָכן אָנקומען אין תּל־אָבֿיבֿ, דעם 25סטן יאַנואַר
Haaretz
דער אַרגענטינער זשורנאַליסט דיימיאַן פּאַכטער, נאָכן אָנקומען אין תּל־אָבֿיבֿ, דעם 25סטן יאַנואַר

פֿון דיימיאַן פּאַכטער („האָרץ‟)

Published January 27, 2015, issue of February 23, 2015.

(די 3 טע זײַט פֿון 3)

„יאָ. בלײַב רויִק, און קוק אַרײַן צו מיר אין פֿאָטאָ־אַפּאַראַט,‟ האָט מײַן פֿרײַנד באַפֿוילן און אַראָפּגענומען מײַן בילד, און גלײַכצײַטיק אַרײַנגעכאַפּט די פֿיגור פֿונעם אויסשפּיר־אָפֿיציר, וועלכער איז אַרויסגעגאַנגען מיט פֿינף מינוט שפּעטער. כ׳האָב געדאַרפֿט גוט דורכקלערן וואָס צו טאָן, ווײַל ווען אַן אַרגענטינער אויסשפּיר־אַגענט גייט דיר נאָך, איז עס נישט קיין גוטער סימן. זיכער, וויל ער נישט סתּם טרינקען מיט מיר אַ טעפּל קאַווע.

כ׳האָב באַשלאָסן, אַז איך מוז פֿאַרלאָזן דאָס לאַנד וואָס גיכער. כ׳האָב געקויפֿט אַ בילעט פֿון בוענאָס־אײַערס קיין מאָטעווידעאָ, אורוגווײַ, און אַ צווייטן בילעט פֿון דאָרטן קיין מאַדריד, און דערנאָך — קיין תּל־אָבֿיבֿ. פֿאַרן אָפּפֿליִען האָב איך געדאַרפֿט אָנקומען צוריק צו דער „רעטיראָ‟ אויטאָבוס־סטאַנציע — דער מוראדיקסטער טייל פֿון יענעם גאָר־לאַנגן טאָג. „רעטיראָ‟ איז אַ געפֿערלעך אָרט בײַ נאַכט.

די גאַנצע צײַט האָט זיך מיר געדאַכט, אַז עמעצער גייט מיר נאָך, און אַז ער וועט מיך דערשיסן פֿון אַן אומגעריכטן ווינקל. דעם טאַקסי־שאָפֿער האָב איך אויך חושד געווען. דערווײַל, האָב איך געשיקט טעקסטלעך מײַנע צוויי געטרײַסטע קאָלעגעס, אַ גוטן פֿרײַנד און דער מאַמען, מע זאָל מיך טרעפֿן אינעם בוענאָס־אײַרעסער פֿליפֿעלד.

ווען די מאַמע איז אַהין אָנגעקומען, האָט זי זיך צעוויינט, אָבער געבליבן רויִק. מיר האָבן אָפּגערעדט עטלעכע זאַכן, און דערנאָך האָב איך איר געהייסן אַהיימפֿאָרן. מײַנע זשורנאַליסטן־פֿרײַנד זענען געקומען, מיך אינטערוויויִרט, און מיט אַ פּאָר שעה שפּעטער האָט זיך עס באַוויזן אין די גרעסטע אַרגענטינער צײַטונגען. דעמאָלט בין איך שוין געווען אויפֿן וועג אַהיים, קיין תּל־אָבֿיבֿ.

כ׳הייב נישט אָן צו וויסן, ווען כ׳וועל נאָך אַ מאָל זײַן אין אַרגענטינע. איין זאַך ווייס איך יאָ: דאָס לאַנד, וווּ איך בין געבוירן געוואָרן, איז שוין מער נישט דאָס גליקלעכע אָרט, וואָס מײַנע ייִדישע באָבע־זיידע פֿלעגן וועגן דעם דערציילן.