געראַטעוועט אַ פֿרעמדן

Saving a Stranger's Life

יצחק פּינקעס בײַ אַ פֿעכערײַ־פֿאַרמעסט.
Facebook
יצחק פּינקעס בײַ אַ פֿעכערײַ־פֿאַרמעסט.

פֿון דזשאָרדין קוציק

Published August 02, 2015, issue of August 21, 2015.

(די 2 טע זײַט פֿון 3)

יצחק האָט זיך אָנגעהויבן לערנען אין „ישיבֿה־אוניווערסיטעט‟, וווּ ער האָט שטודירט קאָמפּיוטער־וויסנשאַפֿט. צו יענער צײַט האָט זײַן פֿאָטער זיך געטראָפֿן מיט אַ חסיד, וואָס האָט געשאָנקען אַ ניר, כּדי צו ראַטעווען דאָס לעבן פֿון אַ פֿרעמדן. אַ דאַנק דעם האָט יצחק זיך דערוווּסט וועגן חיה ליפּשוץ, אַן אָרטאָדאָקסישע פֿרוי, וואָס האָט אַליין אַוועקגעגעבן איינער פֿון אירע נירן מיט 10 יאָר צוריק. כּדי צו געפֿינען נאָך מענטשן צו שענקען זייערע נירן, דינט ליפּשוץ שוין מער ווי נײַן יאָר ווי אַ מין שדכן צווישן די, וואָס דאַרפֿן אַ ניר און פֿרעמדע, וואָס זענען גרייט אַוועקצוגעבן איינער פֿון זייערע נירן. דורך איר פּראָיעקט „ניר־מצווה‟ האָט זי שוין צוזאַמענגעבראַכט צענדליקער נירן־שענקער, ס׳רובֿ פֿון זיי פֿרומע ייִדן, מיט פּאַציענטן פֿון כּלערליי הינטערגרונטן. נאָכן דערהערן וועגן איר, האָט יצחק באַשלאָסן, אַז ער וויל אַליין שענקען אַ ניר. ס׳איז אים אָבער ניט געלונגען.

„איך בין געווען פּערפֿעקט צוגעפּאַסט פֿאַרן מענטש, וואָס האָט געדאַרפֿט באַקומען מײַן ניר,‟ האָט יצחק דערקלערט. „מע האָט געמאַכט אַ סך טעסטן אויף ביידע פֿון אונדז. ס׳האָט אויסגעזען אַז אַלץ וועט גיין ווי געהעריק. ווען מע האָט, אָבער, געמאַכט אַ סקאַן פֿון מײַנע נירן, האָט מען אין כּמעט דעם לעצטן מאָמענט זיך דערוווּסט, אַז איינער פֿון מײַנע נירן געפֿינט זיך אין מײַן בעקן (pelvis). ניט געקוקט אויף דעם, וואָס ביידע פֿון מײַנע נירן פֿונקציאָנירן פּערפֿעקט, האָט מען אָפּגעשאַפֿן דעם פּראָצעדור, ווײַל מע נעמט ניט קיין נירן פֿון אַ מענטש, אויב עפּעס איז ניט אין גאַנצן נאָרמאַל‟.

„ס׳איז אים באמת געווען אַ בראָך,‟ האָט דערקלערט חיה ליפּשוץ בעת אַ טעלעפֿאָנישן שמועס מיטן „פֿאָרווערטס‟. „ער האָט זייער געוואָלט שענקען אַ ניר. ער איז אַן אויסערגעוויינטלעכער מענטש און האָט אַ גוט האַרץ. האָב איך אים אַוודאי ניט פֿאַרגעסן און מיר זענען געבליבן אין קאָנטאַקט‟.

יצחק איז ווײַטער אָנגעגאַנגען מיט זײַן לעבן. ער האָט פֿאַרענדיקט זײַנע לימודים און האָט זיך אַריבערגעפּעקלט קיין מעדיסאָן, וויסקאָנסין, צוזאַמען מיט זײַן פֿרוי און קינדער. ער האָט אויפֿגעהערט צו זײַן פֿרום און האָט באַקומען אַ שטעלע בײַ אַן אָנגעזעענער פֿירמע, וואָס שאַפֿט קאָמפּיוטער־פּראָגראַמען פֿאַר שפּיטאָלן. הײַיאָר אין מאַרץ, פֿינף יאָר נאָך דעם, וואָס מע האָט אים ניט דערלאָזט אַוועקצוגעבן אַ ניר, האָט ער באַקומען אַ מעלדונג פֿון חיה ליפּשוץ.

„איך האָב געהערט וועגן אַ פֿרוי אין מאָנסי, וואָס האָט זיך גענייטיקט אין אַ לעבער,‟ האָט ליפּשוץ דערקלערט. „מע האָט זייער לאַנג ניט אַפֿילו דערלאָזט, אַז עמעצער זאָל שענקען אַ טייל פֿון זייער לעבער עמעצן, וואָס זיי קענען ניט. אָבער איך האָב זיך דערוווּסט, אַז ׳ניו־יאָרק פּרעסבעטעריען׳ האָט לעצטנס באַשלאָסן, אַז מע וועט עס יאָ דערלאָזן. האָב איך זיך דערמאָנט אין יצחקן און איך האָב אים געשריבן‟.

דאָס אַוועקגעבן אַ טייל פֿונעם לעבער איז אַ סך שווערער און קאָמפּליצירטער ווי דאָס שענקען אַ ניר. קודם דאַרף מען צעשנײַדן דעם אָרגאַן אין צוויי טיילן, און די שניטן, וואָס מע דאַרף מאַכן אינעם בויך זענען אַ סך גרעסער ווי בײַם איבערפֿלאַנצן אַ ניר. דערצו דויערט עס געוויינטלעך וואָכן צי חדשים לענגער צו קומען צו זיך נאָך דער אָפּעראַציע. צוליב דער גרעסערער ריזיקע האָט מען ביז לעצטנס ניט דערלאָזט, אַז מענטשן זאָלן אַוועקגעבן נירן צו פֿרעמדע. די פּינקטלעכע סיבה פֿאַר וואָס „ניו־יאָרק פּרעסביטעריען‟ האָט לעצטנס געביטן זײַן כּלל איז ניט באַקאַנט ליפּשוצן אָדער פּינקעסן. (סײַ געשריבענע און סײַ טעלעפֿאָנישע פֿאַרלאַנגען בײַם שפּיטאָל צו דערקלערן, פֿאַר וואָס מע האָט געביטן דעם כּלל, האָט מען ניט געענפֿערט).