מענטשן און געשעענישן

וווּ אַ ייִד פֿאַרקריכט זיך: אַ פּאָר הויזן!

My Travels: Finding A Pair of Pants

פֿון חנה־פֿײַגל טערטלטויב

(די 3 טע זײַט פֿון 4)

באַלד ווען איך בין אַרײַנגעקומען אין קליידער־געוועלב קומט מיר שיינדל אַנטקעגן. איך מיין, אַז זי האָט נישט גענוג אינטערעסן ווײַל זי וויל אַלע מאָל גיין מיט מיר אין רעסטאָראַן. זי האָט געטראָגן אין דער האַנט אַן אײַנקויף־זעקל און געהאַלט בײַם אַרויסגיין אָבער זי האָט זיך דערפֿרייט ווען זי האָט מיך דערזען און מיך אָנגעהויבן אויסצופֿרעגן:

„וואָס קויפֿסטו?‟

”הויזן,“ האָב איך גלײַך געענטפֿערט. ”…הויזן פֿאַר די קינדער.“

”אינטערעסאַנט. דײַנע ייִנגלעך זענען שוין אין די דרײַסיקער און דו קויפֿסט זיי נאָך הויזן?“

”צו זייער געבוירן־טאָג,“ האָב איך גיך צוגעגעבן, אומבאַקוועם מיטן ליגן. זי איז מיר געשטאַנען אין וועג, האָב איך זיך נישט געקענט פֿון איר אַרויסדרייען.

”איך וועל מיטקומען און דערנאָך וועלן מיר אפֿשר גיין עפּעס עסן.“

כ׳האָב געזען, אַז קיין הויזן וועל איך דעם טאָג שוין נישט קויפֿן און פּטרן אַ טאָג מיט שיינדלען האָב איך אויך נישט געוואָלט…העלפֿט דער אייבערשטער און די מאָבילקע הייבט אָן קלינגען. מײַן זון קלינגט עס. כ׳האָב אַפֿילו נישט געענטפֿערט, נאָר געקוקנדיק אויפֿן עקראַן, האָב איך געזאָגט:

    ”אוי שיינדל, וועסט מיר אַנשולדיקן. דער זון זוכט מיך אין דער היים און איך האָב אין גאַנצן פֿאַרגעסן, אַז ער קומט מיר מיט עפּעס העלפֿן. גוט וואָס מיר זעען זיך אַ מאָל. זײַ געזונט!“ די לעצטע עטלעכט ווערטער האָב איך איר שוין געזאָגט קוקנדיק צוריקוועגס איבערן אַקסל, גייענדיק גיך צו מײַן אויטאָ.

דער צווייטער פּרוּוו איז געווען מיט עטלעכע וואָכן שפּעטער אינעם זעלבן געשעפֿט. אָבער ווער האָט געקענט וויסן אַז די ערשטע פֿאַרקויפֿערן וואָס איך גיי פֿרעגן וווּ ס׳זענען די אַדאָמסקי (ווײַבערישע) הויזן, וועט זײַן איינע פֿון די קריטישסטע פֿרויען אין מײַן שיל? זי קוקט מיט אײַנגעקורטשעט אויגן אויף פֿרויען וואָס טראָגן רויטע בלוזקעס שבת, אָדער ווען זי מיינט אַז די זשופּקעס זענען אַ ביסל צו קורץ.

 זעענדיק ווי אַ פֿרוי העלפֿט אַן אַנדער קונה (אָבער נישט זעענדיק איר פּנים), גיב איך איך איר אַ טאַפּ אין אַקסל און פֿרעג: ”זײַ מיר מוחל, אפֿשר קענט איר מיר העלפֿן?“

זי דרייט זיך אַרום און זאָגט, ”יאָ, וואָס זוכט איר?“

ווען איך האָב געזען ווער דאָס איז האָב איך זיך פֿאַררייטלט און די ווערטער האָבן מיך שעיִר נישט דערשטיקט. כ׳בין פֿאַר איר געשטאַנען מיט אויסגעלגאָצטע אויגן, אַן אָפֿן מויל, שלינגענדיק לופֿט ווי אַ פֿיש אָן וואַסער.

”אוי, פֿרוי טערטלטויב, ווי קען איך אײַך העלפֿן?“

”וווּ איז…? וווּ איז…?“ האָב איך קוים אויסגעשטאַמלט.

