אין יאָר 1969, ווען איך האָב פֿאַרענדיקט די סאָוועטישע מיטלשול („הײַ־סקול‟, לויט דער אַמעריקאַנער טערמינאָלאָגיע), בין איך אַוועק זיך לערנען אויף אַ ספּעציאַליסט אין עלעקטראָניק, און אין אָט דעם פֿאַך האָב איך דערנאָך אָפּגעאַרבעט ביז 1988. אין יענעם יאָר האָב איך איבערגעריסן מײַן גוט־באַצאָלטע אַרבעט און בין אַריבער אין דעם מאָסקווער זשורנאַל „סאָוועטיש היימלאַנד‟, געוואָרן אַ „ייִד לויטן פֿאַך‟. אַלע ייִדישע חבֿרים פֿון מײַן יונגט זײַנען געווען אין פֿאַרשיידענע אינזשענירישע פֿאַכן — עלעקטראָנישע, עלעקטרישע, מאַשין־קאָנסטרוקטערישע, בויערישע, מעטאַלורגישע און, פֿאַרשטייט זיך, קאָמפּיוטערישע.
אַזוי האָט זיך דעמאָלט געפֿירט צווישן די ייִדן: מע האָט געוואָלט האָבן אַ „פֿעסטע‟ באַשעפֿטיקונג, ניט קיין לופֿט־מענטשלעכע. עס זײַנען געווען אויך אַזעלכע, וועלכע עס האָט געצויגן צום האַנדל, צום געשעפֿט, אָבער אויף זיי האָט מען געקוקט, לכל־הפּחות אין מײַן סבֿיבֿה, פֿון אויבן אַראָפּ. מע האָט ניט געהאַלטן פֿון די „קליינשטעטלדיקע‟ באַשעפֿטיקונגען. דער עולם איז געווען צו „פּראָסט‟, ניט אינטעליגענט.
איך געדענק, ווי אין מאָסקווע האָט איך (כ’געדענק שוין ניט ווי אַזוי) זיך באַקענט מיט אַ גליד־שוועסטערקינד מײַנעם, וואָס האָט געאַרבעט אין עפּעס אַ קראָם. איין מאָל האָבן מיר זיך געטראָפֿן — ער און זײַן ווײַב זײַנען געקומען צו אונדז צו גאַסט, אָבער דערמיט האָט זיך אונדזער באַקאַנטשאַפֿט פֿאַרענדיקט. מיר — און, אַ פּנים, זיי — האָבן גלײַך פֿאַרשטאַנען, אַז מיר האָבן גאָנישט בשותּפֿות.
מע האָט געזען אַרום זיך, אַז אין דער אינדוסטריע זײַנען געווען ניט צו פֿאַרגלײַכן מער וועגן אָפֿן פֿאַר אַ ייִדן, אַ מאַנצביל צי אַ פֿרוי, וואָס האָט געהאַט אַ גוטן קאָפּ אויף די פּלייצעס. ווי אַ סימבאָל פֿון הצלחה האָט געדינט בנימין דימשיץ, דער איינציקער ייִד אין די סאַמע הויכע סאָוועטישע פֿענצטער. אין די יאָרן 1962—1985 איז דימשיץ, וואָס האָט געמאַכט זײַן קאַריערע אין דער בוי־אינדוסטריע, געווען איינער פֿון די וויצע־פּרעמיער־מיניסטערס. אַגבֿ, די אַרכיוון ווײַזן, אַז ער האָט אויך געשפּילט אַ ראָלע אין ייִדישע ענינים.
מע דאַרף זאָגן, אַז ס’איז געווען באמת ניט שלעכט צו זײַן אַ קוואַליפֿיצירטער אינזשעניר. כּלערליי אינסטיטוציעס און אונטערנעמונגען האָבן זיך גענייטיקט אין אַזעלכע מענטשן. מיר האָט מײַן פֿאַך שטאַרק געהאָלפֿן, בפֿרט אין די „רעפֿוזניק‟־יאָרן מײַנע. איך בין געווען ניט קיין מענטשן פֿון דעם אידעאָלאָגישן פֿראָנט — ניט קיין לערער, ניט קיין זשורנאַליסט, ניט קיין היסטאָריקער, און אַ דאַנק דעם האָב איך געקענט זיך אײַנהאַלטן אויף מײַן אַרבעט אַפֿילו נאָך אָנגעבן פּאַפּירן אויף אַרויסצופֿאָרן פֿון לאַנד.
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.