אַ קליינער ראָמאַנס

A Young Romance


פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן

Published March 20, 2015, issue of April 17, 2015.

(די 3 טע זײַט פֿון 4)

ווי נאָר ער האָט אײַנגעשטימט, אין דעם מאָמענט האָב איך געוווּסט, אַז דער פֿויגל איז נישט פֿאַר מיר. דרײַ חדשים זײַנען פֿאַרבײַ, און דער טעלעפֿאָן רײַסט זיך שוין ווידער ווי אַ הונט אויף אַ קייט. משה זאָגט מיר אָן די גוטע בשׂורה, אַז ער איז אַרויסגעגאַנגען מיט אַלערליי מיידלעך, אָבער קיינס פֿון זיי קומט נישט צו מיר. דעריבער האָט ער זיך באַזאָרגט מיט די שליסעלעך פֿון אַ דירה אין מאַנהעטן, וואָס ער האָט באַקומען פֿון אַ געמיינזאַמען פֿרײַנד אונדזערן. איך האָב אָבער געוווּסט, אַז די באַגעגעניש וועט זיך ענדיקן מיטן געלעגער. ס’האָט צו טאָן מיט אַ סאָלדאַט, וועלכער האָט זיך ערשט צוריקגעקערט פֿון דער מלחמה, און ער וועט מיך ווידער באַלאַגערן מיט זײַן „ליב! ליב! ליב!‟ האָב איך מיטגענומען צו דער באַגעגעניש מײַן גוטע חבֿרטע באַשקען, און איר אָנגעזאָגט ס’לעבן נישט צוצולאָזן מיך אַרײַנצופֿאַלן אין קיין בלאָטע.

מײַן חבֿרטע באַשקע איז געווען איינע פֿון צען ברידער און שוועסטער. די משפּחה האָט אָפּגעשטאַמט פֿון אַ פּיטשיניונקעלע דערפֿעלע נישט ווײַט פֿון וואַרשע. קיינער פֿון די קינדער האָט נישט באַקומען קיין בילדונג, אַלע אַנאַלפֿאַבעטן. דאָס טאַטעלע איז געווען אַ שנײַדערוק, און די מאַמע האָט אויסגעזען ווי אַ פּוילישע פּויערטע, מיט פֿולע רויטע באַקן, בלאָנד און פֿול ווי אַ פֿעסעלע. אַלע האָבן גערעדט אַ קליין־שטעטלדיקן דיאַלעקט, געשלונגען די ווערטער און זאַיִקעט זיך בײַם רעדן. מײַן מאַמע האָט גערופֿן באַשקען „עבעך! מעבעך! לעמעך!‟ געמיינט צו זאָגן: „וועל איך, מיר וועלן! און לאָמיר!‟ בלויז איך האָב פֿאַרשטאַנען דאָס דאָרפֿישע לשון. די מאַמע אירע איז טאָג און נאַכט געשטאַנען בײַם אויוון און געקאָכט: „שפּאַגעטי!‟ און געשאָלטן:

„דאָס צעחושטע אַמעריקע! אַז די לאָקשן דאַרף מען ברעכן און ערשט שפּעטער פּאַרעווען…‟

באַשקע איז אָבער געווען מײַנס אַ חבֿרטע צוליב איר גוט האַרץ און איידעלער נשמה. ווען משה האָט אָבער געעפֿנט די טיר און דערזען מיך מיט באַשקען, איז ער אַרויס פֿון די כּלים:

סטײַטש! כ’האָב אים אָפּגעשפּילט אַ שפּיצל, נישט שיין! דעריבער איז ער געפֿאַלן אויף די קני און געבעטן: „לאָמיר שוין די רגע אַנטלויפֿן און חתונה האָבן און זאָל עס נעמען אַן עק.‟

„הער מיך אויס, משה!‟ — האָב איך אים אָנגעקוקט מיט מיטגעפֿיל. „מײַן מאַמע האָט דיך שטאַרק ליב, דו געפֿעלסט איר אָן אויסנאַם, זי וועט מיר נאָכלויפֿן מיט אַ טשעמאָדאַנטשיקל, אָבער איך האָב פֿאַר קיינעם נישט קיין מורא, קיינער וועט מיר נישט שטערן חתונה צו האָבן מיט וועמען איך וויל, אויף אַ מענטשלעכן אופֿן, מיט אַ באַליאָווע חתונה־קלייד, מיט אַ הויפֿן מחותּנים… ווי קום איך צו מאַכן אַ פּליטה, ווען קיינער שטערט מיר נישט חתונה צו האָבן…‟

ס’איז משהן באַפֿאַלן אַ קאַלטער שווייס, ער האָט זיך געשעמט פֿאַר מײַן חבֿרטע און אויסגעשריגן:

„קום! וועל איך אײַך ביידע נעמען אַהיים!‟