(די 3 טע זײַט פֿון 3)
איידלמאַן האָט דערבײַ פֿאָרגעלייגט אַ צווייטן ציל: די פֿאַרם זאָל אויך ווערן אַן אָרט, וווּ סטודענטן קענען קומען זיך אויסלערנען ייִדיש. „ווען אַ סטודענט פֿון פֿראַנצייזיש וויל פֿאַרבעסערן זײַנע שפּראַך־פֿעיִקייטן, פֿאָרט ער קיין פֿראַנקרײַך. מיר האָבן אָבער נישט קיין ׳ייִדישלאַנד׳, דאַרפֿן מיר שאַפֿן פֿאַר די סטודענטן אַזאַ אָרט, וווּ זיי קענען זיך אויסלעבן טאָג־טעגלעך אויף מאַמע־לשון,‟ האָט ער דערקלערט.
די עקספּערטין אין ייִדיש־קאָכערײַ, איוו יאָכנאָוויץ, האָט פֿאָרגעלייגט באַס און איידלמאַן איר משפּחהס פֿאַרם־שטח אין גאָשען, ניו־יאָרק, און אַזוי איז טאַקע געגרינדעט געוואָרן „ייִדיש־פֿאַרם‟.
איינער פֿון די הויפּטצילן פֿון „ייִדיש־פֿאַרם‟ — צו רעדן בלויז ייִדיש, פֿונעם ערשטן טאָג אָן — האָט נישט־וועלנדיק געשאַפֿן אַ שטיקל פּראָבלעם, האָט פֿאַקס דערקלערט. אין אַ סבֿיבֿה, וווּ די אָנהייבער פֿון אַ געוויסער שפּראַך ווערן געמוטיקט צו רעדן ייִדיש גלײַך פֿון אָנהייב, לערנען די סטודענטן זיך אָפּ נישט בלויז פֿון די לערער, אָבער אויך פֿון זייערע מיט־סטודענטן. ווי אַ פּועל־יוצא וועלן געוויסע גרײַזן ווערן אַ נאָרמאַלער טייל פֿונעם גערעדטן לשון. אַ טייל פֿון די לערער האָבן שוין אָנגעהויבן קלערן, אַז אפֿשר זאָלן די סטודענטן נישט אָנהייבן רעדן ייִדיש ביז מע האָט זיי „אַרײַנגעפּאַקט אין מוח די גאַנצע לערע פֿון אוריאל ווײַנרײַך‟, דער מחבר פֿון דער גראַמאַטיק, „קאָלעדזש־ייִדיש‟. ס׳רובֿ פֿון די ייִדיש־פֿאַרם פֿירער האַלטן אָבער, אַז דאָס רעדן ייִדיש טאָג־טעגלעך, אויף אַ נאַטירלעכן אופֿן, האָט פֿאָרט מער מעלות ווי חסרונות, און איז דערפֿאַר ווערט מע זאָל עס אָנהאַלטן.
עס קומען אויך פֿאָר אַנדערע וויכּוחים וועגן גערעדטן ייִדיש אויף ייִדיש־פֿאַרם, זאָגט פֿאַקס. ערשטנס, צי זאָל מען אַרײַנלאָזן ענגלישע ווערטער און השׂגות ווי „הויך פֿינעף‟ פֿאַר high five, אָדער „קיל‟ פֿאַר cool? וואָס זאָל זײַן דער צוגאַנג צו דיאַלעקטן? די לערנביכער אויף ייִדיש־פֿאַרם לערנען טאַקע כּלל־ייִדיש, אָבער די סטודענטן ווערן געמוטיקט צו רעדן וועלכן דיאַלעקט זיי ווילן, לויט זייער אייגענעם גענעאָלאָגישן אָפּשטאַם, אָדער סתּם ווײַל אַ געוויסער דיאַלעקט פֿילט זיך מער „אויטענטיש‟. אויב אַ סטודענט וויל, למשל, רעדן ווי די חסידים, וואָס באַזוכן אָפֿט ייִדיש־פֿאַרם, וועלן די גראַמאַטישע כּללים במילא שפּילן אַ סך אַ קלענערע ראָלע; פֿון דער אַנדערער זײַט, וועט יענער סטודענט זיך אַ סך גרינגער פֿאַרשטענדיקן מיט ייִדיש־רעדנדיקע חסידים, ווי אַ סטודענט פֿון בלויז כּלל־ייִדיש.
ס׳איז קלאָר, אַז איינע פֿון די הויפּט־סיבות פֿאַר וואָס „יוגנטרוף‟ און ייִדיש־פֿאַרם האָבן אַזאַ אַנדער מין צוגאַנג צום גערעדטן ייִדיש איז, ווײַל די מיטגלידער פֿון „יוגנטרוף‟ צווישן די 1960ער און 1990ער יאָרן האָבן געהאַט צו וועמען זיך צו ווענדן מיט זייערע שפּראַך־שאלות — צו ערשט, מאַקס און אוריאל ווײַנרײַך, און שפּעטער — מרדכי שעכטער. די באַטייליקטע אין ייִדיש־פֿאַרם האָבן אָבער ניט קיין מורה־דרך.
דאָס איז טאַקע דער גרעסטער אונטערשייד צווישן די צוויי אָרגאַניזאַציעס. „די אַמאָליקע יוגנטרופֿניקעס האָבן געהאַלטן, אַז מע מוז קעמפֿן פֿאַרן חשיבֿות פֿון ייִדיש,‟ האָט פֿאַקס געזאָגט. „די הײַנטיקע יונגע ייִדיש־רעדער דאַרפֿן עס, צו ערשט, גיין אויסזוכן.‟
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.