אַ יוגנט אָן האָפֿענונג

The Young and the Hopeless

דזשאָרדאַן האָרנער, אַ 19־יאָריקער ענגלענדער (האַלט דעם פּלאַקאַט), וועלכער האָט לעצטנס אָנגענומען דעם מוסולמענישן גלויבן, באַטייליקט זיך אין אַ דעמאָנסטראַציע אין לאָנדאָן מיט אַנדזשעם כודאַרי, אַן אימאַם וואָס פּריידיקט „דזשיהאַד‟
דזשאָרדאַן האָרנער, אַ 19־יאָריקער ענגלענדער (האַלט דעם פּלאַקאַט), וועלכער האָט לעצטנס אָנגענומען דעם מוסולמענישן גלויבן, באַטייליקט זיך אין אַ דעמאָנסטראַציע אין לאָנדאָן מיט אַנדזשעם כודאַרי, אַן אימאַם וואָס פּריידיקט „דזשיהאַד‟

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published September 12, 2014, issue of October 10, 2014.

די וועלט איז נישט פֿאַרטיילט גלײַך אויף גלײַך, גייט די יוגנט זוכן גליקן אין פֿרעמדע אידעאָלאָגיעס.

עס גייט פֿאַרבײַ אַ קורצע שטרעקע פֿון צײַט און האָפּלאַ! די וועלט גייט שוין ווידער אַדורך נײַע ווייען, זי גייט שוין ווידער צו קינד און מפּילט. קוקט מען זיך אַרום, מ’שעכט און מ’קוילעט אויס גאַנצע פֿעלקערשאַפֿטן.

דאָ בײַ אונדז אין אַמעריקע, איז פֿאַראַן אַ קליין שטעטעלע וואָס רופֿט זיך פֿערגוסאָן, און געפֿינט זיך אין שטאַט מיזורי. ס’רובֿ אײַנוווינער אין פֿערגוסאָן באַשטייען פֿון אַפֿראָ־אַמעריקאַנער, די דאָרטיקע פּאָליציי באַשטייט דווקא פֿון רובֿ ווײַסע פּאָליציסטן, וואָס זײַנען נאָך נישט דערגאַנגען דעם סוד פֿאַר גאַנץ בראָד, אַז די אָפּשטאַמיקע פֿון פּרעזידענט לינקאָלנס צײַט איז באַפֿרײַט געוואָרן פֿון שקלאַפֿערײַ. בלויז די דיסקרימינאַציע איז פֿאַרבליבן, און פֿאַרבליבן מיט אַ ריגזה.

די צרה איז, אַז די יוגנט אין פֿערגוסאָן האָט מען פֿאַרזען ווען עס איז געקומען צו אַ גלײַכער און מענטשלעכער דערציִונג. איז די דיסקרימינירטע יוגנט פֿאַרבליבן אונטערשטעליק, און זיי ברויזן סײַ מיט נאַרקאָטיקעס, סײַ מיט ראַבונקעס, סײַ מיט אָנפֿאַלן.

די טעג איז פֿאָרגעקומען די לוויה פֿון דעם 18־יעריקן מײַקל בראַון, אַ בחור וואָס איז ברוטאַל דערשאָסן געוואָרן אָן רחמנות, צי ער האָט זיך עס יאָ פֿאַרדינט צי נישט. אין דעם פֿאַל האָט דאָס געריכט געהאַט די יוריסטיקציע צו משפּטן אים, נישט דער פּאָליציאַנט.

האָט זיך אויפֿגעהויבן אַ ויצעקו מיט אַ מהומה, מיט אַל שאַרפּטאָנען אין שפּיץ, וועלכער זוכט נישט נאָר די גלײַכע רעכט פֿאַר דער הריגה פֿון אַ געשאָסענעם פֿון זײַן שבֿט, נאָר אויך, און דער עיקר „פּובליסיטי‟ פֿאַר זײַנעטוועגן. ווו אַ הריגה פֿון אַן אַפֿראָ־אַמעריקאַנער בחור, צי סתּם אַ פֿאַרברעכער, איז ער דאָ. ס’קאָצל קומט.

האָט דאָס שטעטל אַדורכגעפֿירט אַ לוויה, וואָס וואָלט געפּאַסט פֿאַר אַ גענעראַל פֿון העכסטן ראַנג, אויף צו באַפֿרידיקן סײַ די עלטערן, סײַ די אײַנוווינער, סײַ די דיסקרימינאַציע וואָס הערשט עד־היום וווּ נאָר מען איז פֿאַרטיילט אין צוויי מחנות, ווײַסע און שוואַרצע, אָרעמע און רײַכע, אַרבעטס־געבער און אַרבעטער, וואָס קומען נישט אויס מיטן נעבעכדיקן געהאַלט.