מײַנע פֿרײַנד לאַכן פֿון מיר פֿאַר וואָס איך וויל חתונה האָבן. „וואָס דאַרפֿסטו עס האָבן?“ פֿרעגן זיי. „אַזוי איינע אַליין קענסטו עסן וואָס דו ווילסט און ווען דו ווילסט, קענסט גיין וווּהין דו ווילסט, און זיך לייגן שלאָפֿן ווען דו ווילסט און נישט מוזן הערן די סימפֿאָניע פֿונעם מאַנס שנאָרכן דיר גלײַך אין אויער אַרײַן.“
יאָ, אַוודאי זײַנען זיי אַלע גערעכט, אָבער זיי דערמאָנען נישט די גוטע זאַכן, און די זײַנען די זאַכן נאָך וועלכע איך בענק. צום מערסטן בענק איך נאָך אַ פֿרײַנד וואָס איז אַלע מאָל דאָ מיך צו זאָגן אַ גוט וואָרט, מיך צו דערמוטיקן אויף אַ ליבלעכן אופֿן ווען איך פֿיל זיך אַ ביסל דערשלאָגן. יאָ, איך בין אַ ראָמאַנטיקער. אָבער לעצטנס איז די גאַנצע ראָמאַנס נאָר בײַ מיר אין קאָפּ. דאָס ממשות איז גאַנץ אַנדערש. די ריי טשודאַקן האָט נישט קיין סוף.
איך האָב געענטפֿערט אַ בליצבריוול צו מיר פֿון אַ מאַן פֿון שטאַט וואַשינגטאָן. ער האָט צוגעטשעפּעט אַ בילד פֿון נישקשהדיקער שיינקייט. אויסגעזען האָט ער ווי אַ בערעלע, אָבער דאָס וואָס האָט מיך צוגעצויגן איז וואָס ער האָט דווקא געשריבן די ווערטער, פֿאַרשטייט זיך אויף ענגליש: „איך בין אַ ראָמאַנטיקער.“
אונזער שמועס האָט זיך אָנגעהויבן, ווי געוויינטלעך, מיט מײַן פֿרעגן: „דערצייל מיר אַ ביסל וועגן זיך,“ און געענטפֿערט האָט ער, אַז ער איז אַ געגטער מיט דרײַ שוין דערוואַקסענע קינדער און, אַז ער שטאַמט פֿון אַ משפּחה וואָס דורות לאַנג זײַנען זיי געווען הורטהענדלערס פֿון פֿיש.
”טאַקע,“ האָב איך געענטפֿערט ”פֿיש? ווי אינטערעסאַנט.“ אָבער געטראַכט האָב איך: פֿיש? אוי אַ בראָך! כ׳בין שוין ווידער אַרײַנגעפֿאַלן אין אַ זומפּ. דאָס מאָל פֿון פֿיש.“ און געוואַרט האָב איך צו זען וואָס וועט פֿון דעם זומפּ אַרויסקריכן. נאָך צען מינוט הערנדיק פֿון זײַן „ספּעציאַליטעט‟ — לאַקס, האָט זיך מיר געדאַכט אַז איך קען אַזש שמעקן פֿיש אויף די הענט און כ׳האָב מורא געהאַט צו נעמען מײַן נײַעם האַנטאַרבעט־פּראָיעקט אין די הענט.
„עס זײַנען דאָ אפֿשר הונדערטערלײ לאַקס,‟ האָט האָט ער ווײַטער גערעדט. „מערערלײ אינעם פּאַציפֿישער אָקעאַן ווי אינעם אַטלאַנטישן. און מענטשן ווייסן גאָר ניט, אַז עס זײַנען דאָ ווײַסע און אַפֿילו בלויע לאַקס.“ און נאָך: זיי שווימען צוריק צו זייער געבוירן־אָרט כּדי צו לייגן זייערע טויזנטער אייער, און זיי מוזן מײַלן און מײַלן שווימען קעגנשטראָם. אַ מאָל אַפֿילו אַרויף אַ וואַסערפֿאַל. זיי ווערן צעקלאַפּט פֿון שטיינער און פֿון אַנדערע פֿיש. און זיי עסן גאָרניט ביז זיי לייגן די אייער. צום מערסטן שטאַרבן זיי גלײַך דערנאָך דעם.“
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.