(די 3 טע זײַט פֿון 3)
אינעם ייִדישן נוסח פֿון די „ברידער נאַזאַראָף‟ קלינגט דאָס ליד אַ סך מער ערנסט און אומאיידל, געזונגען באמת אויף אַ כּמעט שיכּורן אופֿן. די אַבסורדישקייט און הומאָר פֿונעם אָריגינאַל שטעלן זיי אָבער יאָ אַרײַן, אַ דאַנק דעם, וואָס זיי זינגען דאָס ליד אויך אויף ענגליש. כאָטש דניאל קאַהן איז אַן אויסגעצייכנטער איבערזעצער פֿון ייִדישע לידער אויף ענגליש און ווייסט ווי אַזוי איבערצוזעצן אַ ליד, מע זאָל עס קענען זינגען אויף ביידע לשונות, האָבן די „ברידער נאַזאַראָף‟ באַשלאָסן צו נוצן די קאַטאַסטראָפֿיש־שלעכטע ענגלישע איבערזעצונג, וואָס האָט לכתּחילה באַגלייט די פּלאַטע. עס גייט ניט בלויז אין דעם, וואָס די ווערטער גראַמען זיך ניט, נאָר דער באַטײַט פֿון די ווערטער איז ניט ריכטיק, צומאָל מיט גאָר קאָמישע רעזולטאַטן. איין בײַשפּיל: אינעם ייִדישן אָריגינאַל זינגט מען:
קום איך נאָר פֿון דעם שאַפּ (קראָם)
קום איך שוין אַ מידער,
פֿאַנגען אָן די קינדער מיר,
זינגען קינדער־לידער.
אינעם ענגלישן נוסח זינגט מען „די קינדער זינגען קינדער־לידער/ דעמאָלט הייבט זיך אָן אַ מהומה‟.
ספּעציעל אינטערעסאַנט זענען נאַזאַראָפֿס לידער פֿון די 1920ער; די לידער אויף ייִדישע פֿאָלקס־מאָטיוון און וועגן מוזיקער, האָט נאַזאַראָף געזונגען אויף רוסיש מיט ייִדישע פֿראַזעס און צומאָל גאַנצע זאַצן אַרײַנגעמישט. די „ברידער־נאַזאַראָף‟ זינגען די לידער אויף ענגליש, נאָר מיט די זעלביקע ייִדישע פֿראַזעס נאָך אַלץ אינעם ייִדישן אָריגינאַל, אַזוי ווי זיי זענען געווען אין נתן נאַזאַראָפֿס רוסישן נוסח. דערפֿאַר פֿאַרשטייט ניט אַן ענגליש־רעדנדיקער ייִד אַלצדינג אינעם ליד, פּונקט ווי די רוסיש־רעדנדיקע ייִדן האָבן פֿאַרשטאַנען פֿון דעם ליד בלויז דרײַ־פֿערטל אין די 1920ער יאָרן.
אין אַלגעמיין איז די „די ברידער נאַזאַראָף‟ ווי אַ קינסטלערישער פּראָיעקט און ייִדישע „סופּער־גרופּע‟ זייער אַ געלונגענער. ס׳איז אָבער דאָ איין עלעמענט, וואָס שטימט ניט מיטן מאַטעריאַל; די מוזיקער זענען צו פֿעיִק פֿאַר די לידער, אויב מע קען אַזוי זאָגן. ווען מע הערט די מוזיקער, וואָס שפּילן אינעם הינטערגרונט אויף דער אָריגינעלער פּלאַטע, איז די מוזיק ווײַט ניט אַזוי גוט געשפּילט אָדער אינטערעסאַנט, ווי בײַ די „ברידער־נאַזאַראָף‟. ווען מע הערט ווי אַזאַ טאַלענטירטער פֿילדער ווי דזשייק שולמאַן־מענט שפּילט, הערט מען זיך מער צו צום פֿידל און ניט צום זינגען, וואָס זאָל זײַן דער הויפּט־פֿאָקוס.
דאָס איז, פֿאַרשטייט זיך, אַזאַ מין צרה ווי „די כּלה איז צו שיין‟. אָבער ס׳איז יאָ אַ צרה, ווײַל די מוזיקער שפּילן די לידער צומאָל מער ערנסט און מיט מער געניטשאַפֿט ווי עס קומען די נאָטן. דאָס הערט מען ניט אַזוי שטאַרק בעתן קאָנצערט, אָבער מע דערקענט עס גלײַך בײַם צוהערן זיך צום אַלבאָם „דער פֿריילעכער פּרינץ‟. אַ גרויסער טייל פֿון דער אַטראַקציע פֿון נתן נאַזאַראָפֿס אָריגינאַלן אַלבאָם איז זײַן היימישקייט, אָדער ווייניקער דיפּלאָמאַטיש געזאָגט, זײַנע פּגמים. מיט מער טאַלאַנטירטע מוזיקער פֿאַרלירט מען אַ ביסל פֿונעם דאָזיקן אומפּערפֿעקטן חן.
אָבער אַפֿילו ווען מע רעכנט אַרײַן דעם האַלבן „פֿעלער‟, איז דער פּראָיעקט אַ געלונגענער, סײַ ווי אַ פֿאָרשטעלונג און סײַ ווי אַ מוזיקאַלישער רעפּערטואַר פֿונעם פֿאַרגעסענעם „פּרינץ‟ אין דער אַמעריקאַנער ייִדישער מוזיק.
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.