פֿראַגעס פֿאַר אַ ייִדישן זשורנאַליסט

Questions for a Yiddish Journalist

פֿון דזשאָרדין קוציק

Published November 10, 2015, issue of November 27, 2015.

(די 4 טע זײַט פֿון 4)

ווען איך האָב זיך געלערנט אינעם אוניווערסיטעט און געטראַכט וועגן ווערן אַ זשורנאַליסט אין אַ צײַטונג, האָב איך געזען, אַז כּדי צו האָבן אַפֿילו אַ קליינעם שאַנס צו באַקומען אַ שטעלע, דאַרף מען, געוויינטלעך, אַרבעטן יאָרן לאַנג אָן באַצאָלט ווי אַ פּראַקטיקאַנט. האָב איך פֿאַרשטאַנען, אַז דאָס ווערן אַ זשורנאַליסט אין אַ צײַטונג איז פּשוט הײַנט אוממעגלעך פֿאַר ס׳רובֿ יונגע מענטשן. ווען ניט דער פֿאַקט, אַז איך קען גוט ייִדיש, וואָלט איך קיינמאָל ניט געקענט זיך אַרײַנכאַפּן אין דער אינדוסטריע; דווקא ייִדיש האָט עס מיר דערמעגלעכט.

וואָס איז די בעסטע זאַך פֿון דײַן אַרבעט אינעם „פֿאָרווערטס‟?

אָן קיין שום ספֿק — די לייענער. דער „פֿאָרווערטס‟ האָט אַ געטרײַע און אוניקאַלע לייענערשאַפֿט, און ס׳איז מיר שטענדיק אַ כּבֿוד צו הערן וואָס עס מיינען אונדזערע לייענער. איין גאָר טשיקאַווער בײַשפּיל: מיט אַ יאָר צוריק איז דערשינען מײַנער אַַ קאָנרטאָווערסיעלער אַרטיקל. אַ וואָך נאָך דעם, וואָס די צײַטונג איז געגאַנגען צום דרוק, האָט מיר אָנגעקלונגען אַן אַלטער ייִד, וואָס האָט געזאָגט אויף אַ געשמאַקן ייִדיש, אַז ער איז „מלא־כּעס אויף מיר‟, און אַז מײַן אַרטיקל איז געווען „ריין טיפּשות‟. נאָכן אויסהערן זײַנע טענות מער ווי צוואַנציק מינוט האָט ער זיך אַליין איבערגעריסן און געזאָגט „אָבער איך וויל אײַך באַדאַנקען אויך‟.

„פֿאָר וואָס?‟ האָב איך, אַ געפּלעפֿטער, געפֿרעגט.

„ווײַל ס׳איז מיר אַ ריזיקע טרייסט און אַ נחת־רוח דערצו, וואָס איך קען הײַנט צו טאָג ווערן אַזוי אין כּעס איבער אַן אַרטיקל אויף מאַמע־לשון. דאָס איז טאַקע עפּעס שיין‟.

נו, ס׳איז ניטאָ קיין אַנדער צײַטונג אויף דער וועלט, וווּ איך וואָלט געקענט „טרייסטן‟ אַ חושבֿן לייענער אויף אַזאַ אופֿן.