אוי די כּהנים! וואָס ווילן זיי פֿון מיר?

Why Don't Those Kohanim Leave Me Alone?

Yehuda Blum

פֿון חנה־פֿײַגל טערטלטויב

Published February 05, 2017, issue of February 23, 2017.

(די 4 טע זײַט פֿון 5)

„וואָס איז דיר?“ האָט ער מיך געפֿרעגט.

„האָסטו געזאָגט, אַז דו ביסט אַ כּהן?“

„יאָ, דערפֿאַר פֿריי איך זיך וואָס איך האָב זיך מיט דיר באַקענט.“

„אָבער איך טאָר נישט חתונה האָבן מיט קיין כּהן.“

„וואָס רעדסטו? ביסט דאָך אַן אַלמנה, אַיאָ?“

דאָס בלוט איז מיר אַרויס פֿון די באַקן, די פֿינגער זענען מיר געוואָרן ווי שטיקער אײַז, און איך האָב אים דערציילט, אַז פֿאַר דעם וואָס איך בין געוואָרן אַן אַלמנה מיטן צווייטן מאַן האָב איך זיך געהאַט געגט מיטן ערשטן מאַן.“

„ניין! דאָס קען נישט זײַן!“ זאָגט ער שטילערהייט, כּמעט צו זיך אַליין.

„רעד נישט קיין נאַרישקייטן,“ האָב איך אומגעדולדיק געזאָגט. „די פֿיר קינדער מײַנע, זאָלן זיי לעבן און זײַן געזונט, זענען פֿונעם ערשטן מאַן.“

דער לייבל האָט אויסגעזען אַזוי טרויעריק און איך האָב דערפֿילט אַ צופּ אין האַרצן. קוקנדיק אויף אים האָב איך געזען, אַז אים פֿאַרדריסט זייער די גאַנצע מעשׂה, האָב איך אים געפּרוּווט מונטערן.

„נו, אַ מאָל גיט זיך דאָס רעדל אַ דריי, און… דערפֿאַר זאָגט מען, אַז דער מענטש טראַכט און ג־ט לאַכט. ווייסט וואָס, לייבל? איך בין דאָך אַ שדכנטע אויף דער אינטערנעץ, וועל איך דיר געפֿינען אָדער אַ פֿרוי וואָס האָט קיין מאָל נישט חתונה געהאַט אָדער אַ טויגעוודיקע אַלמנה.”

די שעהען ביז ער איז אַוועק דעם זעלביקן אָוונט האָבן מיר געפֿילט ווי אַ גאַנצער מעת־לעת.

בקיצור, ער האָט מיר געפֿאָלגט. ער איז געוואָרן מײַן קליִענט און איך האָב פֿאַר אים אָפּגעזוכט זעקס פּאַסיקע שידוכים. ער האָט געפֿונען אַ חסרון בײַ יעדער איינער פֿון זיי: איינע איז צו גראָב, איינע איז אויסגעמורזשעט, איינע — צו קורץ, די אַנדערע — צו הויך, איינע וווינט צו נאָענט צו דער מעקסיקאַנער גרענעץ אאַז״וו. מיר האָבן גערעדט און געלאַכט אַלע טאָג, ווײַל ער האָט זיך באַקלאָגט וועגן די שידוכים וואָס איך האָב אים צוגעשיקט. מיר זײַנען געוואָרן גוטע־פֿרײַנד, און איך האָב געזען, אַז ווען ער רעדט צו מיר ווערט אים דאָס געמיט לײַכטער. און דעם ריינעם אמת געזאָגט האָב איך זייער אַרויסגעקוקט אויף זײַנע קלונגען אין אָוונט. ווען כ׳האָב אים גערעדט שידוכים האָבן מיר געהאַט וועגן וואָס צו רעדן, אָבער ווען מײַן קוואַל פֿון פּאַסיקע פֿרויען איז געוואָרן אויסגעשעפּט האָט ער אָנגעהויבן רעדן אַנדערש.

מיט אַ מאָל, ווי אַ בליץ פֿון הימל, פֿרעגט ער מיר צי איך בין זיכער אַז די ערשטע חתונה מײַנע איז געווען אַ כּשרע.

„וואָס רעדסטו, לייבל?“

האָט ער מיר ווידער געשטעלט די זעלביקע קשיא און זיך אַרײַנגעלאָזט אין די פּרטים וועגן דעם ווער ס׳זײַנען געווען די עדות אונטער דער חופּה: זענען זיי געווען פֿרומע? ווער האָט מסדר־קידושין געווען? איך האָב נישט געקענט גלייבן וואָס גייט דאָ אָן. ווען איך האָב דערמאָנט דעם נאָמען פֿונעם באַוווּסטן, חשובֿן רבֿ וואָס האָט דורכגעפֿירט די חתונה, האָט ער שוין נישט געהאַט מער קיין פֿראַגעס. כ׳האָב געהערט ווי די לופֿט גייט אַרויס פֿון אַ באַלאָן, און דערנאָך איז שטיל געוואָרן.