די „ישׂראליס‟

The Israelis


פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published March 13, 2014, issue of March 28, 2014.

(די 3 טע זײַט פֿון 4)

„איך בין געווען אין פּוילן!‟ — לאָזט ער מיר וויסן, — „איך בין געווען אַ קליין ייִנגעלע, האָבן מײַנע עלטערן מיך אַוועקגעגעבן צו פּוילישע פּויערים, וועלכע האָבן מיך אויסבאַהאַלטן אויפֿן בוידעם. מײַנע טאַטע־מאַמע זײַנען אַליין געווען פּאַרטיזאַנער אין וואַלד.‟

„און נאָך דער מלחמה, זײַנען זיי צוריקגעקומען נאָך אײַך?‟

„יאָ! איך בין שוין געווען דערוואַקסן און זיך פֿאַררעגיסטרירט אין עלית־הנוער, געוואָלט עולה זײַן קיין ישׂראל.‟

איך קײַ איבער זײַן געשיכטע און גלייב אים נישט.

„איז פֿון וואַנען קענט איר רוסיש?‟

„ס’הייסט פֿון וואַנען? פֿון ביאַליסטאָק. ווען די דײַטשן האָבן פֿאַרכאַפּט ביאַליסטאָק, זײַנען מיר אַנטלאָפֿן איבער דער גרענעץ, קיין רוסלאַנד.‟ זעט אויס, ער האָט זיך אַ ביסל פֿאַררעדט. לאָז איך אים נישט אָפּ:

„און די עלטערן? וווּ האָבן זיי אײַך געפֿונען?‟

„ס’הייסט וווּ? בײַ די פּאָליאַקן אויפֿן בוידעם.‟

„ווען זײַט איר געקומען קיין ישׂראל?‟ פֿאָר איך ווײַטער.

„נאָך דעם ווי מ’האָט געשלאָסן די טויערן פֿון די ׳די. פּי.׳־לאַגערן אין דײַטשלאַנד. דאָס איז געווען צווישן 1949 און 1950. אין דער יום־כּיפּור־מלחמה בין איך פּלאַזירט געוואָרן, האָב איך באַשלאָסן צו קומען קיין אַמעריקע.‟

„וואָס האָט איר געטאָן אין ישראל?‟ — וואָפּ איך ווײַטער.

„קודם, האָב איך אַוועקגעלייגט די כּוחות בײַ בוי־אַרבעט. נאַכער האָב איך אָנגעהויבן צו בויען הײַזער און זיי פֿאַרקויפֿן, פֿון דעם האָב איך זיך געשטעלט אויף די פֿיס.‟ „און דאָ וואָס טוט איר?‟