פּובליציסטיק

אַ קליינער ראָמאַנס

A Young Romance

פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

(די 2 טע זײַט פֿון 4)

די צײַט איז געלאָפֿן, און די קאָרעער מלחמה האָט אײַנגעשלונגען אויך אַ הויפֿן ייִדישע סאָלדאַטן. משה האָט מיר מודיע געווען, אַז מ’שיקט אים קײן אָקינאַווע, אויף אַן אינדזל וואָס איך האָב קיין מאָל נישט געהערט דערפֿון. ער האָט מסתּמא אויך קיין מאָל נישט געהערט, און מיר האָבן גענומען באַדויערן אונדזער צעשיידונג.

מײַן נאָענטע חברטע פֿייגעלע האָט מיך דערווײַל געפֿרעגט צי האָט ער מיר שוין געגעבן אַ דימאַנטן־רינגל, אויף אַ סימן, אַז מיר זײַנען פֿאַרקנסט? און אויב נישט, וואָלט איך געדאַרפֿט טאָן וואָס אַנדערע מיידלעך טוען, זיי בינדן צו זייערע סאָלדאַטן מיטן געלעגער איידער וואָס ווען. האָב איך איר געזאָגט נישט בײַ מאָטיען. נישט געטראָפֿן דאָס אָרט.

יענעם אָוונט אין נאַכט־לאָקאַל האָבן מיר זיך צוגעזאָגט צו שרײַבן יעדן טאָג, ווײַל אָן מײַנע בריוו וועט ער דאָרט, פֿאַרשטייט זיך, אויסגיין. דערווײַל האָב איך אים דערציילט פֿייגעלעס פּראָפּאָזיציע, און ער האָט גאָרנישט געהאַט קעגן דעם, אָבער איך, אַ נאַיִוו, האָנאָראָווע מיידל האָב זיך אַנטקעגן געשטעלט:

„דיך אַרט נישט דער פֿאָרשלאַג, ווען איך זאָל נאָכגיין פֿייגעלעס עצה, וואָלט איך אַרויפֿגעגאַנגען אויפֿן ׳עמפּײַער סטייט בילדינג׳ און פֿון דאָרט זיך אַראָפּגעשמיסן!‟

ער האָט זיך באַליידיקט:

„דאָס איז וואָס איך בין ווערט בײַ דיר? אַזוי שרעקלעך וואָלט עס געווען?‟ האָב איך נישט אָפּגעלאָזט:

„איך בין אַן ערלעך מיידל, משה, און אַזעלכע ׳מאָנקי ביזנעס׳ זײַנען גוט פֿאַר צעלאָזענע מיידן, אָבער נישט פֿאַר מיר…‟

ער האָט מיך אַהיים געפֿירט און שטאַרק געבעטן אים צו שרײַבן, דאָס האָב איך אים צוגעזאָגט.

די צײַט איז געלאָפֿן און די קאָרעער מלחמה האָט זיך געענדיקט. משה האָט מיר געקלונגען פֿון סיאַטל, וואַשינגטאָן, וווּ זײַן עראָפּלאַן האָט געלאַנדעט. איך בין געווען גליקלעך, אַז ער איז אַרויסגעקומען מיט גאַנצע ביינער אומבאַשעדיקט. דערווײַל לאָזט ער מיר וויסן, ווי נאָר ער קומט אָן קיין ניו־יאָרק, אויף „אײַדלווײַלד לופֿטפֿעלד‟, (הײַנט קענעדי־לופֿטפֿעלד) וועלן אים אָפּוואַרטן זײַנע גליקלעכע טאַטע־מאַמע מיט דער משפּחה און נעמען אַהיים קיין לאָנג־אײַלענד.

איך האָב זיך שטאַרק באַליידיקט, נאָך די אַלע ליבע־דערקלערונגען, וווּ ער קען אָן מיר נישט לעבן, בין איך נישט פֿאַרבעטן צו זײַן אויפֿן לופֿט־פֿעלד, כאָטש גיי ווייס, וווּ דער פֿאַרטשאַדעטער לופֿטפֿעלד געפֿינט זיך, און ווי וואָלט איך אַהינגעקומען בכלל אָן אַן אויטאָ, און קיין געלט אויף אַ טעקסי האָבן מיר נישט פֿאַרמאָגט…

צו מאָרגנס האָט מען זיך באַגעגנט לעבן „קלײַנס־געשעפֿט‟ אויף דער פֿערצנטער גאַס, און ער איז גרייט מיך אַרומצוכאַפּן, אָבער איך שטער אים:

„הער מיך אויס, משה!‟ — האָב איך עס געמאַכט איינס און צוויי, „איך קום מיט אַ דרײַ־חדשמידיקן פּלאַן. לאָמיר זיך נישט זען דרײַ חדשים צײַט, דו גיי אַרויס אויף ראַנטקעס מיט וועמען דײַן האַרץ גלוסט, און איך וועל טאָן דאָס אייגענע.‟