ווי אַ שרײַבערין פֿון פּובליציסטיק, האַלט איך געוויינטלעך, אַז עס איז נישט פּאַסיק צו שרײַבן וועגן זיך אַליין. דעם פֿאַרגאַנגענעם חודש, אָבער, האָב איך איבערגעלעבט אַזאַ מיאוסע געשעעניש, אַז איך האָב געדאַרפֿט שרײַבן וועגן דעם ספּעציעל, ווײַל דאָס האָט זיך געטראָפֿן אין אַ קולטורעלן צענטער, וואָס איז געשטיצט דורך די אַמעריקאַנער ייִדן.
עס איז מיר דערווײַל נישט אויסגעקומען צו זען אַזאַ געשעפֿט, וואָס נוצט אויס די אַרבעטער אויף אַזאַ אומבכּבֿודיקן אופֿן, ווי „משכּנות רות דניאל‟, דער קהילה־צענטער פֿון דער רעפֿאָרם־באַוועגונג אין יפֿו. איך שרײַב וועגן דעם, האָבנדיק אַ ברעקל האָפֿענונג, אַז די אַמעריקאַנער ייִדן וואָס שענקען נדבֿות צו די ישׂראלדיקע אָרגאַניזאַציעס, זאָלן זײַן מער פֿאַראַנטוואָרטלעך, און איבערקוקן בעסער די פֿירעכץ פֿון אָט די אָרגאַניזאַציעס.
עס איז נישט קיין סוד צווישן מײַנע פֿרײַנד, אַז איך האָב נישט קיין פּאָזיטיווע דעות וועגן די רעליגיעזע אַנשטאַלטן אין אַלגעמיין און ספּעציעל נישט וועגן די אַזוי־גערופֿענע „פּראָגרעסיווע‟ אַנשטאַלטן; אָבער איך בין אין דער אונטערשטער שורה פֿאָרט אַ מעסיקע פּראַגמאַטיסטקע. איך האָב געפֿונען אַן אַרבעט אינעם רעסטאָראַן פֿון דעם קהילה־צענטער ווי אַ מין קעכין/קעלנערין. דאָס געהאַלט איז געווען טאַקע נידעריק — מען באַצאָלט נאָר דעם גאָר „מינימום‟; אָבער איך האָב נישט דערוואַרט מען זאָל באַצאָלן אַ סך מער, און די שעהען זענען געווען פּונקט פּאַסיק פֿאַר אַ מאַמע, וואָס דאַרף אָפּנעמען איר קינד פֿון דער שול. דער הויפּט־שעף האָט געזאָגט, אַז דאָס איז בכלל נישט קיין פּראָבלעם, איך זאָל נישט אַרבעטן אין די שבתים.
אין אָנהייב האָט אַלץ אויסגעזען גוט און שיין. די אַנדערע אַרבעטערס זײַנען געווען פֿרײַנדלעך, די קאַווע פֿון דער מאַשינקע איז געווען געשמאַק, און איך האָב באַקומען קורצע הפֿסקות צו עסן, וואָס ס׳איז געבליבן פֿון די מאָלצײַטן, מיט די אַנדערע אַרבעטערס אין האָטעל. די איינציקע פּראָבלעם איז, אַז איך האָב אויך געאַרבעט אין די אָוונטן עטלעכע טעג, אָבער איך האָב דאָס פֿאַרשטאַנען ווי אַ טייל פֿון „אויסשולן‟ דעם אַרבעטער; איך זאָל נישט זײַן אין גאַנצן אָפּהענגיק אין די פֿאַלן, ווען מען וואָלט זיך גענייטיקט אין מיר אין אָוונט.
נאָך דער צווייטער וואָך פֿון מײַן אַרבעט, בין איך אין אַן אָוונט געגעסן מיט אַן אַרבעטער פֿון אַן אַנדער אָפּטייל. ער האָט מיך געפֿרעגט וויפֿל מען באַצאָלט מיר, און צי איך האָב שוין באַקומען דעם ערשטן געהאַלט. איך האָב געזאָגט, אַז איך אַרבעט נאָך נישט גענוג דאָרטן, כ׳זאָל קריגן דעם געהאַלט. האָט ער מיר דערציילט, אַז פֿון יעדע 8 שעה וואָס ער אַרבעט, באַקומט ער נאָר געהאַלט פֿאַר 7 שעה, ווײַל איין שעה איז לכאורה אַ הפֿסקה, נישט געקוקט אויף דעם, וואָס ער האָט קיין מאָל נישט באַקומען אַזאַ לאַנגע הפֿסקה. לויטן ישׂראלדיקן געזעץ דאַרף אַן אַרבעט־געבער נישט באַצאָלן פֿאַר הפֿסקות, אָבער נאָר מיטן באַדינג, אַז די אַרבעטער זײַנען פֿרײַ אַרויסצוגיין פֿונעם אַרבעט־פּלאַץ. דער האָטעל האָט אויסגעטראַכט אַ פּאַטענט צו מאַכן אַן אָנשטעל, אַז זיי האַלטן זיך בײַם געזעץ און מיטן זעלבן מיטל צו באַצאָלן די אַרבעטער ווייניקער פֿונעם געהאַלט־מינימום.
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.