”דאָרטן בײַ דער קאַסע,“ האָט זי געענטפֿערט, טײַטלענדיק מיט אַ פֿינגער אויפֿן וואַסער־פֿאָנטאַן און אין גלײַך זיך אויסגעדרייט צו אַ צווייטער קונה.

איך בין גיך אַרויסגעלאָפֿן פֿון געוועלב און אַהיימגעפֿאָרן. כ׳האָב זיך זייער געשעמט, כאָטש זי האָט נישט געהאַט קיין שום אַנונג וואָס איך זוך. זיך אַליין האָב איך געפֿרעגט: וואָס יאָגסטו זיך אַזוי מיט די הויזן? דאַרפֿסט זיי נישט האָב דעם מאָמענט. אַלצדינג לייגסטו אָפּ פֿון הײַנט ביז מאָרגן, וואָס זשע איז דאָס אײַלעניש מיט די הויזן? ווען איך בין אַהיימגעקומען האָב איך זיך פֿאַרנומען מיט ענטפֿערן בליצבריוו און אין קירצן פאַרגעסן פֿון די הויזן ביז מיט צוויי חדשים שפּעטער ווען עמעצער האָט מיך געפֿרעגט ווי ס׳איז געגאַנגען מײַן וואַקאַציע. כ׳האָב דער פֿרוי דערציילט ווי גוט און פֿײַן אַלץ איז געווען. דערנאָך האָט זי געפֿרעגט צי איך וואָלט ווידער געגאַנגען אויף אַזאַ וואַקאַציע.

”זיכער!“ האָב איך געענטפֿערט און ערשט דעמאָלט זיך דערמאָנט, אַז אויב איך וויל ווידער קריכן אויף די הויכע בערג וועל איך מוזן זיך אײַנשאַפֿן אַ פּאָר הויזן.

דאָס מאָל האָב איך געניצט דעם קאָפּ. איך בין געפֿאָרן אין אַ גרויסן אויספֿאַרקויף־צענטער אין וויסקאָנסין. ס׳איז צו פֿאָרן פֿינף־און־פֿערציק מינוט אַהין און איך האָב געוווּסט, אז דאָרטן וועל איך זיכער נישט באַגעגענען קיינעם וואָס איז מיר באַקאַנט. און דער אייבערשטער האָט טאַקע געהאָלפֿן, אָבער יעצט האָב איך געהאַט אַן אַנדער פּראָבלעם, וואָסערע הויזן צו קויפֿן און אין וואָסער מאָס. ווער האָט געוווּסט אָז עס זענען דאָ אַזוי פֿיל מינים הויזן? יאָ, מע דאַרף טאַקע וויסן צי מע וויל ענגע צי לויזע, מע דאַרף וויסן צי מע וויל אַז די טאַליע זאָל זײַן איבערן פּופּיק צי אונטערן פּופּיק.

דערנאָך דאַרף מען באַשליסן צי מע וויל אַ קליאָש אונטן און מע דאַרף באַשליסן מיט וואָסערע שיך מע וועט די הויזן טראָגן און וווּ מע וויל די הויזן זאָלן זיך ענדיקן: בײַם קנעכלביין, איבערן קנעכל. זאָלן די הויזן האָבן אַ מאַנזשעט צי נישט? און וואָס, איך בעט אײַך, זענען ”קאָוואַליר“ דזשינס („בויפֿרענד דזשינס‟)? ווער וויל טראָגן יענעמס הויזן? און טראָגן מענערלעכע הויזן איז סײַ־ווי פֿאַרווערט אין דער תּורה. אין כּי תּצה 22:5, שטייט געשריבן, אַז אַ פֿרוי טאָר נישט אַנטאָן קיין מאַנס קליידונג. איך וויל דאָ זיך נישט אַרײַנלאָזן אין פֿאַרשיידענע אינטערפּרעטאַציעס פֿון דעם פּסק, ווײַל איך וויל אַפֿילו נישט קוקן אויף די הויזן פֿון מײַנעם אַ קאַוואַליר! דאָס ווייס איך אויף זיכער. איז גוט וואָס איך האָב כאָטש געוווּסט, אַז אַזעלכע הויזן וויל איך נישט. אָבער די אַנדערע? פֿרעגט מיך בחרם.