אַ גרויסער סעזאָן בײַם „ניו־ייִדיש־רעפּ‟

A Big Season at New Yiddish Rep

דוד מאַנדלבוים
Facebook
דוד מאַנדלבוים

פֿון לייזער בורקאָ

Published May 31, 2015, issue of June 26, 2015.

(די 2 טע זײַט פֿון 3)

ווי אַזוי ביסטו טאַקע אָנגעקומען צו „טויט פֿון אַ סיילסמאַן‟?

איך טראַכט צו שטעלן די פּיעסע שוין די לעצטע פֿינף יאָר, אָבער איך האָב זייער לאַנג געזוכט דעם ייִדישן טעקסט. די ביבליאָטעקערין מרים־חיה סגל האָט פֿאַר מיר געפֿונען די מײַזעל־איבערזעצונג, אָבער איך האָב געוואָלט דעם אָריגינאַל, וואָס בולאָוו האָט געניצט אין זײַן באַרימטער אויפֿפֿירונג אין די 1950ער יאָרן. דאָס איז געלעגן אין דער ביבליאָטעק פֿון האַרוואַרד־אוניווערסיטעט, און איך האָב זיך געשלאָגן מיטן קאָפּ אין דער וואַנט, ביז איך האָב עס אַרויסבאַקומען בײַ זיי. דערנאָך האָבן זיי געטענהט, אַז דאָס דרוקרעכט געהערט צו האַרוואַרד, און אַז מיר טאָרן עס ניט שפּילן — ביז זיי האָבן געפֿונען צווישן בולאָווס פּאַפּירן דעם קאָנטראַקט, וואָס בולאָוו און אַרטור מילער האָבן אונטערגעשריבן, וווּ עס שטייט בפֿירוש, אַז דאָס דרוקרעכט פֿאַר דער ייִדישער איבערזעצונג געהערט צו מילערן אַליין. פֿון די יורשים האָבן מיר באַקומען דאָס רעכט צו שפּילן די פּיעסע פֿערציק מאָל.

דוד מאַנדלבוים און שיין בייקער אין אַ סצענע פֿון „וואַרטן אויף גאָדאָ‟
Ron Glassman
דוד מאַנדלבוים און שיין בייקער אין אַ סצענע פֿון „וואַרטן אויף גאָדאָ‟

איז פֿאַר וואָס שפּילט איר בלויז 37 מאָל?

איינער פֿון אונדזערע אַקטיאָרן — דניאל קאַהן, וואָס שפּילט די ראָלע פֿון ביף — וועט אויספֿעלן עטלעכע טעג, און איך האָב אים אַזוי שטאַרק געוואָלט האָבן פֿאַר דער ראָלע, אַז איך בין געווען גרייט מוותּר צו זײַן אויף עטלעכע פֿאָרשטעלונגען.

פֿאַרן „ניו־ייִדיש־רעפּ‟ איז עס פֿאָרט די גרעסטע זאַך, וואָס איר האָט ווען עס איז זיך אונטערגענומען.

ס׳איז אַ גרויסע זאַך, און אַ סך מענטשן האָבן מורא. מע האָט מיר געזאָגט: „טו עס נישט, ס׳איז צו שווער צו שטעלן צוויי גרויסע פּיעסעס אין אַ האַלב יאָר. וואַרט כאָטש מיט ׳2 פֿון וואָלף׳ ביז נאָך ‘טויט פֿון אַ סיילסמאַן’‟. אָבער אין טעאַטער דאַרף מען זײַן גרייט אײַנצושטעלן און אפֿשר צו פֿאַלן אויפֿן פּנים. האָב איך געזאָגט: צו וואָס? צי האָב איך יאָרן לאַנג געאַרבעט ווי אַ הונט און, סוף־כּל־סוף, באַקומען איצט די מעגלעכקייט צו שפּילן טעאַטער אויף אַן אמת — און ווער ווייסט, ווען איך וועל נאָך אַ מאָל האָבן אַזאַ געלעגנהייט — כּדי איך זאָל איצט ניט שפּילן? מיר האָבן אַן אַחריות פֿאַר דער טראַדיציע פֿון ייִדישן טעאַטער, און אַז מע קוקט אויף די ייִדישע פֿאָרשטעלונגען, וואָס מע האָט געשטעלט אין משך פֿון די לעצטע 20 יאָר, איז ניט צו פֿיל דאָ, וואָס מע קען רעקאָמענדירן. מיט „גאָדאָ‟ בין איך אָבער שטאָלץ: אַפֿילו ווען איך זאָל מער גאָרנישט אויפֿטאָן, האָב איך מיט דעם געטאָן עפּעס, וואָס האָט אַ היסטאָרישן ווערט. און „טויט פֿון אַ סיילסמאַן‟ האָט נאָך אַ גרעסערן פּאָטענציאַל.