(די 2 טע זײַט פֿון 3)
איין טייל פֿון דער אויסשטעלונג באַשטייט פֿון אָגעסטינס פּאָרטרעטן פֿון דערוואַקסענע קינדער וואָס שטאַמען פֿון דער שארית־הפּליטה. יעדער פּאָרטרעט איז אַזוי גרויס ווי אַ קינאָ־עקראַן, און ווײַזט ווי דאָס „קינד‟ האַלט און אין דער האַנט אַן אַלטע פֿאָטאָגראַפֿיע פֿון די געראַטעוועטע קרובֿים. אינעם הינטערגרונט זעט מען איינע פֿון די לאַנדשאַפֿטן, וואָס אָגוסטין האָט פֿאָטאָגראַפֿירט בעת אירע רײַזעס איבער דײַטשלאַנד, פּוילן און איטאַליע אין 2013. איינער פֿון די פּאָרטרעטן איז פֿון איר שותּפֿטע אין דער אויסשטעלונג, דזשאַנעט קירשהײַמער.
אין דעם צווייטן טייל פֿון דער אויסשטעלונג ווערט געוויזן קירשהײַמערס רירנדיקער 1/2־3־מינוטיקער פֿילם, How I Knew and When [ווי אַזוי און ווען איך האָב זיך דערוווּסט], באַזירט אויף איינעם פֿון אירע לידער. אינעם פֿילם באַשרײַבט קירשהײַמער געוויסע מאָמענטן, ווען זי האָט זיך דערוווּסט נאָך אַ פּערזענלעכן פּרט פֿון איר משפּחהס געשיכטע — און ווי אַלט זי איז געווען, ווען זי האָט זיך דאָס דערוווּסט.
זי דערציילט, למשל, אַז ווען זי איז געווען 21 יאָר אַלט האָט זי אויסגעפֿונען, אַז איר טאַנטע עמאַליע איז נאָך דער מלחמה — אין 1947, פֿאָרנדיק מיטן פֿעטער דוד אויף דער שיף ׳קווין עליזאַבעט׳ קיין אַמעריקע — געווען אַזוי הונגעריק, אַז זי האָט יעדן טאָג צו פֿרישטיק אויפֿגעגעסן 12 בולקעס. „דאָס איז געווען די גליקלעכסטע צײַט פֿון איר לעבן,‟ זאָגט קירשהײַמער אינעם פֿילם. במשך פֿון די 1/2־3 מינוט, שפּילט אַ פֿידל אַן אומעטיקע מעלאָדיע, און זי, קירשהײַמער, דערציילט עס אַלץ אין אַ מאָנאָטאָנער שטים, בכלל אָן עמאָציעס — ווי זי וואָלט מיט אַלע כּוחות געפּרוּווט אײַנהאַלטן דאָס געוויין.
בעת אַן אינטערוויו מיטן „פֿאָרווערטס‟ האָט אָגעסטין דערציילט, פֿאַר וואָס זי, אַ פּראָפֿעסיאָנעלע פֿאָטאָגראַפֿין, האָט באַשלאָסן זיך אָפּצוגעבן מיטן חורבן. „יאָרן לאַנג האָב איך געהערט וועגן די דראַמאַטישע געשעענישן, וואָס מײַן טאַטע, פֿעטער און באָבע־זיידע האָבן איבערגעלעבט,‟ האָט זי געזאָגט. „דער זיידע איז געווען מײַן הויפּטקוואַל פֿון אינפֿאָרמאַציע. ער איז געווען אַ קירזשנער, און איך פֿלעג זיצן בײַ אים אין געשעפֿט אויף 64סטער גאַס אין מאַנהעטן, קוקן ווי ער אַרבעט מיט פּעלצן, און זיך צוהערן צו די מעשׁיות.‟
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.