שוין פֿאַרגעסן!

Shawn Ferguson

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published October 23, 2015, issue of November 13, 2015.

(די 3 טע זײַט פֿון 3)

איין פֿרוי דערציילט מיר:

„איר ווייסט, מײַן באָבע איז געווען זייער אַ קאַרגע פֿרוי, דער עיקר, ווען ס׳איז געקומען צו צדקה. איין מאָל, ווען איך בין נאָך געגאַנגען אין ’הײַ־סקול‘, בין איך געקומען אַהיים און געזאָגט:

„באָבע! קענסט אפֿשר מיטקומען מיט מיר מאָרגן אין קלאַס, די לערערין גייט רעדן וועגן סעקס!‟ האָט זיך די באָבע אַ רגע פֿאַרטראַכט און זיך אָפּגערופֿן:

„קינד מײַנס! איך האָב שוין געגעבן!‟

וואָס זאָל איך אײַך זאָגן, ליבע פֿרײַנד, דאָס פֿאַרגעסן איז נישט קיין געלעכטער, ס׳איז אַן אָפּקומעניש. אינטערעסאַנט, איך שטיי אַמאָל פֿאַר אַ קלאַס סטודענטן און קען בשום־אופֿן זיך נישט דערמאָנען דאָס וואָרט, וואָס איך זוך. און פֿאַרוואָס? ווײַל אַנשטאָט דעם וואָרט וואָס איך זוך, קומט מיר אַנטקעגן דאָס זעלבע וואָרט אויף ענגליש, אָדער אויף רוסיש, אָדער אויף העברעיִש, אָדער אפֿילו אויף פּויליש. דאָס אַלץ נעמט נישט מער ווי אַ רגע ביז דאָס וואָרט, וואָס איך זוך, דערמאָנט זיך צו באַווײַזן, אָן אַן איבערבעטן זיך, ווײַזט מיר די צונג און רוף מיך קנאַק־ניסל.

מײַנע גוטע טעלעפֿאָנישע פֿרײַנד קלאָגן זיך אויך אויף דער זעלבער צרה ־ זיי פֿאַרגעסן. טרייסט מען זיך, אַבי מיר געדענקען נאָך צו וואָס עס דינען די שליסעלעך, מען איז נאָך נישט עובֿר־בטל. אמת, מ’ווערט טאַקע עלטער און עס לעשן זיך אויס די לעמפּעלעך אין מוח, וווּ זשע געפֿינט מען אָבער די זאַפּלקעס זיי צוריק אָנצינדן?