קיין דאָקטערשע בין איך נישט!

I'm No Doctor!

Yehuda Blum

פֿון חנה־פֿײַגל טערטלטויב

Published August 24, 2016, issue of August 29, 2016.

מיט אַ מאָל הייבט מיר אָן צו קלינגען אַ גאַנצע ריי מענער, וואָס האָבן שוין איין פֿוס אין עולם־הבא. צוריקגערעדט, זײַנען זיי אַלע בעסער ווי יענער טראַוומע־קרענק פּסיכאָלאָג, וואָס האָט אין אַ רעסטאָראַן זיך צעשריגן אויף מיר, אַז איך בין אַן אַנטיסעמיט. אַזאַ ווילדער מענטש וואָלט נאָך געקענט זײַן אַ רוצח אויך! די אונטערשטע שורה איז, אַז יענע מענער זײַנען נישט געווען פֿאַר מיר. נו, לייענט זשע די ווײַטערדיקע מעשׂיות.

איך האָב געהאַלטן אין מיטן אָרגאַניזירן אַ שבתּון מיטן שדכנות־אָפּטייל פֿון אַ גרויסער ייִדישער אָרגאָניזאַציע אין באָסטאָן, און איך האָב מיטגעאַרבעט מיטן אָנפֿירער פֿונעם אָפּטייל. ער איז געווען אַ צוגעלאָזענער מענטש און בעת מיר האָבן געשמועסט וועגן געשעפֿטלעכע זאַכן לגבי דעם שבתּון האָב איך זיך אַ ביסל אַראָפּגערעדט פֿון האַרצן און אים דערציילט פֿון מײַן לאַגע, אַז כ׳וואָלט ווידער געוואָלט חתונה האָבן.

 אין איינעם אַ שיינעם טאָג קלינגט ער מיר אָן און כיכיקעט אַזוי, אַז איך האָב אים קוים געקענט פֿאַרשטיין. בעניש, כי־כי־כי, עפּעס אַ פֿײַנער מאַן איז געקומען צו אים אין ביוראָ זיך פֿאַרשרײַבן. ער איז מיט אַלע מעלות: אַ שיינער, אַ הויכער, אַ געבילדעטער, און נאָך און נאָך. ”גענוג שוין,“ האָב איך אים געזאָגט. ”גיב אים מײַן טעלעפֿאָן. כ׳וועל מיט אים רעדן“.

דער שמועס איז געווען נישקשה. ער האָט זיך אַזוי געפֿרייט, אַז ער האָט נישט געוווּסט וואָס פֿריִער צו טאָן פֿאַר מיר. פֿאַר וואָס זאָל איך אויסגעבן געבן געלט אויף טאַקסיס? פֿרעגט ער. ווען איך וועל קומען צו פֿאָרן אויף דעם שבתּון אין די בערג פֿון ניו־יאָרק, וועט ער מיך שוין אָפּנעמען פֿון פֿליפֿעלד. מיר וועלן גוט פֿאַרברענגען. ער וועט מיך אַרומפֿירן וווּ איך וויל נאָר.

ווען איך בין אַרויס פֿונעם עראָפּלאַן, האָב איך אים נישט באַלד דערקענט. כ׳בין געבליבן שטיין און זיך גוט אַרומגעקוקט. גוט וואָס איך האָב געוואַרט, ווײַל צו מיר איז עמעצער צוגעקומען מיט אַ רויז אין דער האַנט און אַ ווײַסע מאַסקע איבערן מויל, אַזוי ווי מע זעט אויף טעלעוויזיע די כינעזער טראָגן אין האָנג־קאָנג ווען די לופֿט איז זייער פֿאַרפּעסטיקט. ער האָט אויסגעשטעקט די רויז צו מיר און געפֿרעגט, ”חנה? חנה־פֿײַגל?“

 ”יאָ“, האָב איך אים געענטפֿערט.

 ”און דו? דו ביסט בעניש?“

 ”יאָ“, האָט ער געזאָגט.