מענטשן און געשעענישן

קיין דאָקטערשע בין איך נישט!

I'm No Doctor!

פֿון חנה־פֿײַגל טערטלטויב

(די 2 טע זײַט פֿון 3)

איך בין געשטאַנען פֿאַרגאַפֿט מיט אַ רויז אין איין האַנט און אַ וואַליסקע אין דער צווייטער. ער האָט פֿון מיר די וואַליסקע נישט צוגענומען אָבער אָנגעוויזן, אַז איך זאָל אים נאָכגיין: זײַן אויטאָ שטייט נאָענט צו דער טיר פֿונעם טערמינאַל.

אין אויטאָ האָט ער מיך געפֿרעגט צי איך בין פֿאַרקילט. ווען כ׳האָב געענטפֿערט „ניין“, האָט ער אַראָפּגענומען די מאַסקע פֿון פּנים, געלאַכט, און געזאָגט, אַז ער מוז ניט כּסדר טראָגן די מאַסקע; נאָר ווען ער קומט צווישן מענטשן. איך האָב אַרויסגעשטאַמלט: ”איך פֿאַרשטיי נישט“, האָט ער געזאָגט, אַז ער האָט יענע מחלה — ראַק, און אָן דער מאַסקע קען ער נישט קומען צווישן מענטשן. ”זאָרג זיך נישט, ס’איז נישט אָנשטעקיק, און צוליב דעם וואָס די אָפּעראַציע איז נאָר געווען מיט צען טעג צוריק טאָר איך נישט אויפֿהייבן שווערע פּעק“. אַהאַ, דערפֿאַר האָט ער מיר נישט געהאָלפֿן מיט דער וואַליסקע. 

”אין וואָסער רעסטאָראַן ווילסטו גיין עסן וועטשערע?“ פֿרעגט ער מיך.

”עס וועלן זײַן אַ סך מענטשן יעצט אין וואָסער רעסטאָראַן עס זאָל נישט זײַן. ווי קענסטו עסן ווען דו מוזסט טראָגן די מאַסקע?“ האָב איך אים געפֿרעגט.

”אַ, דו פֿאַרשטייסט. דו ביסט אַ שיינע און אַ קלוגע. איך וועל נישט עסן, נאָר דו!“

ס׳איז מיר שוין פֿאַרגאַנגען דער אַפּעטיט. איך האָב גיך געגעבן אַ קוק אויפֿן זייגער און אים געזאָגט, אַז פֿון אויפֿוועקן זיך אַזוי פֿרי און שלעפּן זיך אויף עראָפּלאַנען, בין איך שוין טויט מיד און אין גאַנצן נישט הונגעריק, און די בעסטע זאַך וואָס ער קען פֿאַר מיר טאָן איז מיך פֿירן אין האָטעל. זאָל ער האָבן אַ רפֿואה־שלימה.

מיטן צווייטן מענטש האָב איך זיך אַפֿילו נישט געוואָלט באַקענען. דער טעלעפֿאָן האָט געקלונגען און באַלד נאָך מײַן זאָגן ”העלאָ“, האָט ער אָנגעהויבן זײַן מאָנאָלאָג: ”איך הייס מאָריס. איך קלינג פֿון ניו־יאָרק. דײַן פֿרײַנדינע ביילע האָט מיר געגעבן דעם טעלעפֿאָן און געזאָגט, אַז איך מעג דיר גלײַך קלינגען. איך וועל בײַ דיר נישט פֿאַרנעמען קיין סך צײַט, און איך אַליין האָב אויך נישט קיין סך צײַט. איך ווייס, אַז איך בין אַ ביסל עלטער פֿון דיר אָבער איך האָב ליב צו גיין אין טעאַטער, אין דער אָפּערע און אין מוזייען, כאָטש צו לאַנג קען איך נישט שטיין אויף די פֿיס. ווען איך ווער מיד אין אַ מוזיי, הייס איך זיך ברענגען אַ רעדלשטול און איך גיב אָפּ מײַן שטעקן. בײַם אַהיימגיין גיב איך ווער עס זאָל נישט זײַן פֿינף דאָלאַר און מע גיט מיר אָפּ דעם שטעקן און מע רופֿט מיר אַ טאַקסי. איך טראָג יעצט אַ פֿלאַסטער אויף דער נאָז ווײַל מ׳האָט מיך נישט לאַנג אַראָפּגעשניטן עפּעס אַן אָנוווּקס. ס׳איז שוין דאָס צווייטע מאָל, וואָס מע אָפּערירט מיך, און איך האָף — דאָס לעצטע מאָל. איך פֿיל זיך לעצטנס נישט מיט אַלעמען ווײַל בײַ מיר איז, ווי בײַ אַלע מענער, געשוואָלן דער פּראָסטאַט, וועק איך זיך אויף פֿיר מאָל אַ נאַכט. וועגן די קלייניקייטן מוזן מיר נישט רעדן יעצט, אָבער כאָטש איך וואָלט מיר דיר געוואָלט ווײַטער רעדן מאָרגן מוז איך, לײדער, מאָרגן גאַנץ פֿרי אַרײַנגיין אין שפּיטאָל. מע זעט שוין ווידער פֿלעקן אויפֿן לעבער און מע מוז מיך ווידער אָפּערירן. אָבער נישט געדאגהט! דעם צווייטן חודש קענען מיר אַרויסגיין, זיך בעסער באַקענען! וואָס זאָגסטו צו דעם?“ און דערבײַ געגעבן אַ טיפֿן זיפֿץ.