אַ בוקעט פֿון דײַנע לידער

A Bouqet of Your Poems

בײַם צוטיילן דעם פּריז אין מרכּז־עינב, תּל־אָבֿיבֿ,  דעצעמבער 29, 2015
פֿון רעכטס: יהודית סולל (סאָלעל) מנכ”לית אינסטאַנץ, רבֿקה באַסמאַן בן־חיים. 
פֿון לינקס: ד”ר שׂרה זיו, יושבת ראש האינסטאַנץ
BELLA BRYKS-KLEIN
בײַם צוטיילן דעם פּריז אין מרכּז־עינב, תּל־אָבֿיבֿ, דעצעמבער 29, 2015 פֿון רעכטס: יהודית סולל (סאָלעל) מנכ”לית אינסטאַנץ, רבֿקה באַסמאַן בן־חיים. פֿון לינקס: ד”ר שׂרה זיו, יושבת ראש האינסטאַנץ

פֿון רבֿקה באַסמאַן בן־חיים

Published January 10, 2016.

(די 3 טע זײַט פֿון 3)


פֿאַר יצחק לודען,

צו דײַן געבורטסטאָג

מיר זײַנען די ערשטע
און זײַנען די לעצטע,
מיר זײַנען פֿאַרהײלטע
און זײַנען פֿאַרלעצטע
מיר זײַנען חכמים
און זײַנען נאַראָנים,
קוים װאָס געדענקען
דעם אייגענעם פּנים.
מיר זײַנען פֿאַרצײַטיק
און זײַנען הײַנטצײַטיק,
מיר קענען פֿאַרבײַטן
דעם שמײכל אויף „אוי‟,
אין ליכטיקע פֿאַרבן
באַלײַכטן דעם גרוי.
מיר דינען דעם אַלף־בית
מער װי פֿאַרשקלאַפֿט
און היטן אים אָפּ מיט ליבשאַפֿט און קראַפֿט.

22.10.2015


צו מישע לעװ

פֿאַר אָפּהיטן פֿאַרגאַנגענע
לעבנס אין זכּרון
באַגלייט אַ ליד דעם נאָמען
פֿון אַ מענטש
גײט אויף אַ נאָענטקײט
פֿון דער װײַטן —
און װילסט ניט בלויז אַ טרער
פֿאַרנעפּלען זאָל
אַכזריותדיקע צײַטן.
מיט ליד
מיט ביקס
אין שװערקייט ניט באַשװערט —
באַגלײט אַ ליד דעם נאָמען
פֿון אַ מענטש
אַנשטאָט אַ טרער.
אַזוי פֿיל לעבנס ליכטיקע צעשטראַלטע,
צי האָט דאָס ייִדיש האַרץ אין זײ
אויך אונדזער טרוים באַהאַלטן?

30.5.2002


בײַם אוהל פּרץ

דערפֿירט האָבן װעגן צום גענשער בית־עולם.
צי האָט זיך אַ װעג דאָרט פֿאַרענדיקט?
בײַ פּרצעס אוהל, װוּ אַלע אין אײנעם
אַנטהילן פֿאַר מיר אַ לעגענדע.

אַריבער די קבֿרים קוקט באָנטשע פֿאַרװוּנדערט,
ס’פֿאַרדריסט אים דאָס פּײַנלעכע שװײַגן,
ער האָט עס געלערנט אַ גאַנצן יאָרהונדערט
איצט זעט ער צעבראָכענע צװײַגן.

װער װעט אים דערהײבן, װער װעט אים דערפֿירן
צו ערדישע, װאַרעמע זונען,
עס זאָלן די בלעטער די גרינע ניט פֿרירן
מיט אײַזיקע נאָדלען פֿאַרשפּונען.

נידערן טיפֿער די אַקסלען די מידע,
באַלאָדן מיט קבֿרים און קבֿרים —
און זאָלן ניט בלײַבן אין מיר מײַנע לידער
פֿאַרשװיגן, הכנעהדיק אָרעם.

איך װיל אָט די שטײנער, געדולדיקע שטײנער,
באַפֿליגלען מיט פֿונקען און ניגונס,
אַז זײ זאָלן העכער, און אויב ניט נאָך העכער
אַ פֿלי טאָן פֿון אַלע פֿאַרשװיגנס.

(פֿון „בלעטער פֿון װעגן‟, 1967)